Onlar yanımda, sen kalbimdesin
Gelimli gidimli dünya, ölümlü dünya burası. Unutuyoruz. Heybemizde muhabbet kalmadı. Nasıl varırız menzile?
Zirvelere eriştik ama davalarımızı aşağılarda unuttuk. Zirveye kendimizi çıkardık yalnızca. Göründük! Yalnızca keyfimizi sürüyoruz. Dertleşmeyi, başkalarının derdiyle hemhal olmayı unuttuk. Kalbimiz yoruluyor. Zira kalbi besleyen gıda muhabbettir. Şimdi muhabbetsiz ve merhametsiz kaldık.
İnsanların çoğu menfaat odaklı bir araya geliyor. Öküz ölüyor, ortaklık bozuluyor. "Pazara kadar değil, mezara kadar dostluk" diyenler yok oldu.
Sevgi varlık sebebimizdi. Aşk ise hakikati arayışımız. Hakikati yok ettik. Boşlukta gezinen ve beyhu00fbde ömür süren gafillerden olduk.
İnsanlarımızın çoğu sevgisinde, aşkında samimi değil. Derdimiz olmak değil, görünmek oldu. Herkes görünme çabasında. Oysa dünyaya gelişimizle varmak istenilen nokta "olmak"tır yani kemale ermek. Evet, olmak için de ölmek gerekir. Öldürmek gerekir çoğu gereksiz şeyi.
Hayatımızda neyin eksik, neyin fazla olduğunun muhasebesini yapmıyoruz çoğu zaman. Gerçi çoğumuz nicelik peşindeyiz. Maddu00ee büyüklük önem kazandı. Göze görünen, gönülde yer kaplamıyordu oysa. İnsan gördüklerine inanır olunca gönül hanelerimizde derin boşluklar oluştu. Neyle dolduracağız bu boşlukları? İçimizde gittikçe derinleşen kuyular artıyor. Düştükçe düşüyoruz, eksildikçe eksiliyoruz.
Yalnızız. Yanımızda var olanlardan kaçını içimize alabiliyoruz? Kaç kişi gönlümüzü yormuyor? Kaç kişi yorgunluğumuzu alıyor? Hangi gönülde durup dinlenebiliyoruz? Bizi kim dinliyor? Kim tahammül edebiliyor dostuna, kim tahammül edebiliyor size? Yanınızda olanlar, aynı zamanda kalbinizde yer alabiliyor mu? Kalbimiz ne kadar yoruluyor şu çağda.
"Sen kalbimdesin" diyebilen veya kalbinizde yeri olan sevgililer nerededir? Hakiki aşkın peşinden kaç kişi koşuyor? Acımız aşkımızdır. Acı çekmeyen, çileye ram olmayan, sabırsız ve merhametsiz bedenlerde ruhun kemali mümkün müdür? Kemale ermeyenin visali mümkün müdür?
Derviş Yunus, en düzgün odunları boşuna mı seçmişti? Biz düzgün ve dürüst olabilirsek tekkeye ve bir gönle girebiliriz. Bir gönülde yeri olmayanın dünyaları olsa ne olur ki! Bir gönle sığınmak, bir gönlün en tenha yerinde olabilmek olmalı aşkımız. Gönül görünmez ama biz görünmek isteriz. Ne yaman çelişkidir. Aşk sırra ermektir. Sırrın sırrına, hikmet ve hakikate ulaşmak lazımdır.
Bir kalbe girmektir mesele. Kalbin kapıları daima zikir ile açılır. Sevgilinin varlığını anmak ve ona bağlılığı ilan etmektir zikir. Her şeyden geçip bir şeyi arzulamakla kalbe girilebilir. Aslında kainatta her şey zikir halindedir. Meşhur kıssayı burada hatırlamakta fayda var.
Üftade Hazretleri, bir gün müritleriyle bir kır sohbetine çıkar. Emri üzerine bütün dervişler, kırın rengarenk çiçeklerle bezenmiş yerlerini dolaşarak hocalarına birer demet çiçek getirirler. Ancak Aziz Mahmud Efendi'nin elinde sapı kırılmış, solgun bir çiçek vardır. Diğer müritlerin elindekileri takdu00eeminden sonra, Aziz Mahmud Efendi, boynunu bükerek bu kırık ve solmuş çiçeği üstadına takdu00eem eder.
Üftade Hazretleri, diğer müritlerini de irşad maksadıyla, onların meraklı bakışu00adları arasında, sanki işin sır ve hikmetinden bu00eehabermiş gibi sorar:
"u2013Evladım Mahmud! Herkes demet demet çiçek getirdiği halde, sen niçin sapı kırık, solgun bir çiçek getirdin?"
Kadı Mahmud edeple başını önüne eğerek cevap verir:
"u2013Efendim! Size ne takdim etsem azdır. Lakin hangi çiçeği koparmak için elimi uzattıysam, onu "Allah, Allah!" diyerek Rabb'ini zikreder bir halde buldum. Gönlüm onların zikirlerine manu00ee olmaya razı gelmedi. Çaresiz ben de elimdeki, zikrine devam edemeyen, şu solgun çiçeği getirmek zorunda kaldımu2026"
Bir kalbe girebilmek için her şeyden geçmek ve onu diama zikretmek gerekir. Onun için her şeyden vazgeçiş, ona varmaktır. Sevgilinin yanında görünmek değil, kalbinde olabilmektir aşk. Vesselam!
