Yangında ilk kurtarılacak: Adalet

Size bir gün elbet lazım olacak olanı kaybetmeyin.

İnandık demekle kurtulduğumuzu zannediyoruz. Ki zannın çoğundan kaçınmamız gerektiğini unutuyoruz. Sözlerde dev, eylemlerde cüce kalmış, gecesi gündüzünden daha aydın bir hal almış ve dahi imsakta iftar ederken, iftarda sahura kalkar olduk. Zembereği şaşarsa adaletin, o vakit oturup beklemek gerek doğuşunu batıdan güneşin.

Her Cuma günü Cuma namazında İmam Efendi, ısrarla “Şüphesiz Allah, adaleti, iyilik yapmayı, yakınlara yardım etmeyi emreder; hayasızlığı, fenalık ve azgınlığı da yasaklar. O, düşünüp tutasınız diye size öğüt veriyor.”(Nahl Suresi, 90. Ayet) ayetini söylerken esner vaziyette ve hutbe bir an önce bitsin modunda dinlediğimiz için bugün adaletle davranmanın zorunluluğunu idrak etmekte güçlük çekiyoruz.

Sorsan hepimiz Hz. Ömer’iz ve herkese karşı adaletle hükmettiğimizi iddia ederiz, lakin bugün Hz. Ömer gelse, evvela bizi hesaba çeker. Adalet, mülkün temeli olması gerekirken mülk için adaleti tesis eder olduk. Sanki bu dünyada her şeyimizle kalacağız da öte taraf yokmuş gibi yaşıyoruz. Lakin cebi olmayan kefene amellerimizden başka bir şey sığmıyor. Adaletten yoksun amel ise havanda dövülen su misali oluyor.

“Haksızlık karşısında susan, dilsiz şeytandır.” diyen bir Peygamber’in, haksızlığın kaynağı olan ümmeti olduk. Solumuzdan vurulduk, vicdan acı çekiyor, merhametten kan damlıyor, iki damla yaştır adaletin kapalı gözünden sızıyor. Konuşmamız gerektiği yerde susunca, susmamız gereken yerde nutuklar attırdılar bize.

Baştan aşağıya insanın nankörlüğünü gözler önüne seren Rahman Suresinde Yüce Rabbimiz, “Öyleyse tarttıklarınızı adâletle dosdoğru tartın ve hiçbir zaman ölçüyü eksik tutmayın!” buyurduğu halde insanları kandırmayı hak zannedenler türedi. Bu büyük bir yanılgıydı, lakin bunu anlayan sayısı azdı. Her gün yanılıyoruz ve yanıldıkça bir yangına doğru gidiyoruz. Bu yangında sadece biz değil, bütün dünya yanıyor. Yangını söndürmeye ise adalet gerekiyor. Aksi takdirde hiçbir vicdanın ateşi sönmez.

Kalbinizle tutunun hayata, ki vicdan en adil terazisidir hayatın. Unutmayın ki adaletin kalktığı koltuğa zulüm oturur ve bir yerde haksızların sesi daha gür çıkıyorsa adalet hasta düşmüş demektir.

Ahlaklı olmak elzemdir, ahlakla beraber adaletli olmak ise mükemmeldir. Adaletin olmadığı yerde ahlak her zaman boynu büküktür. Herkesi sevmek veya herkes ile iyi olmak zorunda değiliz. Lakin herkese karşı adil olmak zorundayız. Biz biliyoruz ki; bir topluma olan kinimiz bizi adaletten ayırmamalı.

Siz ne kadar unutursanız unutun adalet, bir gün hepimize lazım gelecektir. Adalet, ne, nereye layık ise hakkını iade etmektir ve liyakatsizlik adaletsizliğin temeline dökülen harçtır. Hak edene hakkını iade etmek yerine durum geçiştirilmeye başlandığı zaman adaletsizliğe kapı aralanmış demektir. Haksızlığa uğrayana ise o saatten sonra sabretmek düşer. Çünkü adalet puzzledaki boşluk gibidir ve er ya da geç yerini muhakkak bulur.

Tarafgirlik, adaletin önündeki en büyük engeldir. Oysa “Şüphesiz Allah size emanetleri ehline vermenizi ve insanlar arasında hükmettiğinizde adâletle hükmetmenizi emrediyor.” (Nisa Suresi, 58. Ayet) ayeti bize emredilen düsturun adalet ve liyakat olduğunu açık bir dille ifade ediyor. Bu ölçüyü kaçırdığımız zaman yarın aynı durum ile biz karşılaştığımızda itiraz edecek sözümüz kalmaz.

Adaleti kaybetmiş toplumların en büyük ağıtı, sızlayan vicdanlarının sesidir. Yaşadığımız toplumda sadece kendimiz için değil bütün fertler, hatta tüm insanlık için adaletli olmak zorundayız. Peygamber Efendimiz (SAV) “Yönettikleri insanlara, ailelerine ve sorumlu oldukları kişilere karşı adaletli davrananlar, Allah katında, Rahmân’ın yanında nurdan minberler üzerinde ağırlanacaklar.”buyurarak yaşadığımız her alanda adalet ilkesiyle hareket etmemiz gerektiğini ve bunun neticesinde en güzel şekilde ödüllendirileceğimizi bize müjdelemiştir. O vakit, bizim için adalet terazisi henüz kurulmamışken aslımıza rücu edip tek başımıza da kalmış olsak adaletli olalım.

Rabbim,bizi adaletten ayırmasın. Âmin.