Savaşın kaybedeni çocuklardır

İnsanoğlu birbirini öldürmeye doymuyor. İnsanlar, içlerinde doymak bilmeyen bir öldürme arzusu büyütüyor. Herkes birbirinin Azrail’i olmaya dünden gönüllü. Yüreğimizin bir yerlerinde her gün canlı bombalar patlıyor. Katıla katıla katliamlar çoğalıyor dünyamızda. Her günün sabahına ölüm haberleriyle uyanıyoruz. Ta ezelden yanan bu ateş her gün bir yerlerimizi yakıyor. Söndürmeye de kimse niyet etmiyor. Ucuz sloganlarla ölümleri geçiştiriyoruz. Ancak ne yanan ateş diniyor ne de ateş sadece düştüğü yeri yakıyor. Ateşin düştüğü yerde başlayan yangın tüm dünyayı kasıp kavuruyor.

Bu dünyada bize ne yetmedi de savaşa tevessül ediyoruz ve çocukların tebessümlerini ellerinden alıyoruz? Aslında bu dünya hepimize yetecekken yetmez hale getirip dünyayı ve insanları hırslarımıza kurban ediyoruz.

Emperyalizmin ve kapitalizmin deneme tahtasında dönmüş gibiyiz. Kapitalizm kendi ürettiği silahları bizim üzerimizde denemekten çekinmiyor ve kobayı insan olan silahlarla her gün insanlarla beraber insanlığı da katlediyor. Sonra da bu vahşeti güvenlik kılıflarına büründürüyor. Minareyi önceden çalmışlar da haberimiz yok.

İşin garip tarafı ise bu savaşları insanlık için yaptıklarını iddia ediyorlar. İddiaları ispattan yoksun. Elle tutulmayan sebeplerle, içi boş güvenlik gerekçeleriyle yürütülen işgallerin neticesinde katlettikleri insanlığa umarsız kalan dünya, bu yanan ateşte asıl yananın kendisi olduğunu anladığında iş işten çoktan geçmiş olacaktır.

Dünyanın dört bir yanında süregelen savaşlar devam ederken bütün dünyanın gündemi bir anda Ukrayna oluverdi. Suriye unutuldu, Myanmar unutuldu, Irak’ta patlayan bombalar unutuldu, Siyonistlerin yarım asrı aşkındır devam eden Filistin’deki zulümleri unutuldu. Gerçi, NATO, BM ve diğer bilumum suç ortakları bu durumları çoğu zaman zaten görmezden geldi. Onlar için ortak birlikteliklerinin asıl amacı ölen kendilerinden olmadıktan sonra ölümlerin pek bir önemi olmayışıdır. Ancak dün göz yumup, görmezden geldikleri savaşın ateşi bugün kendi kapılarına dayanınca bir anda hepsini bir telaş kaplayıverdi. Dün keyifle seyrettikleri savaş bugün kapılarını çalınca etekleri tutuşmaya başladı. Hepsi birden kendilerini barış güvercini ilan ediverdiler.

Şimdi dünyanın önünde büyük bir imtihan duruyor. Bugün, Ukrayna’da başlayan savaşı işaret ederek insan olduklarını hatırlayıp dün mazlum coğrafyalarda başlattıkları savaşı durdurmak için bir şey yapacaklar mı, yoksa sadece kendi kapılarındaki ateşe mi su taşıyacaklar?

Bugün, Ukrayna’ya yapılan keyfi işgal, dün İslam ümmetinin canını defalarca yaktı ve yakmaya da devam ediyor. Artık güçlünün haklı olmadığının dünyanın suratına bir şamar gibi vurulmasının zamanı geldi de geçiyor. Ancak bu iradeyi ortaya koyacak değerlerden bütün insanlık uzaklaştı. Belki de kasıtlı olarak uzaklaştırıldı. Kapitalizm, evvela bizleri gündelik telaşların değirmeninde öğüttü. Sonra da bir salgın aldatmacasıyla canımızla tehdit etti. Şimdi de kendimizden başkasını düşünemez olduk.

Unutmayalım ki, dünyayı bombalar bir vakte kadar yakar ve yıkar, ancak mazlumun ahı dünyayı her zaman yakar. Ölen çocukların kimliği olmaz, ırkı olmaz, dini olmaz, saç rengi olmaz, teni olmaz… Ölen çocuk, sadece ve sadece çocuktur. Dünyanın neresinde öldüğüne de bakılmaz.

Kutsal öğretilerimiz, bize nerede bir zulüm varsa zalimin karşısında mazlumun yanında olmayı öğretti. Dün bizi yakan ve hala yakmaya devam eden ateşe isyan ettiğimiz gibi bugün de Ukrayna’da yakılmaya çalışılan ateşe karşı isyan ediyoruz. Her ne sebeple olursa olsun çocukların ve masum sivillerin öldürüldüğü her türlü savaşa karşıyız. Acı neredeyse yüreğimiz oradadır.

Bir savaşın yıkımını onarmak bazen yıllar hatta yüzyıllar sürebilir. Dün Japonya’ya atılan atom bombalarının etkisi hala devam ederken ve doğan çocuklar hala sakat doğuyorken bugün hiçbir irade savaşı haklı gösteremez. Savaşların ülkelere göre uydurma sebeplerle haklı gerekçeleri belki olabilir ama kazananı asla olmaz. Nihayetinde tüm savaşların en çok kaybedeni çocuklardır.

Vesselam.