İNSANDA YAŞLANMAYAN İKİ DUYGU
Hz. Enes'ten:
"Ademoğlu, ihtiyarladıkça kendisinde 2 şey genç kalır:
u2013 Mala karşı hırs
u2013 Hayata karşı hırs..."
(Buhari/Rikak 5; Müslim/Zekat 115)
* * *
Buhari'deki başka bir rivayet şöyledir:
"u00c2demoğlu büyür, onunla birlikte 2 şey daha büyür:
u2013 Mal sevgisi,
u2013 Uzun yaşama sevgisi..."
* * *
Beyhaki'nin rivayeti ise şöyledir:
u2013 Ademoğlunun yaşlandıkça, cismi zayıflayıp eti incelse de, kalbi (duyguları, nefsi ve enaniyeti) genç kalır.
* * *
İnsanda yaşa bağlı olarak gelişen, yaşla birlikte zayıflayan veya kaybolan bazı duygular vardır. Bu duygular, yaşa veya hayatın belli bir devresine endeksli duygulardır. Yaşanır ve geçer.
İnsanda hangi yaşta olursa olsun değişmeyen, hep genç ve dinç kalan, canlılığını koruyan 2 duygu daha vardır ki, insan bu duygularını tanımalıdır. Çünkü bu duygular, kişide yaşa ve başa bakmaz, hükmünü icra eder. İnsanı yanlış işlere, yanlış kararlara, olumsuz davranışlara sürükleyebilir.
Bu duygular, hadisin tespiti ile birisi mal sevgisi, daha doğrusu tutkusu; diğeri de yaşama sevgisidir.
İnsan ne kadar çok mal sahibi, mülk sahibi, varlıklı ve zengin olursa olsun; mal kazanmaya, mülk edinmeye, servetini artırmaya doymaz. Efendimizin tabiriyle insanoğlunun 2 vadi dolusu altını olsa, 3. bir vadinin daha kendinin olmasını ister. İnsan duyguları mal-mülk ve servet konusunda son derece açtır, doyumsuzdur. Bu da insanın fıtratının cennet gibi ebedu00ee bir mülkü, sonsuz bir varlığı ve serveti kazanmaya programlanmasından dolayıdır.
İnsan cenneti kazanmakta kullanacağı potansiyel duygularını, hedef sapmasından, his kaymasından dolayı fani mülke ve varlığa yöneltir. Fani ve geçici zenginliğin ise, ebediliğe kilitlenmiş bir tutkuyu ve açlığı tatmin etmesi mümkün değildir. O halde insanın, kendindeki doyumsuz, ömür boyu hiç azalmayan mal edinme hırsını ve tutkusunu ahiret zenginliğini elde etme gayretine çevirmesi gerekir. Başka türlü bu duygunun tatmini söz konusu değildir.
İnsanın hep genç kalan 2. duygusu da yaşama tutkusu, hayatta kalma hırsıdır. Bu da insan fıtratındaki ebediyet aşkından, sonsuzluk meylinden ileri gelmektedir. İnsan bu duygusuyla da, cennet hayatını aramaktadır. O cennet hayatı ki, orada ne yaşlanma vardır, ne hastalanma; ne dert vardır, ne üzüntü; ne stres vardır, ne endişe. Sonsuz bir hayat, sınırsız nimetler onu beklemektedir. Gönlünün her çektiği, içinden her geçirdiği anında önünde hazır olmakta; mahrumiyet, hasret diye huzur kaçırıcı, ağız tadını bozucu hiçbir hal orada bulunmamaktadır.
Hayata, hangi yaşta olursa olsun 4 elle tutunan ve yaşama tutkusuyla dolu olan insan, şu fani dünya hayatının, kendindeki bu tutkuyu karşılayamayacağının farkında olmalı; baki, sonsuz ebedi bir hayatı kazanmak için neler yapması gerektiği üzerine odaklanmalı, bu konuyu hayatının en önemli hedefi haline getirmelidir. Yoksa şu fani hayatı daha da uzatmak için ne kadar çırpınırsa çırpınsın; yapabileceği fazla bir şey yoktur.
