İzmir'den Erzurum'a vapur seyahati…

Bostanlı’dan Alsancak vapuruna binip, vapurun sol tarafına oturmuştum. Vapurun etrafında azda olsa birkaç ürkek martı vardı... Pencereden kanat çırpmalarını izlerken, vapur hareket etmişti. Yol almaya başlayınca, iki mavilik arasında derin düşüncelere dalmıştım… Gök mavi, deniz mavi, hatıralar ise bir başka maviydi… Çoğu kez hatırlamanın ne büyük bir nimet olduğunu unutuyoruz… Hatırlamak hasrettir, hasreti de giderecek olan ebedi âlemlerdir.

Gözlerim Karşıyaka sahilinde, düşüncelerim martıların kanadından sıyrılarak Erzurum’u kucaklamıştı… İnsan ilerleyen yaşlarda, eskilere daha çok rağbet ediyor; çocukluğu, eski dostları ve eskimez tatlı hatıraları… Belki de bu hatıraların canlanması; bir bayram daha memleketten uzak bayram geçirmek ve salgın nedeniyle sevdiklerimizle kucaklaşamamaktı. Tokalaşmaya ve kucaklaşmaya hasret kalınacağı kimin aklına gelirdi ki?

Hatıralar derinleştikçe vapur hafifleşti ve hayalim vapuru Tutarak gökyüzüne kaldırmıştı... Hatta kaldırmakla yetinmedi altına nehir genişliğinde giderdeniz yerleştirdi o şekilde yüzerek Erzurum’a yol almaya başlamıştık…

Vapur dağ menzilli dalgalar üzerinde, adeta sörf yaparak ilerliyordu… Bağları, dağları, nehirleri, ovaları, tarlaları ve türkü fısıldayan vadileri geçiyor, dağdan dağa sarsıntı yaşamadan yol alıyorduk… Emr-i kün feyekün denizinde kâinat bir gemi... Âlemler içinde Samanyolu Galaksisi bir gemi… Güneş sistemimizde dünyamız bir gemi ve o gemi içinde bir vapurla Erzurum’a yol almak nedir ki? İnsan vücudu da bir nehir ve kan dolaşımıyla muhteşem bir çağlayan… O nehir içinde her bir zerresi Emr-i İlahi ile hareket eden bir gemi… Allah’ın muhteşem kudretiyle her an vücutta muhteşem faaliyetler oluyor ve o faaliyetlerin farkında olanlar muhteşem insan olup, muhteşem teşekkürler yapıyor…

Ve Erzurum üzerindeyiz… Vapur çocukluğumun geçtiği Taşmescit Mahallesi'nin üzerinden, rahmetli Fadime halamın oturduğu Balyoz Sokak üzerinden, kışın defalarca kayıp düştüğüm Leblebici Yokuşu'nun, İlkokulda çıraklık yaptığım Taşmağazalar’ın, muhteşem hakikatleri dinlediğim Kümbet Dershanesinin üzerinden ve tüm hatıralarımın var olduğu yerlerden geçip, Abdurrahman Gazi’ye yönelmişti… Palandökenlerin kalbinde mücevher gibi saklı olan Abdurrahman Gazi manevi bekçilik yapmaya devam ediyordu…

Vapurdan Erzurum’u seyre dalıp, anıları yaşatmak güzel olmuştu... Yazın kızartma kokan taş döşeli sokaklarda koşturmak, ilk tutulan oruçta zaman geçsin diye; Zekariye dedemin postun kılını saydırması ve iftarda sürpriz yapıp Pestil Kömeyi elime tutuşturması, top sesiyle yaşanan sevinçler ve Mehmet Akif’e benzeyen dedemin o tatlı muhabbetlerini dinlemeler, Şadırlı Sokaktan mis gibi meyve kokan Mahallebaşı’na inmeler vs. vs. Hatıralar güzeldir hatıralar içindeki güzel insanlar daha da güzeldir.

Hayalin pazıları kuvvetli olur ve mesafeler, kütleler tüy gibi kalır. Hele pandemi süreci tam bir tefekkür ve hayali işlettirme dönemi olmuştur. Maskelerin arkasına geçince bazı hakikatler tam olarak gün yüzüne çıktı... Kibirden devleşmiş insanları küçücük bir virüs kulağından tutarak, yüzüne karşı ne kadar aciz ve fakir olduğunu haykırdı. Bu gerçekleri anlayanlar, İlâhî Nizam Kurucusunun kanunlarına riayet etmeye koştu; anlamayanlar ise önlemleri bile hiçe sayarak, nefsanî tepinmelere devam ettiler… İnsanlık, böyle zamanlarda, hayal ve tefekkürün işlettirilmesi ile hakikatlere ulaşıp, maddi ve manevi dertlerine çare bulabilir ve bu şekilde normal zamanların gecikmiş şükrünü de yapmış olur…

Hayalimdeki vapurum Alsancak iskelesine yaklaştığımızın anonsu ile denize inmişti. Yine gözlerim vapur etrafında ki martılara takılmıştı... İzmir'in keyifsiz martılarını İstanbul’a kursa göndermek lazımdı. Hayat İstanbul’da nasıl hareketli, martıları da öyle hareketli ve gürültücü üstelikte birazda tatlı ukalaca...

Vapurdan indim ama asıl vapur saniyede 30 km hızla tayin edilen yörüngesinde, gezegen kardeşleriyle birlikte yolculuğuna devam ediyordu... Kim bilir nasıl bir limanda ve nasıl bir sonuç için duracak? Allah utandırmayacak sonuç nasip etsin.