ÖĞRETMEN BÜYÜTMEK

Sabaha, doğan güne, parlayan güneşe, çiçeğe, böceğe yer gök ehline, dosta arkadaşa çocuğa, beye, hanıma yaşlıya gence, okuyana okumayana, öğretmen adını zikretmiş tüm yaratılmışa selam olsun.

Bu ulvi meslek hakkettiği yeri buldukça tüm seslenişler farklı olacak. Tüm gülümsemeler. Tüm emekler, bambaşka olacak.

Öğretmen adı, onu hakkıyla yükseltenle yücelecek, adı öğretmen olanlarla toplum irşat ve inşa olacak , onun hayallerini kağıttan uçak yapıp uçurmayacak kadar değerli görenlerle güçlenecek ve ona değer veren , ‘’senin kadar ben de bilirim’’ bilgiçliğinden uzak ‘’eti senin kemiği benim demese de, bu çocuğu birlikte büyütelim’’ diyen velilerle dalga dalga yayılacak.

Öğretmene, eğitime, sadece akademik olarak değil, hayatın bilgisiyle de bakan duyarlı bir toplumun elinde, dilinde yükselecektir nice özlem duyduğumuz şey .

Öğretmen büyütmek toplumu büyütmektir.

Öğretmen; eğitim öğretimle birlikte vicdanı merhameti kuşanmış, gönül değerleri yüksek bireydir. Nice anıları vardır her öğretmenin buna dair.

Yıl 2006. Lösemiyle mücadele eden bir yavrum vardı. Onunla ilgili bir kesit

‘’Issız bir sokağın sessizliğine bürünür hastane koridorları, amansız derde düşmüşü olanlara. Şifa diye sarıldığınız iğneler, ilaçlar çaresizlik buğusunda boğuyorsa sizi, ıstırap yedi başlı ejderhadan bir demdir.

Işığın hükmü, aydınlığı geçip karanlığa eşik olmuşsa gözyaşının kana dönüştüğü vakitleri anlatmak zordur.

İşte bir vakti yaşamıştım kan kanseri öğrencim Osman’la. Birinci sınıfa aldığımda 35 diye belirlenen mevcudumun 36.kişisi olmuştu o.

Sınıfı bahçeden içeriye alırken, ürkek bakışlarıyla bana doğru yaklaşan sarı silueti ile tanıdım onu. Annesinin kahır çekmiş hüzün dolu çizgili yüzü ‘’öğretmen hanım’’ diye seslenişi dün gibi kulaklarımda. Acıyı yaşamaktan öte, ezber tuttuğu her halinden belli.

‘’Buyurun’’ dememle gözlerinden akan yaş beni sırılsıklam etmeye yetmişti. ‘’Yavrum sizin öğrenciniz olmak istiyor onu size kayıt edelim, daha bugün geldik hastaneden’’ dedi.

Ona ‘hayır’ diyememenin ezikliği beni derinden vururken ‘ancak ben onun sürecine dayanamam ben çok hassas yürekli biriyim, onun hastane günleri beni çok üzer’ ’dedimse de ‘’ o siz de okumak istiyormuş ‘’ deyince boynum kıldan ince kaldı.

‘’Haydi öğretmen hanım serüvenin başladı bu çocuğun kolu kanadı olmaya hazır ol, öyle hassas kalbine de ‘metanetli ol, böyle güçlü ol ‘demene de gerek yok. Ağlaman gerekirse ağla, sızlaman gerekiyor ise sızla, yanına koşman gerekiyor ise koş’ dedim kendime…’’

Öğretmen demek kanat demekti. Koruyan kollayan,çocuk gelmediği vakit ‘’niye gelmediğinin derdini çekip ailesinin de varsa derdini paylaşan, bölüştüren, kucaklayan, öğrencisiyle sevinen, onları evlat bilen, onları meslekleri başında görmek için heyecanlanan, mürüvvetlerini görme hayali olan, çocuk kalbinde yüzlerce kalp taşıyandır.

Öğrencilerini yıllar sonra gördüğünde gözlerinden voltajlara sığmayacak kadar ışık çıkan, kalbinin atışında dünyalara hükmeden koca yürekli insandır o.

Kaç yaşına gelirse gelsin okul bahçesi cıvıltısını kuş sesli ormana benzeten, yeri gelince öğrencisine her şey olan yüce gönüllü insandır o.

Bu tasvirleri uzağa giderek yapmadım.30 yıllık öğretmenlik sürecimde, yazacak yüzlerce şeyden birkaç satırdır bunlar.

Tüm öğretmenlerimizin 24 Kasım Öğretmenler Günü’nü kutluyor özgün fikirleriyle, asil duruşlarıyla, engin yürekleriyle topluma aydınlık olan bu yüce gönüllere selam ve sevgilerimi iletiyorum.

Günler geçici olsa da öğretmen öğrencilerinin yüreğinde ölene kadar capcanlı bir izdir vesselam