Tabela Partisi ile… Gülmek yok, yola devam!

Bir süre önce, sosyal medya üzerinden “Tabela Partisi”ni kurduk ya…

Ve partimiz, kısa zamanda gündemde hayli geniş yer buldu, ilgi odağı oldu ya…

Partili, partisiz nice vatandaş soruyor:

“Abi, ciddi misin, yoksa dalga mı geçiyorsun!”

İsmi “Tabela Partisi” olunca “boş beleş” bir şeymiş gibi geliyor.

Acaba öyle mi?

Bu yaştan sonra, hayatı tamamen dalgaya alır mıyız?

Bunca tecrübeden sonra “boş işlerin” peşinden koşar mıyız?

“Gerçekten” Tabela Partisi niteliğinde olan bazı partilerin yaptığı gibi, “Kemal Kılıçdaroğlu benzeri birinin masasına oturalım, CHP’nin sırtından 5, 10, 20… Ne kadar olursa milletvekilliği kopartalım” diye düşünür müyüz?

Birilerinin sırtına binmeyi, hele hele yıllar yılı mücadele ettiklerimizin sırtına binmeyi…

Onları masada “taklaya” getirerek, “malı götürmeyi” kendimize yakıştırır mıyız?

Elbette, olmaz.

Peki nereden çıktı bu “Tabela Partisi” fikri?

Öncelikle, hiçbir pazarlığın parçası olmamış, dünyevi menfaat için kimseye şirinlik yapmamış, hata yaptığında pekâlâ özrünü dilemesini bilmiş…

Hataları tekrarlamamak için “kalp” sağlığına önem vermeye çalışmış…

Nefsini, makam-şöhret-beğenilme arzusu gibi “zararlı” unsurlardan temizlemek için gayret sarf etmiş…

Bunlarda da –şükürler olsun- mesafe almış bir vatan evlâdı olarak, bir “beyaz tabela” ile yola çıkayım dedim…

“Tabelanın içini bizi seven, sayanlarla hep birlikte doldururuz!” dedim.

Peki mevcut partiler varken, niçin bir başka partiye ihtiyaç duydum?

Baktım ki, bizi seven sayanların çoğunun destek verdikleri, oy verdikleri partilere dair endişeleri var...

Oylar genellikle, “Aman güç karşı tarafta olmasın, memleket karşı tarafın elinde durmasın” diye veriliyor...

Kahir ekseriyetin büyük itirazları var ama yönetimde “karşı tarafın” olması halinde işlerin iyice kötüye gideceğine inanıyor...

Gençlerin kahir ekseriyeti ise, neye inanacağını şaşırmış durumda…

Ve hatta “suskunluk sarmalı”na girmiş durumda.

Biz de bu durumda…

“Sizi en iyi biz anlarız” diyerek çıktık yola.

Genci yaşlısı, erkeği kadını…

Evlisi, bekârı, boşanmışı…

Ömür boyu nafaka ödemeye mahkûm olmuşu…

Kiracıyla, ev sahibiyle gırtlak gırtlağa gelmişi…

Yakınları sokak köpekleri tarafından parçalanırken, derdini kimseye anlatamamışı…

Çatır çatır aşılanmanın sıkıntısını kalbinde, ciğerinde hissedeni…

Kimlik siyasetinden bıkmışı, “kıymet siyaseti”nden ümidini kesmişi…

“Neler oluyor arkadaş?” diye sora sora…

Sormaktan vazgeçmişi…

Velhasılı…

Dertli mi, dertlisi…

Biz buradayız gayri!..

Dert dinlemek, uzun yıllardır icra ettiğimiz faaliyet zaten.

Bu faaliyeti, ileride bambaşka bir “yere” gelmeye namzet bir “sosyal medya partisi”yle iyice ete kemiğe büründürsek, iyi değil mi?

Memnun olan bize gelmez, bir ele yağda bir eli balda olanın bizimle işi ne..

Şükürler olsun; Nerede bir dertli var, bizimle!..

Biz de, kendimizi bildik bileli, bizim gibi yaşasın yaşamasın herkesle sohbet etmeye, nabız tutmaya çalışan bir vatandaşız.

Gazeteci olacağımızı taaa ilk çocukluk yıllarımızda söylerlerdi, Rabbim nasip etti olduk.

Bizim mesleğin olmazsa olmazı, sizi takip eden, okuyan, izleyen insanlarla birebir iletişim kurmaktır.

Yazışmak yetmez, mümkün olduğunca fazla kişiyle yüzyüze konuşmanız, çoklarının “faydasız külfet” olarak gördüğü bu faaliyete ciddi enerji ve vakit ayırmanız şarttır.

Bunu yapmazsanız, salon gazetecisi olursunuz.

Besleme gazeteci olursunuz.

“Birileri malzeme göndersin, televizyondan okuyayım, yerimi koruyayım!” gazetecisi olursunuz.

Birilerinin gözüne girmek için kırk takla atan “menfaat gazetecisi” olursunuz.

Mesele, dünyevi beklentinizin olmadığı-olmayacağı insanlarla oturup konuşabilmekte…

Bunu yaptığınızda, ilk görüşmelerde size kapalı tutulan diller ve yürekler açıldıkça açılıyor.

Vatandaşın ne düşündüğünü, ne istediğini, nelerden endişe ettiğini, nelere tepkili olduğunu, söylemek istediklerinin ne kadarını söyleyebildiğini, neleri niçin söylemediğini…

Bazı durumlarda niçin kulağının üzerine yattığını…

Hepsini, ilaçlı MR çekimi netliğinde görüyorsunuz…

Bu da, işte size “her seçim sonucunu” neredeyse yüzde yüz isabetle tahmin etme, yazınızda konuşmanızla bir hata yapmışsanız “geri beslemeler” sayesinde hemen dönebilme imkânını sağlıyor.

Ben bundan çok istifade ediyorum.

Daha önce kızgınlıkla baktığım insanların aslında hiç de kızılmayı hak etmediklerini görüyorum.

İnsanları zihnimde peşinen yargılamaktansa, dinlemeye anlamaya çalışıyorum.

Bu sayede nice arkadaşlıklar edindim.

Onlar benden dünyevi bir talepte bulunmuyor, ben de onlardan.

Dertleşiyoruz sadece.

Bu “menfaat dünyası”nda güzel bir ilişki modeli değil mi?

Biz böyle yapa yapa…

Kalbimizi eğitmeye çalışa çalışa…

Vatandaşın, düşüncelerini özgürce ifade edebileceği, çekinmeden dert dökebileceği bir “çatıya” ihtiyaç duyduğunu iyice anladık.

Para pul ilişkilerine, dünyevi menfaat ilişkilerine girmemiş, girmeyecek olan…

Seçmen dahil, kimseye şirin görünmek gibi bir derdi bulunmayan...