Koçlar Niçin Çarpışır?
Yıllardır merak ederdim. Sürüye hakim oldukları halde, istedikleri her güzele ulaşmalarına karşın, güçleri ve kuvvetleri yerinde olmasına rağmen hatta otların ve suların en güzel olduğu boğazlarda otladıkları halde kısacası ülkenin en güzel bayırında yayıldıkları halde neden durmadan kavga edip durur bu koçlar.
Unutmayın ha! Kavgalı olduklarını ise hiç etrafa hissettirmezlerdi. Derinden ve sinsice rakiplerini alt ederler. Boynuzlarını rakiplerinin böğrüne saplayıp alabildiklerine onları sürünün dışına atıverirlerdi.
Bizim oralarda yılın dokuzuncu veya onuncu ayında koçlar koyuna katılır ve uzun bir zaman beraber kalırlardı. Sürü de onları dört gözle bekler ve uzun bir zaman arzularını yerine getirirlerdi. Bu zaman zarfı içinde herkes alacağını aldıktan sonra tekrar ayrılık yolu gözükürdü. Hasretle ve binbir özlemle sürüden ayrılırlardı. Aylar sonraki o kavuşma anı tekrar beklenirdi. Yılın o anı gelince de sanki yıllardır birbirlerini görmemişler gibi bir tören hazırlanır ve damat gibi süslenen koçlar gelin gibi hazırlanan koyunlar arasına katılırdı. Bizim oralarda buna koç katımı denirdi. Ve o demlerde tabiatta bulunan herkes bir nevi bayram ederdi ve etraf sonbaharın hüznünde bir ilk bahar neşesi yaşardı. Çünkü doğumun hazırlığı olan kışın yaklaşması ve başlangıcı olan ilk baharın gelmesi bu sonbahardaki koç katımıyla beklenirdi. Yıllar böyle devam edip gitti. Koçla koyun bu şehrayini hep tekrar edip gitti.
Şairin dediği gibi zamanla nasıl değişiyor insan. Evet bütün dünyanın nizamı değiştiği gibi koçlar ve koyunların da birbirine hakim olma durumu gittikçe trajik bir hal arz etti. Yılda bir olan ve tabiatın her tarafında özgürce dolaşarak beraber olan koçlarla koyunlar artık daha sık bir araya gelmek istediler. Bilhassa koçların ısrarı üzerine ve tabii ki koyunların iradesi zaif olunca neylesinler, bu emre itaat ettiler. Hatta koçlar o kadar koyunları sömürmek istediler ve arzularını tatmin etmek istediler ki bu birlikteliği haftada bire indirdiler.
Her hafta bir gün mutlaka sizlerle bir araya gelmeliyiz. Fazlalıklarınızı almalıyız. Bak biz de fazlalığımızı sizinle paylaşarak mutlu oluyoruz. Herkes halinden mutlu gibiydi.
Haftada bir olmaz. Bunu kaldıramayız. İsterseniz bu aralığı açalım dediler koyunlar.
Hayır hayır. Hatta haftada bir olduğumuz o güzel doksan dakikalık anın güzelliğini bütün haftaya yayalım dediler, koçlar.
Dünyanın her yerinde koçların bu trendi çok revaç buldu. Hatta 11 koç bir araya geldiler. Başlarında da bir baş koçun olmasını istediler. Artık dağların eteğine ve ovaların rengarenk yeşilliğine yayılma yerine ve orada koyunlarla beraber olma isteğine karşılık artık şehirlerde ve on binlerce koyunun toplu olarak yeşilleri gördüğü yerde onlarla beraber olmak istediler. Ahırından çıkıp obaya veya dağa yayılmanın koyunları da zamanla yorduğu aşikardı. Dil ucundan itiraz etmek istedilerse de gönülden bu etrafı çevrili şehir yeşilliklerinde koçlarla beraber olmaktan sevinç duyduklarını da cilveleriyle ima ettirdiler koçlara koyunlar.
Bütün dünya artık şehirdeki koçla koyunun katılımına şahit olma devresine girmişti. Hakkını teslim etmek lazım, bu şehirdeki koçlar köydeki koyunlardan daha gürbüz ve bakımlı idiler ve kendilerine de iyi bakıyorlardı. Hatta emin olan tek rol model bu koçlardı. Lakin koyunlar köydekilerden çok daha trajik boyuttaydılar. Çünkü köydeki koyunlara sadece koçlar katılır ve bir süre sonra kendi başlarına kalarak hürriyetlerini yaşarlardı. Doğrusunu söylemek gerekirse bu kadar sömürülmezlerdi koçlar tarafından. Ama şehirdeki koyunlar daima koçlar tarafından sömürülüp duruyorlardı. Ne var ne yok ellerinden alınıyordu. Sadece koçlar için bir eş değil, aynı zamanda koçların koçu hatta hepsinin âlî koçu için her türlü ikbalin basamakları olarak düşünülüyordu şehirde yeşilliğe bakıp duran koyunlar.
Şehirde koç katımı denen bir dönem yoktu artık. Çünkü koçlar sürekli koyunların sırtındaydı. Hem de hiç insaf ve tahammül sınırı tanımadan.
Şimdi pandemi zamanı. Ne koçun esamisi okunuyor ne koyunun. Herkes sağlıklı hatta sadece yaşamanın derdinde.
