Telefon rehberim silindi ve gördüm ki…

Merhum Reisü!lKurrâ Gönenli Mehmed Efendi’nin talebelerinden rahmetli Necati hoca babam vefakâr bir insandı. Arkadaşlarını arar sorardı.

-----

Evlerde sadece bazılarında bulunan telefonların olduğu zamanların Türkiye’si. Mektuplar yazılırdı uzaktakilere ve cevapları gelirdi yazılan her mektubun. Merakla ve özlemle açılan ve okunan mektuplar. Postacıların ailenin bir ferdi gibi saygınlıkları olurdu.

Mektuplar yazılırdı bu ülkede bir zamanlar. Hayaller kurularak ve kalemle.

Kalem ve kâğıt, merhum Neşet Ertaş’ın dediği gibi “gönülden gönüle uzanan bir yol” gibiydi. Ruhunuz akardı satırlara, kalemle.

-----

“İletişim kurmak” gibi mekanik bir kelime yoktu o zamanlar. Hal hatır sormak vardı.

Ve merhem olmak her türlü derdine; dostun, arkadaşın.

-----

Rahmetli hoca babam vefakâr bir insandı.

-----

Bazen sadece benimle bazen de kardeşim Fatih’i de yanımıza alarak, İstanbul’un uzak yakın semtlerindeki arkadaşlarına ziyaretlerde bulunurdu. Çengelköy’den bazen dolmuşla, bazen otobüsle Üsküdar merkeze veya Beykoz cihetine Anadolu yakasındaki arkadaşlarının olduğu yerlere giderdik. Bazen de Çengelköy vapur iskelesine yanaşan Boğaziçi vapurlarından birine biner, semtin insanlarıyla sohbet ede ede İstanbul’a püfür püfür boğaz havası alarak giderdik.

-----

Hiçbir menfaat olmadan gönül işi ziyaretlerdi bunlar.

İnsanlar, o devrin insanları ne kadar da çok gider gelirdi birbirine.

İnsan insanı arar bulurdu. Ve yüzüne, gözlerine bakardı insanlar, aydınlatırlardı birbirlerini. Tıpkı güneşin ziyası görünmediğinde ayçiçeklerinin yaptığı gibi, birbirlerine ışık, enerji olurlardı, güneş olurlardı.

Güneşin olmadığı zamanlar ifadesi muğlak gelebilir size.

Hani bir söz var ya, “ sizinle güneşli havalarda yürüyenlere değil, yağmurlu, karlı, sisli, puslu havalarda yürüyenlere itibar edin” diye.

İşte bu manada bir söz bu.

------

Geçtiğimiz günlerde bir şekilde telefon rehberim silindi.

Tüm numaralar bir anda yok oldu.

Önce bir şaşkınlık oldu, arkasından müthiş bir sessizlik oluştu.

Yalnızlık ve unutulmuşluk duygusu sardı bir anda ruhumu.

Ve beklemeye başladım.

O kadar çoktu ki rehberimde numaralar.

Onlar sadece birer numara mıydı, yoksa içlerinde “insanlar” var mıydı?

-----