İyd Mubarek

BUGÜN Ramazan bayramı. Başta Türkiye olmak

üzere tüm İslam aleminin Ramazan bayramını

tebrik ediyor ve yeryüzünde halen devam eden

kan gözyaşı ve zulümlerin sona ermesini Yüce

Allah'tan niyaz ediyorum. Talepkar, içten sözlü

ve fiili dualara hakikaten İslam aleminin ihtiyacı

var.

Bundan seneler önce "İslam alemi" diye bir

isimlendirmeden bahsedilemeyeceği şeklinde

bir tartışma vardı. Buna yaklaşıma bazı muhafazakarlar

da katılmışlardı. Tamam, İslam aleminin

şu anda içinde bulunduğu görüntü hakikaten

hiç iç açıcı değil. Bu durum aynı zamanda fazlasıyla

insanın kanına dokunuyor. "Bayramımız

mübarek olsun" diyeceğiz ama önümüzden akıp

giden enstantaneler, "hangi bayram" sorusunu

bir kere daha bütün gerçekliği ve çıplaklığıyla

suratımıza doğru çarpıyor. Gerçekten müslümanlığa

dair aidiyetimiz, Libya'dan Burma'ya

(Myanmar) kadar içiçnde bulunduğumuz çaresizlik

ve mahcubiyeti sürekli bize hatırlatmaktadır.

Filistin sorunu, ümmetin artık kangrenleşmiş

ve neredeyse alışıldık hale gelmiş bir imtihan

ve yarası olarak ortada durmaktadır. Tıpkı bazı

uzmanların depremle yaşamaya alışmalıyız sözüne

benzer şekilde, Filistin sorununu alışmış

bir vaziyette yaşam devam ediyor gibi görünüyor.

İşte bu alışkanlıklar, bilinçleri körelten bir işlev

görüyorlar hayatımızda. Hep bir başka bahara

ertelenen umutlar, acı ve gözyaşının yaşam

tarzı haline geldiği umutsuz bakışlar, şımarıklık

yapmayı bilmeyen ve oyuncağı sapanlardan

ibaret çocukların "insanlık nereye düşer" mesajları

hep arada kaynayıp gidiyor.

Arap baharı diye isimlendirilen süreç, aslında

insanlığın ve özelde müslümanların büyük bir

ayıbı diye kayda geçmeli. Dikdatörlüklerin çatırdamasına

sevineceğiz ama müslümanların

küresel aktörlerin hareketlerine sonsuz bağımlılıkları,

her seferinde bir tıkanmayı beraberinde

getiriyor. Bunun örneklerini tarihte sürekli

yaşadık ve şu anda Suriye'de yaşıyoruz. Durmadan

"zulüm yapılmasına izin vermeyiz" sloganları

atmak bir şeyi halletmiyor ve iş dönüp

dolaşıp çaresizlik ve ağıt yakmaktan öteye gidemiyor.

İslam alemi, bir kere kendi içinde adaleti ve

paylaşımı sağlayabilmiş değil. Özgürlik ortamının

olmadığı bu düzenlerde, insanlar da korkak,

sinik ve iki yüzlü yetişiyorlar. Şimdilik parası

olan bir takım ülkeler ulufelerle kendi yönetim

zaafiyetlerini kapatmaya ve iktidarlarının sürelerini

uzatmaya çalışıyorlar. Ama bu işin böyle

gitmesi, tarihe de sosyolojiye de aykırı ve bir

yerde tıkanacağı aşikar. Tarih tekerrür ediyor

ve iktidarlar kendi çarpık beklentilerini devam

ettireceklerini, kendilerinin farklı olduğunu düşünüyorlar.

Şu anda evrensel ölçekte yaşanan dramların

işaret ettiği yegane şey, insanlığın ölümüdür.

Büyük birader, kendisine yapılan gönüllü biatları

kabul ederken, dünyayı saran mekaniklik ve

nazik barbarlık yaşamanın bütün dinamiklerine

şantaj ve suikast yapmaya devam ediyor. Baudrillard'ın

deyişiyle işlenen bu kusursuz cinayet,

sonunda estetik bir insanlık cinayetini karşımıza

getirip koyuyor. En sonunda kişinin kendi tecavüzcüsüne

aşık olması gibi, Orwell'ın "Büyük

Birader"ini içten bir şekilde sevmeye başlıyoruz.

Bir bayram yazısında bu kadar iç sıkıntısını

dile getirmek istemezdim ama maalesef resim

bu. Bir ramazan ayını yoğun ibadet süreciyle

geçirdikten sonra, işte bu bayramı hakediyoruz

rehavetine kapılmanın bir yanılsama olduğunu

söylemek lazım. Belki de "küçük cihattan büyük

cihada geçmenin anlamı budur. Şunu anlamak

lazım ki, esas sorunumuz insanlığa meydan

okumadır, küresel şiddet, paylaşımda adaletsizlik,

insanlık onuru ve hakkının çiğnenmesidir. Onurumuzu

ve haysiyetimizi küresel pastadan pay

almak yerine, insanlığa yöneltilen topyekün saldırıya

meydan okuyunca kazanacağız.

Araştırma için bulunduğum yıllarda İngiltere'de

mescitte bayram kutlamalarında yukarıda

başlıkta geçen "Iyd Mubarek" sözü söyleniyordu.

İlk defa çok farklı milletten müslümanların bayram

kutlamalarına şahit olmuş ve evrensellik

duygusunu yaşamıştım. Ben de tüm müslümanların

aynı dilek ve temennilerle Ramazan bayramlarını

kutluyorum.