​Soykırımdan bana ne!

Son zamanlarda, “Filistin’den bana ne!” videoları, zincir halinde paylaşılır oldu.

Onlar Türk’müş, Filistin’den onlara neymiş!..

Soykırımdan onlara neymiş!

Bu zihniyetin “Türklük Şuuru”yla uzaktan yakından alâkalı olmadığı ortada.

Acılar içindeki bebeğin feryadına ilgisiz kalan biri,

Türk olabilir mi?

Binlerce bebeğin hunharca katledilişine “Arap ise bana ne!” diyerek alkış tutan varlığın tavrının "insanî" olduğu söylenebilir mi?

Türklük iddiası?

Biz, “Adalet e Merhamet Medeniyeti”nin evlâtlarıyız.

Ünlü Fransız Tarihçi Jean Henri Abdolonyme Ubucini, Türklerin dünyanın onurlarına en düşkün, en ağır başlı, en zarif, en mütevazı, en merhametli, en adaletli, en şefkatli insanları olduklarını anlatır.

Türkler’deki “çocuk sevgisini” ise şöyle satırlara döker:

“Çocuklarını Türklerden daha fazla sevgi, itina ve şefkat ile yaşatan, büyüten bir memleket bilmiyorum. İşin çok farklı ve çok güzel olan tarafı; bu şefkat ve ihtimamın annelerden de çok, babalarda derinleşmiş olmasıdır. Cuma günleri Osmanlı’da tatil günüdür. Bayram günleri de öyledir. Osmanlı Türkü, bu bayram günlerinde çocuklarını ellerinden tutar, gezdirir, adımlarını çocuklara göre ayarlar, çocuğun yorulduğunu görünce omuzlarına alır. Osmanlı erkeği, çocuklarını dikkatle dinler, bütün hareketlerini dikkatle takip eder. Osmanlı’daki çocuk sevgisi, mutlaka görülmesi gereken bir güzelliktir.”

Merhum Sultan 2. Abdülhamit Dönemi’nin İstanbul Eşrafından Rahmetli Babaannem, bizlere “Ermeni-Rum komşularından” bahsederdi zaman zaman.

Ermeniler ve Rumlar bebeklerini, çocuklarını gönül rahatlığı ile bizimkilere bırakırlarmış.

Bizimkiler de, çocuklarını onlara emanet edermiş, götüremeyecekleri bir yerlere gittiklerinde.

Bütün çocuklar masumdur, bütün çocuklar gözbebeklerimizdir.

Bunun Türk’ü, Arap’ı, Ermeni’si mi olur?

X

Osmanlı Medeniyeti.

Osmanlı Devleti, azınlıkların dinlerine, ibadethanelerine, dillerine, kültürlerine müdahale etmediği, onları zorlamadığı gibi, ayrıcalıklar bile tanımıştır.

Osmanlı azınlıkları askerlikten muaf kılmış, vergilerini “dünyanın başka hiçbir yerinde bulamayacakları” kadar düşük tutmuş; yaşlılardan, işsizlerden, hastalardan vergi almamıştır.

Pax Ottomana (Osmanlı Barışı), batılıların bir terimidir.

Osmanlı’nın, her türlü ırk ve inançtan insanı yüzyıllar boyunca bir arada, barış ve huzur içinde yaşatabilmesinin sırlarını anlamaya çalışmak, batılı tarihçilerin, sosyologların başlıca meşguliyet alanları arasında yer almıştır.

Fethettiği yerlerdeki sosyolojik yapıyı dağıtmayan, oralardaki sevilen Müslim- gayrimüslim kanaat önderlerinin izzetlerini koruyan-kollayan; gittiği her yere adaleti, merhameti, medeniyeti, hizmeti götüren Osmanlı, çıtayı batının hiçbir zaman ulaşamayacağı kadar yükseğe çıkartmıştır.

Bunu yapabilmiştir zira, Osmanlı İdarecilerinin uymakla mükellef oldukları İslam Dini’nin hükümleri, adaleti-merhameti emretmekte, kötülüklerden ise men etmektedir.

