Ah, nerde o eski bayramlar
Bayramlar çok müstesna günlerdir. Herkesin mutlu olduğu, huzur ve güven bulduğu günler…
Bizim çocukluğumuzda bayram hazırlıkları ev ev, mahalle mahalle günler öncesinden başlardı. Güzel kokular sürülür, ellere kına yakılır, büyük küçük düğüne gider gibi süslenirdi. O zamanlar, Bayramlar düğün dernek demekti.
Çocuklar mutlaka Bayram namazına götürülür, namazdan hemen sonra maaile bayram sofrasında buluşurdu.
Önce dede ninenin, ana babanın elleri öpülür sonra diğer aile büyüklerinin…
Kırgın ve küskünler barıştırılır, böylece diller yumuşar, eller ve gönüller birleşirdi. Uzakta olanlar mutlaka aranıp hal hatır sorulurdu.
Ben, geçmiş bayramlara duyulan özlemin insanın yaş aldıkça çocukluğuna dönmek istemesine bağlamıştım. Değilmiş, çünkü o eski güzel günler, samimi insanlar, sıkı dostluklar, zamanı mutluluğa kuranlar maalesef bugün yok. Sebep bu.
Bayram denince akla önce tatil ve eğlence geliyor. Yaşlılar huzurevlerinde. Kardeşim Ergun Yıldırım’ın ifadesiyle, “evsiz bayramlar, bayramsız evler” çoğalıyor.
Ben, evsizlik duygusunu yetimlik duygusu diye tanımlıyorum. Ev sığınaktır, mutlu olduğun, huzur bulduğun yerdir. Bir ailen, anan baban, eşin dostun varsa senin için dünya cennettir. Yalnızlık ise hastalıktır, insanı tez çürütür.
Hayat eve sığar. Ana babalar, yaşlılar eve sığar. Evler ana babalarla güzel, onların kokusu cennet kokusu gibidir. Huzur ve berekettir onlar.
Bir dağın, bir elinden tutanın, bir yol gösterenin yoksa öksüzsün. Yahya Kemal’in sözüdür: “En büyük öksüzlük köksüzlüktür.” Bizim toplumumuz ölmüşleriyle yaşayan bir toplumdur.
Dünyevileşen zihnin dinle bağları zayıfladıkça aile bağları, ilişkileri de zayıflıyor. Dünyaya yakın olan ahirete uzak duruyor. Hz. Ali (r.a) buyuruyor: “Gönül darlığı, geçim sıkıntısından daha şiddetlidir.” Yaşanan onca sıkıntının sebebi bu…
Atalarımız, “dünyada mekan/ev, ahirette iman” demiştir. Türkiye, sadece üzerinde yaşayanların değil, tüm ümmetin ortak evi, umududur.
Evet, Türkiye ümmetin ortak evi, her ferdi bizim kardeşimiz. Ev ev, ülke ülke kucaklaşalım. Kudüs’ü unutmayın. Zulme maruz kalanları unutmayalım.
Bizler birbirimizin emanetçileriyiz, insanlık bize emanet. Emanete sahip çıkmak, ümmetin ve mazlumun yanında olmak imanımızın gereği.
Nice Müslüman yürekler bilirim ki, hiç görmediği halde Türkiye’yi kendi ülkesi görüyor. Türkiye, Afrika’dan Asya’ya, Ortadoğu’dan Balkanlar’a kadar beş vakit dua edilen, dört gözle yolu beklenendir.
Bu bayramda da Türkiye uzak diyardaki kardeşleri ile buluşuyor. Müslüman yürekleri, birbirlerini göremeyen kardeşlerin kardeşliğini, hayır ve dualarını buluşturuyoruz. Türkiye, dünyanın her yerinde kardeşlerinin yanında.
Allah, Türkiye’nin ve ümmetin ayağına taş değdirmesin.
Huzurlu ve sağlıklı bir bayram geçirmenizi diliyorum. Ümmetin bayramı kutlu ve mutlu olsun.
