YAHÛDİLİK-MASONLUK MÜNÂSEBETİ (100)
Siyonizm için gâyeye ulaştıran her
yol mübâh!
ABD’deki büyük Yahûdi nüfûzu bu noktada kendini gösterdi. Sâdece Adâlet ve
İnsan Hakları bakımından değil, Amerika’nın menfâatleri noktainazarından dahi
pek mâkûl olan bu muhâlefete rağmen, ne yapıp etti, Amerikan Hükûmetini
Siyonizmin emelleri istikâmetinde bir siyâset tâkîb etmiye mecbûr etti. Bunun
için elindeki başlıca koz, iktidâr mekanizmasının tepesindeki 33 Dereceli
Farmason ve Üstâd-ı Âzam Cumhûr Reîsiydi.
Yahûdi
muharriri Joseph Kessel’in idâresi altında 1973’te Pâris’de neşredilen Siyonist
propaganda mecmûası Miroir de l’histoire
/ Les Combats d’Israël’in birincisi sayısının kapağı ile dokuzuncu
sayısında, İngiliz himâyesi altında Kıbrıs’ta kurulan ve Ağustos 1946 – Mayıs
1948 devresinde faâl olan Siyonist kamplarından fotoğrafların yer aldığı sayfa…
Siyonist işbirlikcisi ikiyüzlü İngiliz
Emperyalizmi, zâhiren Filistin’e Siyonist muhâceretini tahdîd etmişken, el
altından, böyle, Kıbrıs’ta onları barındırıyor, Filistin’deki savaşa
hazırlıyor, sonra gizlice oraya sevkediyordu… Bu sûretle, İngilizlerin
yardımıyle Filistin’deki büyük mücâdeleye hazırlanmış olarak Kıbrıs’tan
Filistin’e gönderilen Siyonistlerin sayısı, 52 bin kadardı…
***
BMT devrede… Komünist
Rusya da bir Siyonist Devleti kurulmasını destekliyor…
18 Şubat 1947’de, İngiltere Hâriciye
Vekîli Bevin, İngiltere’nin Filistin’deki Manda İdâresini Birleşmiş Milletler
Teşkîlâtı’na devredeceğini beyân etmiş ve Mayıs ayında, BMT Umûmî Hey’eti, bir
Birleşmiş Milletler Filistin Husûsî Komitesi (United Nations Special Committee
on Palestine –UNSCOP-) teşkîl ederek Filistin mes’elesine hâl çâresi bulma
vazîfesini bu Komiteye tevdî etmişti.
Bu arada,
Truman gibi Bolşevik Rusya da Siyonist taleblerini destekliyordu. SSCB’nin BMT
Murahhas Hey’eti Reîsi Andrey Gromiko’nun 14 Mayıs 1947’deki beyânâtı bu
mâhiyettedir:
“Garbî Avrupa memleketlerinin tamâmının Yahûdi Milletinin en hayâtî
haklarını müdâfaadan âciz kalması veyâ onu Faşist cellâdların tecâvüzünden
koruyamaması, Yahûdilerin nîçin kendi Devletlerini kurmak istediklerini îzâh
ediyor. Bu vâkıayı dikkate almamak ve Yahûdi Milletinin bu çeşid emellerini
gerçekleştirme hakkını reddetmek, adâlete aykırı olurdu. (Qu’aucun des
pays d’Europe occidentale n’ait été en mesure d’assurer la défense des droits
élémentaires du peuple juif ou de le protéger contre les violences déclenchées
par les bourreaux fascistes, cela explique l’aspiration des Juifs vers la
création d’un Etat à eux. Il serait injuste de ne pas tenir compte de ce fait,
et de refuser au peuple juif le droit de réaliser de semblables aspirations.)” (Gresh ve Vidal 1992: 231; Perrin
2000'den naklen)
Üstâd-ı
Âzam Truman ve Bene Berit Masonluğu İsrâil Devleti için seferber oluyorlar:
Siyonizm için gâyeye ulaştıran her yol mübâh!
1947 Eylûl’ünde, Birleşmiş Milletler Filistin Husûsî Komitesi’nin,
Siyonistlerin taleblerine muvâfık olarak, Filistin’in, bir Yahûdi Devleti ile
bir Filistin Devleti’nin têsîsini sağlıyacak sûrette iki topluluk arasında
taksîm edilmesini tavsıye edeceği anlaşılınca, Bene Berit Masonluğunun Reîsi
“Frank Goldman, Cumhûr Reîsi Harry S. Truman’a bir telgraf çekerek, Komite’nin
karârını, bir beyânâtla, alenen desteklemesi talebinde bulundu”. (Shelly Kleiman’ın Kudüs’deki Bene
Berit Dünyâ Merkezi -The B’nai B’rith World Center- tarafından 23 Ağustos
1998’de neşredilen “B’nai B’rith and Israel: The Unbroken Covenant (Bene Berit
ve İsrâil: İnkıtâsız İttifâk)” başlıklı risâlesinden; https://bnaibrith-org-wpom.nyc3.cdn.digitaloceanspaces.com/wp-content/uploads/2021/12/bnai_brith_and_israel_the_unbroken_covenant_pages.pdf; 15.4.2024)
BMT Umûmî Hey’eti’nde, bir Devletin âzâ olarak kabûl edilmesi ve
Teşkîlât’ın bütçe mes’eleri bahis mevzûu olduğunda, üçte iki ekseriyet reyi
şartı vardır.
