Özal ve Erdoğan'a suikast girişim(ler)i

Yıl, 18 Haziran1988 Başbakan Turgut Özal’a, Ankara’da Atatürk Spor Salonunda Kartal Demirağ suikast girişiminde bulundu.

Otuz üç yıl önce…

18 Haziran 1997 Başbakan Necmettin Erbakan istifa et(tirildi)ti. Erbakan’a da ancak bir yıl tahammül edebildiler.

Bu suikastın arkasındakiler, yirmi sekiz yıl sonra 15 Temmuz 2016’da Marmaris’te bu kez Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı hedef aldılar, topyekûn bir kalkışmayla devleti ele geçirmeye yeltendiler.

Yurtta Sulh Konseyi adına darbe bildirisi bile okudular. Darbeciler derdest edilince de tüm bunlara kontrollü darbe ya da tiyatro diyerek perdelemeye çalıştılar.

Bugün kırklı yaşlardakiler, Özal’a suikastı belki hayal meyal hatırlayabilir.

O gün doğanlar, bugün orta yaşın üstündeler.

Bilgiler, tazelenmezse unutulmaya mahkûmdur.

18 Haziran 1988’deki bu hadiseyi gündem edinmeyen geniş bir kitle var. Ne basın ne de televizyonlar bunu hatırlattılar.

Halbuki o gün yapılanların bugün de aynen devam ettiği aşikar…

Cuntacı zihniyet hiç değişmedi; tas da hamam da hezeyanlar da aynı.

Özal’a yapılanlar bugün Erdoğan’a yapılıyor, iftiralar bile değişmedi.

Türkiye’nin çok partili hayata geçtiği yetmiş yıllık sürede olanları millet, özellikle genç nesil, bilmek zorunda.

6 Kasım 1983’te cuntanın gözetim ve denetiminde yapılan seçimlerde millet, cuntanın oy verilmesi gereken parti olarak işaret ettiği partiye oy vermeyip, “Oy vermeyin” dediği Turgut Özal’ın partisine oy verdi, Özal tek başına iktidar olma yetkisini aldı. (3 Kasım 2002’de de Erdoğan’ın partisi 363 milletvekiliyle iktidar oldu)

Cumhurbaşkanı Kenan Evren, bir ay sonra hükümeti kurma görevi verebildi.

Türkiye, 1984’te yeni bir yola girdi.

Döviz bulundurmanın suç sayıldığı, yurt dışına çıkışların ancak iki yılda bir yapılabildiği, rekabetin olmadığı, fikir ve inanç hürriyetinin TCK’nin 141,142 ve 163. maddenin kıskacında olduğu Türkiye, Özal iktidarlarında bu yasaklardan kurtuldu, güçlenme yolunda büyük mesafeler kat etti.

Faiz ve rantiyeciler bundan hiç memnun olmadılar.

Türkiye’yi eksen kaymasından kurtarıp kontrollerine almak için yedekte beklettikleri, PKK ve FETÖ’yü uyandırdılar.

1984 Ağustos’unda PKK katliama başladı.

Tefeci ve mafya güruhu, devletin sırtından zenginleşen sülükler özelleştirmelere, yatırımlara, otobanlara, barajlara, köprülere karşı çıktılar. “İstemeyiz, yaptırmayız” diyerek rejim krizlerine dönüştürmek için her türlü dalavereye giriştiler.

Başörtüsü, zaten başlı başına ‘rejim kriziydi’. Bu yasağı kaldırmak için YÖK Kılık-Kıyafet Yönetmeliğinin 17. maddesini değiştirdi ancak yasakçılar açtıkları iptal davasıyla bu değişikliği iptal ettirdiler.

1984-1989 yılları atılım yıllarıdır.

18 Haziran 1988’de Özal’ı öldürmeye kalkışanlar, 1961’de Menderesi de öldürenlerdir.

Suikastçıların hedeflerinden biri de 1989’da yapılacak olan 8.Cumhurbaşkanı seçimini kontrole almaktı.

Turgut Özal, Cumhurbaşkanı seçilmekle de büyük bir fedakârlık yapmış, canını ortaya koyarak cuntacı zihniyetin bir geleneğini de ortadan kaldırmış, sivil cumhurbaşkanlarının yolunu açmıştır.

Cumhurbaşkanı seçilince partisi ile manevi bağları kopartılmış, adeta Çankaya’da tecrit edilmişti.

Muhalefet, onun cumhurbaşkanlığı seçiminde TBMM oturumlarına katılmadığı gibi seçildikten sonra da onu meşru cumhurbaşkanı saymamış, “ Çankaya Şişmanı” diyerek hakaret etmiştir.

Ekim 1991 seçimlerinden sonra partisi iktidar çoğunluğunu kaybetmiş, DYP ve SHP Koalisyon Hükümeti kurulmuş, bu hükümet de Karadeniz Ekonomik İş Birliği Toplantısını Özal’la yetki tartışmasına girerek toplantıyı terk etmiştir.

FETÖ, Ağustos 1991’de ölümle tehdit etti.

Bugün Kanal İstanbul’un yapımında yer alacak firmalara iktidara geldiklerinde beş kuruş para vermeyeceklerini, verilen paraları da geri alacaklarını, firmaların bağlı olduğu ülkelerle de ilişkileri keseceklerini söyleyenler farklı mı?

Özal düşmanlığından kör olan gözler, bugün de kör…

Özal’ın ve Erbakan’ın ruhu şad olsun.