Mezarlık manzaralı dünya
İlkbahar gelmeden, ağaçlar filizlenip yaprak sürmeye, tomurcuklar patlamaya başlamadan hüzün sardı benliğimizi.
Bu sefer bahar değil, hüzün erken geldi. Dualarımıza hüzün değdi. Tesbihlerimizde dizili kehribar taneleri saçıldı ortalığa. Hu00fbhu00fblarla beslenen nefesler de, kendinden geçmiş nefisler de hüzne boğuldu. Hüzün konuşur, bunalıp kaçarken bile hüzünle buluşur olduk.
***
Tek millet olan küfür; Allah'ın ipine sarılmışları barbarca imha ediyor.
Fitne bataklığına düşen Zenciler, Araplar, Türkler, Kürtler, Farisu00eeler, Şiu00eeler, Nusayru00eeler, Sünnu00eeler birbirini boğazlıyor.
Hayatta kalabilmek ne mucize; kalanlarsa kinle, nefretle, kahırla bu00eetab düşmüş umutların üzerinde tepiniyor.
İslam coğrafyası Kerbela'ya döndü; kan gövdeyi götürüyor.
Dünya her geçen gün mezarlık manzaralı eve dönüşüyor.
Sanki ruhların ber-heva olduğu küçük kıyamet yaşanıyor.
Medet!..
İmdat!..
Havar!..
Help!..
Yetişin insanlık öldürülüyor!..
***
Bütün bunlar olurken...
Belki değil, kesinkes kışın sonu da gelecek... Yağmurlar yağacak; şimşekler de çakacak... Lodoslar esecek; denizlerin ortasından önüne kattığı her şeyi, martıları da kovalayacak... Sonra semadan rahmeti sırtlanan nu00fbr taneleri inecek; dağları, ovaları, kirlenmiş beldeleri de sarmalayacak...
Güneş uzun uzun ışıtan ve ısıtan yüzünü tekrar gösterecek; nevruz ateşleri yanacak, böcekler emekleyecek, çiçekler açacak, ağaçlar dal sürecek, Kırlangıç Fırtınası da geçecek...
Anadan üryan nebatat, "kün" emrini duyunca; davetkar elbiselerini giyinecek, bizlere "aşk makamı"nda dirilişi anlatacak...
Yine bütün bunlar olurken...
Hayat güzellik ve çirkinlikleriyle devam edecek; kimileri sevinecek, kimileri üzülecek...
An gelecek...
Mukadder ayrılıklar yaşanacak... Kimileri kaybettiği Yusuf'unu ararken, kimileri Züleyha'nın peşine düşecek...
Kimileri ahir için evveldeki kıssalarla tevekkül edecek; kimileri kaoslardan beslenerek mazlumların ahlarını alacak...
Kimileri "Hak geldi batıl zail oldu"ya iman edecek; kimileri dermansız fermanlarla gününü gün eyleyecek...
Kimileri davasının çilesini çekmeye devam edecek; kimileri "ben haklıyım devrimi"ne yeltenecek...
An gelecek...
Bir rüzgar esecek...
Vakarını koruyanlar bir başak tarlası gibi; rüzgarlara direnecek, bire bilmem kaç verecek. Birbirine Hakkı ve sabrı tavsiye etmeyi unutanlar; hüsrana düşecek. Yanacak, kavrulacak, varlıkta yok olacak...
***
Hidayet, feraset, dirayet dolaşıyor kuşatmak için benlikleri; fakat pervasızca direniyor benlik hastalığının iflah olmaz esirleri...
Gözyaşları akıyor"elbet bir gün güleceğiz" ümidiyle; "ok yemiş ceylan" gibi...
Bir çığlığın sessizliğinde...
Benliğin yürekleri kavuran gölgesinde...
Dikenlerin sardığı gül bahçesinde...
Gevşemeden, tasalanmadan, yılmadan yürüyoruz; rotamız belli, lakin "Nuh Tufanı"na tutulmuş gibi...
***
İman etmişiz; nefisler tekrar terbiye olacak, pişmanlıklar aslolana rucu00fb edecek ve elbette bugünler de geçecek.
Zaaflarına yenik düşenler; vicdan mihrabına kapanıp lal olmuş, hal olmuş günahlarına matem tutacak.
Vakarını kaybetmeyenler, ümitsizlik iklimine inat; "bu da geçer ya hu00fb" diyecek.
An gelecek...
Zamanlar tükenecek, hüzünler bitecek, tu00fbrab bile sevinecek. Yeni bir yolculuk başlayacak, içinde hüzün de bulunmayacak...
Bütün bunlar oluyorken ve hala nefes alabiliyorken; bizler İbrahim'in, oğul İsmail'i kesme kıssasını bir daha, bir daha gönlümüze nakşedeceğiz. Başka çaresi yok; ancak sevdiğimiz İsmailleri kurban ederek saadete ereceğiz.
***
Vuslatı anlatmak zordur. Vuslat hikayelerini aşıklara, dizeleri ise şairlere teslim gerekir. Fakat yürekler acıyı tattı mı; herkes aşık, herkes şairdir o dem. Dökülür yollara cümleler Karanice, cenk eder Alice, adalete teslim olur Ömerce, toprağı okşar Veyselce, "ölüm de var ey fani" der Ruhsatice...
Sonra susar, sessizce...
Zaman zamanı çelmelerken; birileri sert rüzgarların ana gövdeden ayırdığı yapraklara değil, dalların çaresizce kopuşuna seyirci kalır... Gövdeden parçalar kopar; beden susar, ruh feryad-ı figan eder... İhtirassızca "hayatın cilvesi bu" der; hayatın cilvesi bu.
SABRİ GÜLTEKİN
