​Köprübaşı camii teravihleri

Her kişinin geçmişi özeldir. Paylaşılan anılar kişisel yaşanmışlıklara ve deneyimlere dayanır. Yazımızda, Ankara'nın Aktaş semtimdeki Köprübaşı Camii'nde geçen bir Ramazan’ın izlerini sürerek odaklanacağım anılarımda çocukluk yıllarımda caminin sıcacık atmosferinde şekillenmesinde rolleri bulunan irfan mektebinden takdirname ile mezun edildiklerini bugünlerde idrak ettiğim imam Hacı Ömer Köksal (Ömer Hoca) ve müezzin Hacı Seyit Ural'a (Seyit Hoca) bu vesile rahmet diliyorum.

Sıcak yaz günlerinde cami, açık pencere ve kapılarıyla serin rüzgârın içeri sızdığı, adeta sükûnetin dışarı taştığı bir mekândı. Teravih sonrasında cami bahçesinde, Allah rızası için ellerini açan dilencilerle karşılaşmak, çocukluğumuzun masum anıları arasında özel bir yer tutar.

Kış aylarında, özellikle de Ramazan'ın soğuk günlerinde, caminin ortasında gururla duran kocaman odun sobasının etrafında saf tutulan teravih namazları, cemaat arasında bir dayanışma ritüeli haline gelirdi. Namazın ilk rekatlarında sobaya yakın bir yer bulmak adeta yarışa dönüşürdü. Bir müddet sonra yani namazın ortalarına doğru sıcaklığın etkisiyle terlememek elde değildi. Ancak bu zorluklar, cemaatin birbirine olan desteğini daha da pekiştirmekten başka bir işe yaramazdı.

Ömer Hoca, yirmi rekat olan teravih namazlarını iki rekâtta bir selam vererek cemaatin çocuklarına namaz surelerini doğru bir şekilde öğrenmelerini teşvik gayesiyle telaffuzları, tecvit kaidelerine dikkat ederek okurdu. Elbette çoğumuzun ‘Namaz Sureleri’ adını verdiğimiz kısa sureleri seçer ve sırasıyla kıraat ederek namazımıza derin bir manevî katkı sağlardı. Sakin ve uhuvvet içinde geçen bu teravih namazları, o bakımdan çocukluğumuzun unutulmaz anıları arasında özel bir yer edinmiştir.

Yazımızın amacı, sadece o günleri yaşamış olanlara değil, aynı zamanda cami atmosferine ve teravih namazlarının manevî derinliğine dair bir pencere açmaktır. Unutulmaz çocukluk anıları, yaşanan dönemin bir yansımasıdır ve Köprübaşı Camii'ndeki teravih namazları da bu yansımalardan sadece biridir.

Allah'a yaklaşılan, birbirine destek olunan, sıcacık uhuvvetin hâkim olduğu o günleri hatırlamak, günümüzde de aynı sükuneti aramamıza vesile olur düşüncesiyle Cuma namazlarını aynı camide kılmaya gayretle uzun zamandır görüşemediğim aşina yüzlerle selamlaşarak mutlu oluyorum.

Bu yazıyla, küçük bir bölümünü paylaştığım anılarımla umarım okurlarla benzer anılara sahip bir bağ kurabiliriz. Unutulmaz çocukluk anıları, yaşadığımız dönemi anlatır. Benim için Aktaş Köprübaşı Camii'ndeki teravih namazları, yaşadıklarımdan sadece bir örnektir. Bu yazı, herkesin kendi benzer anılarına dair bir davet niteliğindedir.

Ramazan ayının bereketle dolu, sevgi ve paylaşımın zirve yaptığı günler olmasını temenni ederken günümüz teravihlerinin çocukluk günlerimdeki güzellikte geçmesi için dua ediyorum. Yazımızla okurlarımla bir bağ kurabilmişsem kendimi mutlu addedeceğim ve’s-selam.