Vicdan hareketi: Gökçe Kız

Sana neyi infak edeceklerini soruyorlar. De ki: “Hayır olarak infak ettiklerinizi; ebeveyne, akrabalara, yetimlere, yoksullara ve yolda kalmışa (verin). Hayır olarak ne yaparsanız, şüphesiz ki Allah onu bilir.” (2/Bakara 215) “

Gökçe’yi ne zaman tanıdım, nasıl tanıdım, yoksa hep tanıyor muydum? Hani öyle bir duygu vardır hep tanıdık, hep bildik birisidir yeni tanımış olsanız da, kardeştir, candır, candan da öte bir güzel kardeşlik akar yürekten yüreğe… Meşrebiniz aynıdır, yüreğiniz aynı heyecanlar için atar ve siz bilirsiniz gözyaşlarınız da aynı hüzün ve kederler için akar.

Gökçe Kız, buralara ait olmayan, bu dünyaya yakışmayacak kadar naif yüreği ve bedeni ile boyundan ve yüreğinden kat kat büyük işlere imza atan, salih amel peşinde koşan bir güzel kardeşimiz.

Onun derdi, onun tek düşüncesi kilometrelerce uzaklıktaki kara, kuru, çelimsiz, çamurlara belenmiş, iskelet halini almış, ümmetin yetimleri olsalar da unutulmuş, Afrika’nın sömürülmüş ülkelerindeki, o bizim her daim televizyonlarda görüp de kanıksadığımız, çoğumuzun da umursamadığı yetimler, yoksullar, garipler…

Gökçe, öyle zengin değil, ne katları, ne yatları ne de arabaları var. Bir garip anacığı, ama duyarlı, Anadolu yürekli bir Anadolu anası, bir de melek kardeşi var. Ama omuzladığı işler öyle böyle değil. Nice yiğitlere, nice zenginlere nasip olmayacak işleri omuzlamış bizim Gökçe Kızımız.

Onu tanıdığımızda yetimlere yardım götürürken, belini incitmiş adeta yürüyemeyecek hale gelmişti. Biz bilemeyiz Rabbimiz bilir. Bazen zahmetlerde rahmetler gizlidir, bazen hüzünlerle gelir bayram coşkusu, bahar sevinci, acılar sevinçlere gebedir.

Salih ameller peşinde koşan Gökçe Değirmen, an an zayıf bedeni, ama o denli de güçlü ve güzel yüreği ile inşa ediyor cennetini. Bazen çarnaçar yollara düşüyor. Bir yetimin yüzünü, çipil kara gözlerini, bembeyaz dişlerini parlatan bir gülümsemeye şahit olmak için. Bazen bilet parası yetmiyor koşuşturmalarına, ama olsun bir yerlerden bulup buluşturuyor, arıyor, soruyor, o güzel yüreği ve güzel çağrısı ile tüketen, mahremiyeti bitiren, nice yuvalar yıkan sosyal medyayı hayırlı işlerinde kullanıyor. Oradan sesleniyor insanlığa. Oradan seslendiği insanlık da ona ses oluyor, yavaş yavaş usul usul yağan rahmet yağmurları gibi yetimlerin azığını topluyor. O zaman anlıyorum işte her zaman idrak etmeye çalıştığım gibi, vermek için maddiyat gerekmiyor, zengin olmanız gerekmiyor. Vermek için mangal gibi yetimler ve yoksullar için atan bir garip yüreğinizin olması yetiyor.

Gökçe Kız, mangal gibi yüreği, cesur ve mert duruşu ile nerede ise yel değirmenlerine savaş açmış zamana Don Kişot’u gibi tüketim çağına, hoyrat ve duyarsız yaşantılara inat, haz ve hız duraklarının tüm cazibesine kapılmış körpe gençliğe inat tek başına çıkıyor Afrika yollarına. Yoksul, sıtma ve dizanteriden kavrulan, susuzluktan çatlamış dudakları ile, kirli ve bulanık suların başında güneşten yanan yetimlerin, damla damla süzülen terlerini silmek, onlara adeta abıhayat pınarları akıtmak için, çıkıyor yollara...

28 Ekim günü Gökçe Kız, Tanzanya yolcusu. Bu sefer tek başına düşecek yollara. Naif yüreği ile son bir aydır dur durak bilmeden koşturuyor.

“Eyüp Sultan'da yağmur altında loş ışıkların gölgesinde türbeler arasında rutubet, yosun, toprak kokularıyla geçti akşamım...

Yağmur altında içine bükülmüşler ama yatarak değil oturarak başları ayaklarına doğru kıvrılmış...

Türbe kedileri vâkârı diye birşey var bence... Tilavet okunuyor kediler Hû... Dervişler gibiler...

Sanki vazife dağılımı olmuş da her biri yerlerini almış muhafızlar bekçiler gibi... Telefonun ekranı yağmurdan ıslanıp çalışmaz olduğu için çekemedim bir kare bile ama her ânı saniye saniye kaydettim ruhuma...”

Ruhuna hep güzellikleri nakşeder Gökçe Kız. Sonra seslenir insanlığa:

“Her sabah, her uyanış, her nefes alış her yeni gün verilmiş yepyeni taptaze ve asla berbat veya israf etmememiz gereken bir şanstır bir hediyedir Allah'tan

Bismillah deyip biner gidersin istersen Mekke'ye Medine'ye İstersen Kudüs'e Şam'a Yemen'e

İster Bosna'ya Tuna'ya Marakeş'e Tahran'a. İster Mogadişu'ya Açe'ye, Buhara'ya Endülüs'e...

Kuyu için biriktirmeye el atacak olan ya da kuyu isteyenler mesaj atsın arkadaşlar!

Dünyada her yıl 3 bin civarı çocuk dünyadaki savaşlardan

Ve her yıl 70 bin civarı çocuk da kirli sulardan bulaşan hastalıklardan hayatını kaybediyor

Yani kirli sular savaşlardan 21 kat daha fazla çocuğun ölüm sebebi

Su kuyusu düşünen ya da kuyularda benim de bir damlam olsun diyen arkadaşlar mesajla ulaşabilir

SON 10 GÜNÜMÜZ” Gökçe Değirmen/ DünyaNotları/ 2020

Böyle işte dostlar onun hikâyesi, vermenin, onurluca ve erdemlice yaşarken hep salihler gibi yaşamanın bir eşsiz göstergesi. O veriyor dostlar, yürekten veriyor, kanıyla canıyla savaşarak yollara düşüyor. Yetimlerin yüzünü güldürmek, saçlarına şefkatle dokunmak için düşüyor yollara, oysa kendisi de o yetimler gibi mahrum ve mahzun. Ama yüreği ovalar gibi geniş, yüreği coşkun ırmaklar gibi akıp duruyor yetim yüreklere derman olmak için.

Haz ve hız çağında, gençlerimize örnek olabilecek bir güzide değer Gökçe Kız, Rabbim sayılarını artırsın. Rabbim tüm evlatlara salih ameller nasip eylesin, vermenin, izzetlice vermenin şuurunu ve huzurunu yaşatsın.

Yolun açık olsun Gökçem, ayağına taş, yüreğine gam değmesin, Rabbim iki cihanda seni cennetlerinde misafir eylesin… Sen ki yetimin başını okşayan, gözünün yaşını silen, yardımına gidensin uzak diyarlara, yolun açık olsun Gökçe Kız…