Yeni Nesil Gençler ve Babalar!

Yeni nesil cep telefonları…

Yeni nesil arabalar…

Ve elbette yeni nesil gençler…

Tüm dünyanın küçük bir cep telefonuna sığdığı günümüzde, farklı ülkelerde ve illerde yaşayan gençlerin pek bir farkı kalmadı. Aynı espri, aynı şarkı, aynı video…

Hazır gıdalar tüketen, çikolata ve kolaya bağımlı olan, gece uyumamayı sabah kalkmamayı tercih eden, sanal ortamda sosyal, gerçekte ortamda asosyal olan bir gençlik.

Her istediğinin anında gerçekleşmesini isteyen, her şeyden sıkılan, günlük hayatta yapılan birçok işi anlamsız bulan, spor yapmadığı için kilo alan, spor yapanları da vücut yapmak, gösteriş yapmak için uğraşan, kendini ifade etmekte zorlanan, iletişim problemi yaşayan gençler.

Marka takıntısı olan, sıradan şeyleri giymekten çekinen, yokluk nedir bilmeyen, okulunda, mahallesinde fakir görmediği için fakirin halinden anlamayan, yokluk ve fakirliği önce kitaplardan sonra filmlerden gören bir gençlik...

Her şeyin fiyatını bilip değerini bilmeyen bir gençlik…

Testle tost arasına sıkışmış, sabah ne giyeceğimden başka büyük derdi olmayan bir gençlik...

Minibüs ve otobüse binerse bir yaşlıya yer verince vicdanını rahatlatıp eve gelince annesini tersleyen bir gençlik...

Yeni nesil gençler böyle iken babalar nasıl acaba? Bizlerde mi yeni nesiliz?

Çağın özellikleri bizi de mi değiştirdi acaba?

Babalarımızın bize davrandığı gibi mi davranıyoruz çocuklarımıza?

...

Onlar kadar sabredebiliyor muyuz?

Onları dinliyor muyuz?

Evde çocuklarımıza küçük sorumluluklar veriyor muyuz?

Onların yanlış yapmalarına fırsat veriyor muyuz?

Yoksa her konuda onları uyarıp ikaz mı ediyoruz?

...

İşimize ayırdığımız vaktin 10’da 1’ini çocuklarımıza ayırabiliyor muyuz?

Bir hafta önceden randevu verip ilgilendiğimiz müşterilerimiz kadar ilgileniyor muyuz?

Çocuklarımızla kaliteli vakit geçirebiliyor muyuz?

Sadece çocuklarımıza özel planlama yapabiliyor muyuz?

Yoksa sadece haftada bir kere yemek yiyip ya da kahvaltı yapıp alışverişe çıkıp ihtiyaçlarını mı alıyoruz?

Bütün maddi ihtiyaçlarını karşılayıp ruhlarını aç mı bırakıyoruz?

Sadece ellerinden tutup zihinlerinden tutmayı ihmal mi ediyoruz?

Onlar sıkıntı çekmesin diye hiç bir ekonomik sıkıntı ve derdi onlara yansıtmıyor muyuz?

Yeter ki ders çalışsınlar diye her dediklerini yapıyor muyuz?

Eve gelince sıhhatlerinden önce derslerini mi soruyoruz?

Sınavları var diye evde olağan üstü hal ilan edip misafir almıyor muyuz?

Maddi olarak sunduğumuz imkânları, ders çalışma ve not olarak mı bekliyoruz?

...

Sevgili babalar,

En son ne zaman çocuğunuzla oyun oynadınız?

Çocuğunuzu en son ne zaman kucakladınız?

Onu sevdiğinizi en son ne zaman söylediniz?

Tam bir gününüzü komple onlara ne zaman ayırdınız?

Onların istediği bir filme ne zaman gittiniz?

Beraber ne zaman tam 1 saat kitap okudunuz?

Küçük ya da büyük fark etmez her bir çocuğunuza ne zaman ayrı ayrı vakit ayırdınız?

Sorular çoğaltılabilir.

Sadece gençler mi yeni nesil, yoksa biz babalarda mı yeni nesiliz?

Düşünmeye değer bence...