(https://unric.org/fr/ressources/lonu-en-bref/competences-et-prises-de-decision-de-lonu/; 24.10.2024)
Bu üçte iki reyi sağlamak için
Amerika’nın Birleşmiş Milletler’de bütün ağırlığını ortaya koymasına ihtiyâc
vardı. Bene Berit Reîsinin Eylûl 1947’deki talebinin arkasından Truman bunun
için seferber oldu.
O devirde, tabîatiyle, Filistinliler ve bütün Arab
memleketleri, Filistin arâzîsinin bir parçasının dahi o arâzînin aslî
sâhiblerinden koparılarak üzerinde bir Yahûdi Devleti kurulmasına şiddetle
muhâliftiler ve bu uğurda, müteâkiben görüldüğü gibi, savaşmıya hazırdılar.
Amerikan idârecilerinden Amerika’nın menfâatlerine öncelik verenler, stratejik
olarak pek mühim bir coğrâfî mevkide bulunan Orta-Şark’ın Arab memleketlerinin
bu muhâlefetini dikkate alıyorlar, onları kendilerine düşman etmek
istemiyorlardı. Bu mülâhazaya, bir de, Arab petrolünden mahrûm kalmak endîşesi
ilâve oluyordu. Bu gibi sebeblerle, Filistin’de bir Yahûdi Devleti’nin
kurulmasına aleyhdâr idiler. Meselâ Amerikan Millî Müdâfaa Vekîli James
Forrestal, meselâ Hâriciye Vekîli George Marshall bu fikirdeydiler ve umûmiyetle
Amerikan Hâriciyesi de onlarla aynı kanâati paylaşıyordu. (https://fr.wikipedia.org/wiki/Harry_S._Truman; 6.9.2024)
İşte ABD’deki büyük Yahûdi nüfûzu bu noktada kendini gösterdi. Sâdece
Adâlet ve İnsan Hakları bakımından değil, Amerika’nın menfâatleri
noktainazarından dahi pek mâkûl olan bu muhâlefete rağmen, ne yapıp etti, Amerikan
Hükûmetini Siyonizmin emelleri istikâmetinde bir siyâset tâkîb etmiye mecbûr
etti. Bunun için elindeki başlıca koz, iktidâr mekanizmasının tepesindeki 33
Dereceli Farmason ve Üstâd-ı Âzam Cumhûr Reîsiydi.
Truman’ın,
Birleşmiş Milletler Umûmî Hey’etinden Siyonistlerin istediği gibi bir karâr
çıkması, yânî Filistin’in taksîm edilerek bir Yahûdi Devleti ile bir Filistin
Devleti kurulması için nasıl seferber olduğu ve Amerikan Hâriciyesi vâsıtasıyle
muhtelif Devletler üzerinde tehdîde varan ağır baskı icrâ ettiği hakkında
rahmetli Roger Garaudy’nin L’Affaire
Israël; le sionisme politique (İsrâil Mes’elesi; Siyâsî Siyonizm) ünvânlı
eserinde (Paris: Éditions Papyrus, 1983, 207 p.) mevsûk mâlûmât bulunuyor.
Şöyle ki:
Amerikan
Kongresi Âzâlarından Lawrence H. Smith, 18 Aralık 1947’de, yânî BMT’de
Filistin’in paylaştırılması karârından üç hafta kadar sonra, Kongre kürsüsünden
îrâd ettiği bir hitâbesinde, BMT Umûmî Hey’etinde üçte iki ekseriyet reyine
nasıl ulaşıldığına dâir îzâhatta bulunmuş, bu ekseriyetin meşrû yoldan değil,
birkaç küçük Devlet üzerinde Amerika tarafından ağır baskı uygulanarak elde edildiğine
dikkati çekmiş, bunun kabîh, utanılacak bir fiil olduğunu vurgulamıştı:
“…Karâr
teklîfinin reye konulması, iki def’a têhîr edildi… Bu arada, üç küçük milletin
murahhasları üzerinde ağır baskı icrâ edildi… Netîceyi tâyîn eden reyler, bu üç
küçük milletin, Haiti, Liberya ve Filipinler’in reyleri oldu. Bu üç milletin
reyleriyledir ki [karâr için lüzûmlu olan] üçte iki ekseriyet sağlandı. Hâlbuki
daha evvel, bu üç memleket, Filistin’in paylaştırılmasının aleyhinde idiler...
