Şehirlilerin tarım projesi

Türkiye tarımsal üretimini her geçen yıl artırmasına rağmen tarımdaki üretici ve tüketici tarafındaki

memnuniyetsizliği bir türlü bitiremiyor.

Tüketici için ana sebep ücret ve kalite…

Vatandaş ücrete razı olsa bile istediği kaliteye bir türlü ulaşamıyor.

Geleneksel; verimsiz ve pahalı olan ve bir alışkanlık haline gelen üretim yöntemlerinden vazgeçmek

istemeyen köylülerin “çiftçi” mantığı ile işi sanayileştirmek istememesi en büyük sebep…

Bu direnç tarımda maliyetlerin düşmesini, rekabetin oluşmasını ve kalitenin artmasını önlüyor.

Aslında mesele her eve bir traktör, her köye bir biçerdöver her yere bir kanal vs. vs. diye giden ve

“onda varsa bende de olmalı” anlayışının kendisini tekrar etmesinden ibaret.

Daha fazla şirketleşmek ve daha verimli üretim anlayışının hâkim kılınması gerekiyor.

Bunun gerçekleştirilmesi için birçok yasal düzenleme yapıldı ama tam bir sonuca ulaşamadı.

En basit “arazi toplulaştırması” çalışmalarında bile vatandaşın tavrı, “Benim malıma ortak mı olacak”

anlayışı kırılamadı.

Son 20 yılda tüm dünyada olduğu gibi köylerden kentlere göç oldu. İnsanlar popüler kültürün

dayatması ile de şehir yaşamını tercih etmeye başladı.

Köyde yıllık 100 bin TL kazanç elde edenler şehirde 30 bine TL’ye razı oldu.

Hâlâ da olmaya devam eden oldukça fazla…

“Aman ne yapacağım köyde…”

“Orası sadece zahmet…”

“Şehirde hayat var. Peki, köylerde ne var?”… diye uzayıp giden birçok hayıflanma var.

Köylüler, karşı konulmaz bir arzu ile şehri istiyor ya; tam tersi durum da son yıllarda şehirdeki insanlar

için geçerli olmaya başladı.

“Organik yaşama geçiş” adı altında daha sakin ve öngörülebilir bir hayat isteyenler sayısı giderek

artıyor.

“Toprakla uğraşmak neymiş ki ben insanla uğraşıyorum. Toprağın suyun sıkar yine de ekmeğimi

kazanırım” diyerek şehirlerden köylere göçenlerin hikâyelerini de sıkça duymaya başladık.

Bazıların artan zenginlik hırsını ortaya giderme çaresi olarak “toprak”ı görse de birçoklarının aklının

bir köşesinde duran “köye geri dönüş” fikri aslında devlet tarafından verilecek iyi bir destekle hayata

geçirilebilir.

Bir köyü olmayan ama tarım yapmak için fırsat kollayan birçok vatandaşın da girişimciliği

köreltilmemeli…

MAK Danışmanlığın gençler üzerinde yaptığı son ankette gençlerin büyük çoğunluğunun kendi işinin

patronu olma hayali kurduğu ortaya çıktı. Gelişmiş ekonomilerin lokomotifi girişimcilerdir.

Böyle düşünen vatandaşların bulunduğu şehirlerdeki kırsal kesimlerde bu üretim arzusunu

değerlendirecek bir projede başlatılabilir.

İnsanlarımızı ufak hobi bahçelerinden ciddi tarımsal üretime kanalize edecek adımlar atarsak tarımsal

gelirlerimizi artıracağımız gibi çeşitliliğimizi ve kalitemizi de artıracağımızdan şüphem yok.

Üstelik tüm bunları yapmak için devletin kaynak ayırmasına bile gerek yok.

Üretim sürecinin organize edilmesi yeterli…

Türkiye’nin gündeminde büyük bir yer alan ”Çiftlik Bank”ı kuran Tosuncuk işte bu ihtiyacı gördü.

Ahlaksızlık ile yaptığı vurgunculuğun hesabını muhakkak verecektir.

Ama güzel bir fikri bir dolandırıcının yaptıklarıyla heba etmeyelim. İlk etapta Büyükşehir belediyelerinin Tarım ve Orman Bakanlığı ile koordine olması güzel bir başlangıç olabilir. Belediyelerde koronavirüs pandemisi nedeniyle daralan piyasaların açılmasına ön ayak olur ve açılan yeni işletmelerle vergi gelirlerini artırabilirler.

Seçmenlerden gelen “iş” taleplerine karşı bu sahaları gösterebilirler. Bakanlığın son projesi Dijital Tarım Pazarı (DİTAP) pazarlama aşamasındaki sorunları da giderektir. Son yıllarda yoğun bir şekilde kullanılan Amazon, hepsiburada, gittigidiyor, N11 vs. gibi uzatılabilecek birçok örneğin bulunduğu “Pazar Yeri” uygulamasının “Üretim Yeri” uygulamısı şeklinde kurgulanmasına ihtiyaç var.

Türkşeker’in desteklemek amacıyla direkt çiftçiden pancar temin etmesi modelinin ne kadar başarılı olduğu ortada. Belediyelerin kontrolünde olan bir sistem ile arazi kullanımına izin verilirse bu işten Türkiye kârlı çıkar.