Osmanlı’da hiçbir idareci –padişah dahil hiçbir idareci- başına buyruk değildir, kendisini sınırlandıran İlahi Hükümler vardır, Sünnet-i Seniyye vardır.

Bugün, video zincirlerinde “Ben Türk’üm Filistin’den bana ne!” diye zırvalayanların “Türklük Şuuruyla” uzaktan yakından alâkalı olmadıklarını yazının başında ifade etmiştik.

Türkler, yüzyıllar boyunca adalet ve merhametin sancaktarlığını yapmış olmasaydı, şüphesiz böyle bir ifadeyi kullanamazdık.

Tarihimizde, soykırım suçu olsaydı, şüphesiz böylesine özgüvenli olamazdık.

Ceddimizle gurur duyamazdık.

Batılılar da, koca koca kürsülerde “Osmanlı Barışı”nın sırlarını araştırıyor olmazlardı.

Biz “ırkçı” bir kavim olsaydık, Almanların bugün yaşadığı utancı yaşardık.

İngilizler, Fransızlar , Hollandalılar, İspanyollar, ABD’liler, Çinliler, Ruslar (vs) gibi, “zâlimler” arasında yer alırdık.

Tarihimizde soykırım suçu olsaydı, Siyonistlerin soykırımına “gönül dolusu” karşı çıkamazdık!..

Ben, Türk Tarihi’ne baktıkça, “Şükürler olsun!” diyorum…

Müslüman Türk olmak büyük nimet.

Ne yazık ki, bizi dünyanın en güçlü milleti yapan özelliklerimizi öne çıkartmak ve tarihimizdeki güzellikleri yarınlara taşımak varken…

İçimizden birileri, Siyonist Soykırıma “kıvrak söylemlerle” destek verebiliyor.

İçimizden birileri, Müslüman Türk’ün kutlu mesajlarını dünyanın dört bir yanına taşıyan kahraman ecdadımıza hakaret edebiliyor, küfredebiliyor.

Zalim batıya özenebiliyor…

Batılıların hayranlıkla ve kıskançlıkla baktıkları Selçuklu’yu, Osmanlı’yı kötüleyebiliyor!

Tahmin edersiniz ki, bahsini ettiğim şuursuzların oranı, ihmal edilebilecek kadar az olsaydı, böylesine dert etmez, yazı konusu yapmazdım bu konuyu.

Ne yazık ki, oldukça fazla bunların sayısı, oranı.

Gittiğim yerlerde karşıma bu tiplerden birileri çıkıyor.

Biraz konuştuğunuzda ne kadar sığ, okumaktan-idrak gayreti göstermekten ne kadar uzak varlıklar olduklarını fark ediyorsunuz.

Üç beş kalıp cümlelik tekrarları var, ne söylediklerinin farkında değiller.

Bunlar uzaydan gelmediler elbette.

Eskinin meşhur ifadesiyle, “Aydan mı geldiler, bu memleketin okullarından mezun oldular!”

Evet, çoğu mezun.

Üniversite mezunu!..

Bunlara,

“Gelin, İslam’ı da, Kur’an-ı Kerim-i de tartışalım…

Gelin, hem bunları tartışalım hem de yakın tarihi!..

Bize anlatılanlardan ne kadarı hakikat, ne kadarı balığın tırmandığı kavak, oturup konuşalım!” dediğinizde…

Hemen “ucuz sloganlara” başvuruyorlar!..

Onlar İslam’a dair şüphelerini dile getirdiklerinde “Siz İslam düşmanısınız!” demiyorum…

Onlar ise, yakın tarihin karanlıkta bırakılan noktalarıyla ilgili bir şeyler söylediğimde hemen “saldırıya” geçiyorlar…

Bunların fikirleri, irfanları, vicdanları hür değil.

Ve hemen ifade edelim ki kabahatin tamamı da bunlarda değil!..

Ailelerimiz doğru tarih şuurunu edinmek için ne denli gayret sarf ediyor, evlerimiz birer ilim-irfan yuvası olmaya ne kadar yakın?

Okullarımızda, üniversitelerimizde öğretilenlerin “insanlığa” ne faydası var?

x

Ne ektin ki, ne biçmeyi umut ediyorsun?