Bizim murahhaslarımız, resmî şahsıyetlerimiz ve bâzı Amerikan vatandaşları
[Liberya’da kauçuk tarlaları sâhibi Harvey Firestone gibi (Chicago Daily, 9.2.1948)] tarafından onların üzerinde icrâ edilen
baskılar, utanc verici mâhiyettedir. (Par
deux fois le vote fut remis… pendant ce temps, une forte pression fut exercé
sur les délégués de trois petites nations… Les votes décisifs furent ceux de
Haïti, du Libéria, et des Philippines. Ces votes suffirent à emporter la
majorité des deux tiers. Auparavant ces pays s’étaient opposés au partage… Les
pressions exercées sur eux par nos délégués, nos officiels, et des citoyens
américains, constituent un acte répréhensible.) (U.S.Congressional record – 18.12.1947, p. 1176)” (Garaudy 1983: 61)
Bu
husûsta ikinci şahâdet, Hâriciye Vekâleti Müsteşârı Sumner Welles’e âiddir:
“Beyaz
Ev’in doğrudan tâlimâtıyle, Amerikan resmî makâmları, lüzûmlu ekseriyetin
têmîni için doğrudan veyâ dolaylı baskı vâsıtaları kullanmıya mecbûr
tutuldular. (Par ordre direct de la
Maison Blanche les fonctionnaires américains devaient user de pressions
directes ou indirectes… afin d’assurer la majorité nécessaire au vote final.)
(Sumner Welles, We need not fail,
Boston: Hpughton Mifflin, 1948, p. 63)” (Garaudy 1983: 62)
Üçüncü
şâhid ise, bizzât o devrin Millî Müdâfaa Vekîli James Forrestal’dır:
“Birleşmiş
Milletler bünyesindeki dîğer milletler üzerinde baskı yapmak ve onları zorlamak
için kullanılan usûller, neredeyse bir skandal derecesindeydi. (Les méthodes utilisées pour faire pression,
et pour contraindre les autres nations au sein des Nations-Unies frôlaient le
scandale.) (Les Mémoires de Forrestal
–Forrestal’ın Hâtırâtı-, New York: The Viking Press, 1951, p. 363)”
(Garaudy 1983: 62)
Fransa’daki
büyük Siyonist nüfûzunun tezâhürü
Siyonistler, BMT Umûmî Hey’etinde Filistin’in
paylaştırılmasına dâir karâr teklîfi reye konulmadan evvel, hâssaten büyük
nüfûz sâhibi oldukları bütün memleketlerde lehde karâr çıkması için seferber
olmuşlardı. Bunlardan biri de Fransa’ydı. Dîğer büyük Devletlerin olduğu gibi,
Fransa’nın da dümen suyunda giden birçok Devlet olduğu için, onun sâyesinde
birçok küçük Devleti de kendi saflarına çekecekleri mâlûmdu.
Burada da kampanyalarını gâyet teşkîlâtlı bir şekilde
yürüttüler. Kampanyanın merkezî teşkîlâtı, 1946’da kurdukları Ligue française
pour la Palestine libre (Fransız Hür Filistin Birliği) idi. Bu teşkîlât ve
faâliyetleri, Fransa’nın önde gelen (Farmason, Yahûdi, Sosyalist, v.s.) birçok
siyâsetci ve muharririnin desteğine sâhibdi: Alfred Coste-Floret, René
Capitant, Edgar Faure, Louis Marin, Mendès-France, André Philip, Jean-Paul
Sartre, Simone de Beauvoir, Jules Romains, Vercors, Jacques Madaule, David
Rousset, ilh...
Siyonistlerin matbûât, beyânnâme ve kitab neşriyâtı,
toplantılar, v.s. vâsıtasıyle yürüttüğü kampanyayı siyâsetciler arasında
bilhassa Sosyalistler desteklediler. Sosyalist Fırkası (SFIO) ve Édouard
Depreux, Christian Pineau, Daniel Mayer, André Blumel, Léon Blum gibi Sosyalist
liderler, sâdece Sosyalist kesim değil, dîğer siyâsî fırkalar üzerinde de
müessir oldular.
Bunların içinde en faâli, (daha evvel Fransa-Filistin
Siyonizm Dostları Derneği’nin de Âzâsı olduğunu gördüğümüz) Yahûdi Sosyalist
Lideri Léon Blum’du. Onun, Siyonist Lideri Chaim Weizmann’ın teşvîkıyle, 27
Kasım 1947’de, Başvekîl Paul Ramadier ve Hâriciye Vekîli George Bidault ile
görüşerek, onları, BMT’de lehte rey kullanılması husûsunda iknâ ettiği
biliniyor. Hâlbuki o görüşmeye kadar Fransız Hükûmetinin temâyülü, müstenkif
rey kullanmaktı. Bilâhare, BMT’de Filistin’in paylaştırılması teklîfi reye
konulduğunda, Fransa’nın têsîriyle, Belçika, Lüksemburg ve birçok Latin Amerika
memleketi de lehde rey kullandılar. Dîğer taraftan, Weizmann’ın bir ân evvel İsrâil’in
istiklâlinin îlânına (14 Mayıs 1948) karâr vermesinde de Léon Blum’un tavsıyesi
têsîrli oldu. (François Milles, “La France et la cause sioniste –Fransa ve
Siyonist Dâvâsı-”, Miroir de l’Histoire /
Les Combats d’Israël, Numéro spécial 9, 1973, pp. 193-199)
