KİME YETTİ Kİ SANA DA YETECEK?

Doğarken ağladığına kanmayın insanın. Nice zorluklardan geçerek geldi dünyaya. Herkes umutlu ve mutlu olarak doğar aslında. Bir kurtuluş reçetesi, bir diriliş muştusu olarak görür doğumu. Her doğum sancılı olsa da sonu kurtuluştur bulunduğun halden. Biz ise doğumun sancısından şikâyet ede ede mutsuz olmayı öğrendik bu çağda.

Sevgi uzak diyarların hayali olarak kabul ediliyor bugün. O kadar da uzak değil sevgi aslında. Sevginin ne kadar saf, temiz ve berrak olduğunu ilkin annesinden öğrendi insan. Annesine sırtını döndüğü gün ötelerde arar oldu sevgiyi. Arkasında bıraktığını yeniden bulmak için, arkasına dönmek yerine bütün dünyayı dolaşıyor insan bugün. Ne kadar dolaşırsa dolaşsın bulmak ne mümkün yanı başındaki!

Şimdi bu kadar zalim olduğuna aldanmayın insanın. En masum hal üzere öğrendi bu hayatı insan. Çocukluğuna indiğiniz zaman herkes en saf halinde yaşıyordu orada. Kimse zalim olarak gönderilmedi buraya. Yanındaki sevgiyi kaybedince zalim olmayı seçti insan. Her ne olduysa işte o zaman oldu ve insan yaşayarak gördü ve öğrendi bunu.

Sevgiyi uzaklarda arayınca merhameti ve vicdanı da yitirdi insan. Aslında vicdan yitik bir inci değil dünyada. Herkes içinde gizli olanı okyanusun dibinde aradığından beri ruhunun yediği vurgundan habersiz yaşar oldu. Vurgunlar yiye yiye vurmayı öğrendi insan. Herkesin içinde gizli bir cevherdir vicdan. Onu bulamadığından beridir zalim olarak dolaşıyor yeryüzünde. O kadar derinlere dalıp vurgun yemeye gerek yoktu esasında. Vicdan denen inciyi bulmak için insanın içini biraz incitmesi gerekirdi. Lakin kimse incitmek istemediği için içini vicdanı bulamıyor şimdi.

Kimse, kimseyi suçlamasın bugün. Bugün insanlık hangi hal üzereyse öyle yönetiliyor. Bunu birbirinden öğrendi insanlık. Suçlu mu arıyoruz bugünümüze? Çok uzaklarda aranmasın suçlu. Herkes önce kendine baksın bugün. Herkes ne kadar masum görüyorsa kendini o kadar suçludur bu hayatta.

Herkesin herkese söyleyecek sözü var bugün. Herkes kendinin avukatı, başkasının savcısı, hâkimi bugün. İnsan kendi boynunda görmediği müddetçe ilmeği, başkasının kürsüsüne rahat atıyor tekmeyi. Kimse görmüyor kendini dar ağacında ve herkes birbirinden şikâyetçi bugün hayatta.

Sorun ne diye sorsan herkes bilge olur, cevaplar havada uçuşur. Ayakları yere basmayan sözler mezarlığı olur dünya. Çözüme gelince dut yemiş bülbül misali herkes köşesine çekilir. Gel değiştirelim dersen çaresizlik limanına dümenini kıran kaptan olur. Sonrası savaşlar, gözyaşları, faili meçhul ölümler, gün yüzü görmeyen bebekler…

Savaş, barıştan çok sonraları işgal etti yeryüzünü. İki metrekare toprağa sığmak için dönüm dönüm toprağın derdiyle öldürmenin onulmaz hastalığına yakalandı insan. Her şeyi elde edince mutlu olacağını düşününce mutsuzluğun işgaline uğradı insan. Bu hastalığın şifası ise bir avuç toprak.

Kime yetti ki bu dünya sana da yetecek? Kime kaldı ki sana da kalacak? Kim, kime ne ettiyse hepsinin hesabı görülecek. Bu dünyada görülecek hesaptan etme kaygı, öte tarafa kalacak sorulardan kork bugün. Bu dünyada cevaplanamayan sorunun bedeli ahirette muhakkak sorulacak ve en büyük zalim insandır kendine… Vesselam!