Ulu Çınarımıza veda

Her aile bir ağaca benzer. O ağacın kökü geçmişe dayanır, ancak gövdesi yaşayan hayatta en sağlam yeridir. Dallar, yapraklar birbirinden ayrı gibi görünse de o ağacı bir arada tutan gövdesidir. Gövde ne kadar güçlü ve sağlam durursa ağaç da o kadar sağlamdır. Hani dedik ya her aile ağaca benzer diye, işte aileyi diri ve ayakta tutan gövde, ailenin yaşayan en büyük ferdidir. Bizim geniş ailemizin de gövdesi Dedem idi. Yani Büyük Babam.

Geniş aile olmak demek, her ne kadar birbirinden uzakta şehirlerde yaşıyor olsalar da ve uzun zaman birbiriyle görüşemiyor olsalar da onları birbirine bağlayan ortak değerin bilincindedirler. Bu değer, ailenin en yaşlı ferdidir. Ağacın yaprakları misali genellikle birbirine yaklaşamazsalar dahi ve dallar misali birbirinden uzakta olsalar bile, o yapraklar ve dallar bilir ki onları bir yapan ve diri yapıp nefes almalarını sağlayan bir gövdelerinin varlığıdır.

Köklerimiz ne kadar geçmişe uzansa da var olan hayatta bizi diri tutan o gövdedir. O gövde yıkılırsa tüm ağaç nasıl kederlenirse biz de işte bugün öyle kederli ve üzgünüz. Ailemizin ulu çınarı, hayat ağacımızın gövdesi olan Zülfi dedemizi kaybetmenin üzüntüsünü yaşıyoruz.

Dedem, topraktan aldığı güçle, her dem diri bir hayat yaşadı. Ekmeğini taştan çıkartırken helaline, haramı dahil etmedi. Tarlasını hasat ettiğinde bile daha ürün tarlada iken zekatını ayırıp ihtiyaç sahiplerine dağıtırdı.

Dedemin, yüzü toprak, ruhu sükunet, elleri bereket, kalbi huzur kokardı. Bir derdimiz olduğunda o da bizimle üzülür ve gözyaşı döker, sevinçli olduğumuz zaman ise bizimle birlikte gülerdi. Bize duyduğu sevgisini hem yüzünde görürdük hem de yüreğimizde hissederdik.

Dedem, babamı çok severdi ve sürekli onun yanında olmasını isterdi. Bu sevgisini direk söylemek yerine dolaylı yoldan belli ederdi. Bir gün Dedem, "Oğlum, ben hayatta iken yanıma gelmiyorsan, öldükten sonra hiç gelme!" dediğinde babam da dedemi çok sevdiği için şehirdeki hayatını terk edip köyde dedemin evinin yanında arsa alarak oraya yerleşti. Rabbim Dedeme rahmet eylesin, Babama da sağlık, sıhhat, afiyet ve huzur versin. Vefalı evlat ve evladını seven bir baba figürünün en güzel örneğidir; Dedem ve Babam.

O, geniş ailemizde, eş, abi, baba, amca ve nihayetinde benim ve diğer torunları için ise dede idi. Doksan üç yıllık ömrüyle asırlık bir çınar misali hayat yaşayan Dedemi kaybetmenin derin üzüntüsünü yaşıyoruz. Dedem, son defa tüm aileyi bir arada toplayarak göçtü baki aleme.

Yazar ve Şair Sevgili Fatma Halamın, "Çınarının kıymetini bilmeyenin fidanı olmaz " sözüyle de özetlediği gibi atasının değerini bilmeyenler gelecek nesillere çare olamazlar.

Canım Dedem, biz senden razıydık ve kıymetini her de bilmeye gayret ettik. Rabbim de senden razı olsun. Kabrin nur, mekanın cennet, komşun Peygamberimiz Hz. Muhammed (SAV) olsun. İki evladını önden göndermiştin, merhum Halam ve Amcam ile cennette buluşursun inşallah. Seni, Allah için sevdik ve hakkımız sana helal, hoş olsun.

Güle güle Canım Dedem.