Nefes alalım mı?

Hile ve oyunlarn acımasızca sergilendiği siyaset meydanında,n arda başı çevririp, alem meydanına bakınca, insan nefes almış oluyor... İhtirasların tepindiği siyaset alanı Allah korkusu ve şuur barındırmayınca mensuplarını ve dışındakilere merhameti olmuyor... Dünün siyaseti ve mensubu bizleri nasıl tiksindirdi ve nefret ettiysek, bu günün kendilerini layemut gören siyasetçilerin ve siyasetin bütün çirkinliği gelecek nesillerde aynı tiksintiyi yaşatacak...

Aleme bakmalı, Allah'ın kudret sergisinde sergilenen eserlere bakmalı... Her zerre, çiçek ya da başka bir varlık tesir edecek ders verebilir... Allah'ın her eseri bizlere ders verebilir... Yeterki ihtiras dolu siyasetin bet sesine kulak tıkanabilsin... Sizinle, gezdirilen Geziciler yüzünden ortalığın toz dumana çevrildiği günlerde kaleme aldığım ve yayınlanmış bir yazımı paylaşaceğım. Aklın ve duyguların nefes almaya ihtiyacı normal nefes almaktan daha zaruri... Ne dersiniz bir nefes alalım mı?

Ders veren kurbağalar...

Zulüm, zalimi de içine çeken bataklıktır. Kendisi de bir gün o zulmün içine çekilirken, geri dönüşü olmayan pişmanlık kapısından, adım atmış olacaktır. İnsan, başkalarının hayatını zorlaştırmadığı kadar insandır. Alınan nefesi, yaşanılan anı, emilen sütü, burundan getirircesine zorlaştırmak, yaşanmaz hale getirmek, hangi insanın kalitesini arttırmıştır ki? Masum insana ise, sıkıntılı kederli anlar, acziyet ve fakriyetin zirve yaptığı anlardır. İnsanın düşünce alemini lerzeye getirir. Daha önce göremediğini, işitemediğini fark etmesini sağlar. Şükür varsa, isyan yoksa çileler, insan ruhunu cilalar.

Sabah namazı yaklaşmıştı. Ülkede yaşananlar, duygularına saldırmış, bastırmaya çalıştığı öfkesi, inadına O'nu uyutmamıştı. Uyumak istiyordu ama uyku, yorgunlukla baş başa bırakıp, ortadan kaybolmuştu. Balkon kapısı açıktı, yakındaki dereden Kurbağaların vıraklamaları geliyordu. Canı sıkılmıştı, sanki evin içinde vıraklıyorardıu2026 Sıcak ve uykusuzlukla sağa sola dönerken, kalkıp balkonun kapısını kapatmak istedi. Vıraklamalar, birden başka bir sese dönüşmeye başlamıştı. Sanki bir şeyleri demeğe çalışıyorlardı.

Uykudan vazgeçip, balkonda koltuğa oturdu. Vıraklamaların verdiği mesaja keyiflenmişti. Bir ara dere kenarında, onları uzun, uzun izlediği aklına geldi. Kurbağalar, arada bir suya atlayıp, abdestlerini yeniledikten sonra, gerilen arka bacakları roket olup, seccadesi olan, toprak parçasına ya da taşın üstüne fırlayıp, vıraklıyorlardıu2026 Taştan seccade üzeninde, her daim abdestli, hiç yorulmayan birer zakirdiler. İri gözlerle gece gündüz zevk aldığı uyarıcı zikirlerini sergiliyorlardıu2026 O bunları şimdi anlamaya başlamıştı. Sesler çoğalmış, farklı mesaj olarak, kulaklarına geliyordu: "Vırak, vırak"

Kırıp dökerler, dert etme. Hesabı Allah'a bırak, bırak.

Neler çekti Yüce Peygamber, sabrı yüreğine bırak, bırak.

Cehennem haykırıyor: Asıl ceza yeri burası, bırak, bırak.

Asude günler gelecek elbet. Kargaşayı, hikmete bırak, bırak.

Kim demiş hep karanlık hükümran olur, içini aydınlığa bırak, bırak.

Allah'ın, Celal eli var. Kahretme tokadını O'na bırak, bırak.

Her şey, emir tahtında hareket eder. Alim-i Mutlak'a bırak, bırak.

"Bu da Geçer Ya Hu." De, Kendini asıl vazifelerine bırak, bırak.

Kadere razı ol, kederi bırak, bırak.

Dünya, bel bağlamaya değmez, bırak, bırak.

Götüreceğin yalnız amelin, gerisini bırak, bırak.

Rabbini razı et, başkalarını bırak, bırak.