​Toplumsal birlikler

Toplumsal birlikten kast ettiğimiz şey; insanların zihinlerinde, duygularında, akıllarında, eylemlerinde ortak olan özellikleridir.

Kendi ülkesini sevme, devletine güvenme, kendi insanına saygı duyma, yeme, içme, giyinme, biriktirme, harcama, çalışma, ... bütün bu faaliyetlerde ortak olan özelliklerimizdir toplumsal birlik.

Çay içmeyen insanımız olsa da neredeyse ülkenin her yerinde her insan, sabah kahvaltıdan başlayarak gece yatana kadar çay içer. Tarhana, ortak çorbamızdır.

Doğan çocuklarımıza aynı törenleri yapar, askere uğurladığımız çocukları aynı şekilde gönderir, ölenlerimizi ortak kültürümüzle son yolculuğuna çıkartırız.

İhanet edeni çıksa da hepimiz, ülkemizi severiz. Milli Takımın gollerine beraber sevinir, şehit haberlerinde beraber ağlarız. İşte birlik dediğimiz şeyler; ortak değerlerimiz, ortak yapıp ettiklerimizdir.

Birlikler çok hayırlı olabileceği gibi çok şerli de olabilir. Ancak Lut Peygamber zamanında erkeklerin kurduğu birlik, en şerli birliktir.

Bugün de şerli birlikler kuruyoruz. Örneğin yüzlerce yıl giysek eskitemeyeceğimiz kadar elbisemiz var ama biz yenilerini almaya devam ediyoruz. Yemeklerin yarısını yiyip diğer yarısını çöpe atıyoruz.

İsraf, bizim son elli senede kurduğumuz en şerli birliklerden bir tanesi.

Toplum da pek çok bakımdan bireye benzer. Toplumun da güzel yanları, günaha meyyal halleri, kusurları olur.

Toplumdaki birliğin kalitesini belirleyen iki güç vardır. Bunlardan birisi, bugünkü deyimiyle sivil toplum kuruluşları, cemaatler ve benzeri dediğimiz toplumun içindeki insanlar tarafından kurulmuş örgütlü yapılardır. İkincisi, devletin toplum menfaatine kurduğu devlet kurumları, kuruluşlarıdır.

İnsanlar kötülük yapmak için hiçbir kuruma ihtiyaç duymazlar. Niyetlerinde olsun ya da olmasın bir kötü işi yaparlar, olur biter.

İyi olanı yapmak ise asla öyle değildir. “Yaparlar, olur biter” diyebileceğiniz bir durum asla değildir. Teşkilatlı çaba gerektirir. Büyük değil çok büyük çabalar gerektirir, kesintisiz gayret gerektirir. Yapacağınız iyi işte asla ara vermemenizi gerektirir.

Örneğin israf etmek için nefslerimizi serbest bırakmak yeterlidir. İstediğiniz ne varsa israf edersiniz. Zamanı, malı, parayı, bedeninizi, … vesaire. Alabildiğine müsrif davranmak, sayısız güzelliği çirkinliğe, büyük zenginlikleri küle çevirecektir. Ama israfı önlemek için bin bir kurum, bin bir plan yapmadan, her planı başarıyla uygulamadan sonuca gidilemeyecektir.