Kaybetmeden... (Yücel Kuran)

Siz mutlu olmak için ne yapabilirsiniz? Mutlu olmak bir uğraş gerektirir mi? Belli şartları var mıdır mutlu olmanın? Özel bir çaba, gayret lazım değildir kimi için, kimi için de lazımdır. Ya mutsuz olmak için? İnsan mutsuz olmak için çaba sarf eder mi? İllaki ben mutsuz olacağım der mi? Mutsuz olmak için bütün servetini harcar mı? Peki servet harcayarak kazandığı mutsuzluğu kaybetmek için hayatını değiştirir mi? Nasıl bir kısır döngüdür bu?

Benim de vardı silgim, kalemtraşım, beslenme çantam. Beslenme çantamın içinde salçalı ekmeğim vardı. Pek sevmezdim silgimi, kalemtraşımı, beslenme çantamı içindeki ekmeği kaybettim. Sonra çok özledim beslenme çantamı, salçalı ekmeği, silgimi ama yoktu artık. Sonra bisikletim vardı, kemik jantlı sarı tekerlekli. Herkesin vitesli bisikleti vardı, benimki düz, vitessizdi. Sevmezdim o yüzden bisikletimi.

Annem vardı, babam, ablam… Kavga ederdik ablamla, annem ablamı tutuyor diye kızardım anneme. Anlaşamazdım ablamla. Babam vardı, yaramazlık yapıyorum diye azarlardı. Bazen de kulağımı çekerdi. Sonra kaybettim ailemi, sonra bisikletimi. Çok özledim ona binip özgürce pedal çevirmeyi. Şimdi ne kadar çok isterim, ablamla kavga etmeseydim keşke her anını dolu dolu yaşasaydım. Anneme sarılsaydım, öpseydim, koklasaydım babamı. Baba söylemiyorsun ama beni çok seviyorsun, beni sevdiğini biliyorum. Ben de seni çok seviyorum diyebilseydim. Sonra evlendim, eşimle çok iyi anlaşamazdım zıddına giderdim. Kızımız oldu, kızımla çok vakit geçirmedim. Dışarıda içmeyi tercih ettim. Yanında olmadım kızımın. Evimiz vardı; güzel, mis kokan evimiz. Sevmezdim evde durmayı, canım çok sıkılırdı evde, atardım kendimi bir bahane ile dışarı. Yalnız bırakırdım eşimi, kızımı. Sonra eşimi, kızımı kaybettim. Şimdi çok özlüyorum eşimi. Onunla geçirdiğim günlere geri dönmek için neleri vermem ki. Ama yok artık, olmayacak. Kızımla aynı evde yaşamak için neleri veririm şimdi, onun büyüdüğünü göremedim. Emeklediğini, diş çıkardığını, salyasını akıttığını göremedim. Sonra evimi kaybettim, sokaklarda yaşamaya başladım. Sokaklarda yaşadığım zamana anlayabildim evimin kıymetini, yatağımın yumuşaklığını, yorganın sıcaklığını. Neler kaybettiğimi kaybedince anladım.

Eyy bir şeyi beğenmezler, eyy benim gibiler. Kıymetini bilin kaybetmediklerinizin, trafikte kalmanın, yağan yağmurun, yerdeki çamurun, halıya dökülen çayın, ıspanağın, karnabaharın. Sevmediğiniz üst komşunuzun, eskimiş pantolonunuzun, sökülmüş montunuzun, bayat ekmeğin, Ayşe teyzenin, huysuz amcanın. Kaybetmeden farkına varın elinizdeki değerlerin. Etrafınıza bakın şükredecek çok şeyiniz var. Göremiyorsanız, kaybedince göreceksiniz demektir. Görün bakın ve görün onlar size çok yakın, sarılın onlara. Çok değerli onlar, kaybederseniz milyar dolarlar verseniz geri alamazsınız.

Yücel Kuran - [email protected]