İstanbul benim canım...

SABRİ GÜLTEKİN

[email protected]

Peygamber mihmandarından aldığım icazetle nazar ediyorum İstanbul'a. Fil Yokuşu'ndan tırmanarak Zembilli Ali Efendi'nin zembiline koyduğum anadan üryan sorularla ruhsuzlaşan sokaklara cevaplar arıyorum.

Taksim Meydanı'ndan Tünel'e doğru ilerlerken; oğlanlara yazılan kızlardan, düğümlere üfleyen falcılardan, aşk diye şehvet soluyan 72.5 milletler topluluğundan ağulanmış Ağa Camii'nde soluklanıyorum.

Boğaz'ın gerdanlarından Avrupa ve Asya'ya yayılan anaç ruhlu şehir hiç durmaksızın gelenleri kucaklıyor, gidenleri uğurluyor. Koynuna alıyor; yar oluyor, peygamberi müjde için geçilmez denilen burçlarını feda ediyor. Bir Sinan doğuruyor; 7 Tepesinde yanan 7 kandille medeniyetlere geçit merasimi yaptırıyor.

Zeyrekhane'nin terasında çakırkeyiflilerin kahkahaları Mehmed Emin Tokadi Hazretleri'nin ruhunu sızlatarak, sokaklara dökülüyor.

Eyüb'ün, Fatih'in, Yavuz Selim'in ve salihler taifesinin nefesinden mülhem olan dualar medcezirlere dönüşerek; Boğaz'ına kadar pisliğe bulanmış Haliç kıyılarını temizliyor.

Ebu'l-Vefa'nın kedisinin kuyruğuna takılan hınzırlık tenekesi, aşk makamında okunan ezanların ahengini bozuluyor. Bilgelerini kaybeden İstanbul, fantastik hikayecilerin ürettikleri imbiksiz sözcüklerle bir girdaba sürükleniyor.

Güzel Ayasofya Allah'sız ne kadar da çirkin.

Süleymaniye cemaatsiz ne kadar da mahzun.

Medeniyet inşa eden Sinan'ın ebedi istirahatgahı ne kadar kadar da gösterişsiz.

Bir nefesin ne kadar kıymetli olduğunu haykıran şahane mezar taşları okunamayınca ne kadar da anlamsız.

Öyle bir ruh hali ki;

"Hayattan canlı ölüm, günahtan baskın rahmet;

Beyoğlu tepinirken ağlar Karacaahmet..."

İstanbul benim canım...

Say deseler sevdiğin şehirleri, gözlerim sende kilitli; "Mekke, Medine, Kudüs ve Sen" derim.

Sen, müjdeli bir şehirsin.

Sen, uhrevu00ee bir beldesin.

Sen, güzelliği ve endamı ile semalara yükselen; medeniyetlerin geçit merasimi yaptığı İstanbul'sun...