​Zülfü yâre dokun

Depremin ilk anından itibaren yeterli müdahale yapılmadığı eleştiri üzerinde dönen bir deprem süreci geçirdik.

Yıllarca uzaklaştırmaya çalıştığımız hatta bazılarımız tarafından “Artık ne ihtiyacımız var?” dediğimiz Avrupa Birliği’nin oluşturduğu kriz yönetimi sayesinde birçok insanımızı enkaz altından kurtarmak için canla başla çalışan yabancı ekiplere şahit olduk.

Hatta Ermenistan, İsrail, Yunanistan gibi yıllarca karşı karşıya geldiğimiz ülkelerin ekiplerinin dur durak bilmeden çalıştıklarını gördük.

Ermenistan Dışişleri Bakanı mevkidaşı ile başka ülkelerde yaptığı normalleşme görüşmelerini bir kenara bırakarak taziye ve destek için ülkemize geldi.

Dostu da düşmanı da çok olduğunu sandığımız Türkiye’nin önemi yaşanan bu büyük afette tekrar görünür oldu.

“Tarihten çıkarsan tarih olmaz” denilen Türklerin ne kadar da takdire şayan bir millet olduğunu kurduğu dostluklarla da düşmanlıklarla da aslında tekrar görmüş olduk.

Ama şöyle dönüp baktığımız zaman ben görüyorum ki gerçekten de Türkün en büyük düşmanı Türk...

Şu ana kadar sayıları yüze ulaşan müteahhitlerin yurtdışına kaçarken yakalanmasından mı konuşsak yoksa bir yıllık binaların yıkılmasını mı ele alsak bilemiyorum.

Yıkılan binaların yarısının 17 Ağustos sonrasında getirilen deprem mevzuatı ile yapılmış olmasını mı hesaba katsak yoksa imar barışlarıyla bir kaç oy için vatandaşımızın canının yok saymayı mı hesaba katsak bilemiyorum.

Kızıyorum, üzülüyorum.

Kendi kendimi yiyorum.

“Biz neden bu işleri bir türlü başaramıyoruz arkadaş...” hayıflanmasından kendimi alamıyorum.

Olmuyor!

Erken seçim için oy hesaplarını esas alan yaklaşımı eleştirirken şimdi de ne gerekçeyle söylediği anlaşılamayan birinin seçimi daha ileri tarihe atılmasını gündeme getirmesine anlam veremiyorum.

“Birileri bir yerlerden bir şeyler mi aldı ki böyle bir gündem, en aşırı, en farklı diye bilinen kişiden geldi” düşüncesi konuveriyor aklıma...

Vatandaşın acısını kullanarak iktidara saldıranlara mı yoksa vatandaşın derdini görmek yerine makamlarını korumak için yalan üstüne yalan söyleyenlerimi eleştirsem bilemiyorum.

Kokuşmuşluk her tarafta...

IMF’nin deprem bölgelerinin dönüşümü için 80 milyar dolardan fazlasına ihtiyaç olduğu araştırmasına bakıyorum.

Sonra dönüyorum Dünya Bankasının ülkenin tamamının dönüşümü için 500 milyar dolardan daha fazla bir kaynağa ihtiyaç olduğu açıklamasını izliyorum.

Ne bütçe ne kanun ne de seferberlik çabasına girişeni göremiyorum.

Varsa yoksa seçim, sandık, oy...

Yere batsın oyunuz, seçiminiz...

Vatandaşın canı gitmiş...

Ülkemizin canları gitmiş...

Ama dertler o kadar saçma, o kadar gerçekten yoksun ki...

Nereye koysan tepki gelecek.

Saçmalıklar ülkenin basiretinin bağlanmasından olsa gerek kimseyi rahatsız etmiyor bile...

“Bizden bir şey olmaz...”, diyenlerin haklı olmasından korkuyorum.

İnanmak istemiyorum.

Bizden bir şey olmalı.

Olmak zorunda...

Çünkü başka şansımız yok.

Ahlaklı, akıllı ve inançlı olmak için ne bilimi dışlamalı ne de dini...

Ama nedense dört taraftan düşmanlık görenlerin dört taraftan yaşattığı beğenmemişlik duygusunun hükmünden kurtulamıyoruz.

Çocuk kaçıranı mı dersin, yağma ve talan için fırsat bulanı mı?

Enkaz altında canını kurtarmaya çalışanlara rağmen borsada kazancını katlayanı mı dersin yoksa deprem bölgesine gitmemek için türlü türlü bahaneleri sıralayan liderleri mi?

Habercilik diye devleti tahkir edeni mi dersin, fırsat bu fırsat artık parlama vaktim geldi diye çırpınanları mı görmek istemezsin?

Herkesin koştuğu yere NATO’nun gelememesine mı yakınırsın yoksa Atlantik ötesindeki “dostumuzun” feryat figanına mı üzülürsün?

Yıkılan binaların ve kaybedilen canların yanında Türkiye’nin marka değerini taşıyan bir çok profesyonel sporcu, üretim sektöründeki uzmanlar da ülkenin tecrübe kaybına yandığına mı yanarsın yoksa fitneci, fücurcu ve çapsızların hala yaşadığına mı?

Pişmanlıklarımızdan ders çıkarmak için öyle çok büyük laflara gerek yok.

İnsani davranıp gönülleri alanların kazanacağı bir dünyadayız.

Gerisi boş...