Ormanı Değil, Melaikelerin Ney'lerini yaktılar

Ormanlar yanıyor… Ormanlar yakılıyor… Ağaçlar yanarken, kozalaklar ormanı yakanların vicdanlarına, yüzlerine fırlar gibi efkârla fırlatıyor... Hain oğlu hainler; “ateşin çocukları” Allah’ı zikreden ağaçları, melaikelerin neylerini ateşe vermekle, kendilerine şerli yerlerden gelen şerli üflemenin gereğini yerine getirmiş oldular… Yaratılan her şey ve ağaçlar, Allah’ın kudretini ve birliğini ilan ederken, elleri kuruyasıcalar haysiyetsizliklerini yeniden ilan etmiş oldular…

Ormanlar sadece oksijen üflemez, Allah’ın birliğini ruhun derinliklerine ney olarak üfler, vahdaniyeti ilan ederler… Ağaçların içindeki tezgâhlarda oksijen dokunurken, ney olduğu melaikeler ise ilahi aşkı terennüm ederler… Sadece ağaç yakılmıyor; oksijen tezgâhları, aşk üfleyen neyleri ve o üflenen oksijen ve tefekkürün gölgesinde yaşayan kurdu – kuşu, neyden çıkan lahuti sesi yaktılar… Zikir üfleyen melaikelerin neyi olan ağacı yakan alçaklar; şeytanın neyi olan alevlere haysiyetinizi, insanlığınızı ve geleceğinizi teslim etmiş oldunuz… Evet, ağacı değil; melaikelerin Allah’ı zikreden neylerini yaktınız… Dağda şirk üfleyen, ihanet üfleyen, elleri cehennem çalısı olan hainler; “ateşin iğrenç çocukları” bir kez daha ormanları ateşe teslim ettiniz…

Alevler gelecek nesillerin havasını ve gölgesini yutuyor; dağları duman sonrası gölgesiz bırakıyor... Ormanı bilinçli bir şekilde yakanlar, bilinçli bir şekilde kendi soyundan gelecek olan çocukların ciğerlerini, nefes borularını sokup almış oldular...

Kışa doğru cismani canı çekilen ağaçların ulvi bir hayatı başlar… Sanki nefsanî olarak ölen ağacın her bir dalı vazifeli melaikeye birer ney olur, hışırtısı ile ortalığın beyaz kefenle kaplanmış olmasından tevellüt eden ümitsizliğe umut üfler, üfledikçe yeisi yok eder… Dalların sesi ve her bir dalın el gibi rahmet Sahibine açılması; en küçük canlıdan en büyüğüne kadar ihtiyaçları için gelecek baharları müjdeler… Mezarlıklarda istirahat halinde olan ruhlar, ağaçlar içindeki meleklerin zikirlerini dinleyerek manevi gıda almaya devam ederler… Ağaçlar sadece maddi âleme dallarını salmaz, ruhlar âlemine de dallarını, yapraklarını salar… Ağaçlar sadece odun değildir ve sadece meyve vermez, rüzgârlar ile ve içinde ki melekler ile dallardan çıkan sesle, yaprak hışırtıları ile kâinatta ki zikir halkasına dâhil olurlar… Böyle hakikat dolu ağaçların yakılması ve zaruri olmadan kesilmesi yapılan zikre son vermektir ve ulvi şeylere duyarsız kalmaktır!

Sonbahar – kış aylarında ölmüş kupkuru ağacı melaike ile konuşturan Allah, yanmış yakılmış dağları yeniden yeşille donatacaktır, inancımız vardır, ümidimiz tamdır.

Ey hainle; yakın, yıkın, bu vatanda tek bir ağaç kalmasa bile, biz ağaç olur, toprağa kök salar, yinede size geçit vermeyiz… Dağlar çıplak kalsa bile, şehitlerimizin kemikleri ağaç olur ve bu topraklara rahmet için vesile olur ve zikri elinden alınan ağaçlar yerine de zikreder…

Ormanlarımızın yanışını canımız yana yana izlerken, yangından birkaç gün önce okuduğum ders aklıma geldi: Risale-i Nur Külliyatından, On Yedinci Sözün İkinci Makamı Barla Yaylası, çam, katran, ardıç, karakavağın bir meyvesidir. Kısmında ağaçlar için hayranlık uyandıran ve tefekküre yeni bir boyut açan tespitleri yeniden okudum. Alevlerin yaşattığı ruh sancısı ile tekrardan okuyuşum, ağaçları nazarımda daha heybetli bir hale getirdi ve bu yazı için bana ilhama vesile oldu. Tavsiyem; ön yargılarınızı bir kenara bırakın ve en azından elinizde kitap olarak yoksa bile, internette bu: On Yedinci Sözün İkinci Makamı Barla Yaylası, çam, katran, ardıç, karakavağın bir meyvesidir. Kısmını okuyun. Okuduğunuzda emin olun ki ağaç ağaç olmaktan çıkıp, zikirde ve ibadette sizin birer dava arkadaşınız olacaktır…

Kâinatta her şey Allah’ı zikretme yönünden bizim ders ve dava arkadaşımızdır ve de hepimiz vahdaniyeti ilan ediyoruz… Allah, ders arkadaşlarımızı her türlü felaketlerden korusun ve ders arkadaşlarımızı; ağacı, kuşu vs. korusun. Âmin…