İnsan, küldür veya gül
Kendi özünü özümsemeyen, kendi değerlerini içselleştirmeyen, yetiştiği çevrenin kültürünü sindiremeyen, kendine yabancı olan, kendi kendine acı olan, milli ve manevi umdelerle hemhal olmayan bir toplumdan hayır beklemek ( ve o toplumu oluşturan bireyden yeni insandan) ne kadar objektif bir yaklaşım, tartışılmaya değer aslında bu mes'ele! İnsan kendi tabiatına yabancı olmayı niye bu kadar zorlar ki ve nasıl bu kadar başarır ki! Aslına, fıtratına rücu diye bir tahayyülden uzak olan insan.
''Tefekkürsüz'' insan! Gaflet ve delalet abidesi insan! ''düşünmez misiniz'' hitabına muhatap olan insan!
Bu kadar acıya, bu kadar dram ve kedere rağmen nasıl ürpermez ki insan. İnsan, tasarlanan o harika eserullah. İnsan enteresan bir veba. ''Ruhların çürümesiu2026'' diye bir konu da var tabi. Acaba bizim hikaye bu mudur? Yağmuru, toprağı, bebekleri, çocukluk oyunlarını sevip de, ırkına, masa, kasa ve nisaya bu kadar meyil nedir, ne ahlaksız bir tuvaldir değil mi!?
Kaçırdığımız en ince ve en keskin nokta şurasıdır: Ya em tirın, ya em tahtın. (Kürtçe bir atasözü. Ya çok katıyız ya da çok yumuşağız). Şunu demek istiyoruz. ''Ne zulüm, ne merhamet, sadece adalet'' diyor ya Muhammed İkbal. İşte tüm tefsir budur. Adil olacağız. Merhametimizde de adil, hiddetimizde de denge. Yıllardır söylüyorum, yıllardır: Adalet Allah'ın yeryüzündeki saltanatıdır. Çok katı da olmamalı, çok yumuşak olmak da olmamanın ta kendisi. Anlıyorsunuz işte.
Adaleti bilmeyen nasıl bilsin taş dibinde nemlenen filizin hüznünü. Evine rızık götürme kaygısında olan komşusunun gayretini tefekkür etmeyen ne bilsin adaleti, kim öğretsin ona merhameti. Nasıl bilsin adaletin tüm kolonlarının merhametle desenlediğini. Bundandır insanın kendini tanımaması. Kendini özümsememesi. Değerlerini benimsememesi. İnsanın kendi kendine acı olması bundandır.
Allah'ın rahmeti üzerine olsun, Abdulkadiri Geylani hazretleri diyor ki: ''Sıkıntılar Allah'ın kırlangıç kuşlarıdır.'' Sıkıntıya gelmiyor insan, sabrın serin şerbetini içmeyi sabredemiyor. Tefekkürsüz, tefekkürsüz insan. İmtihan denen yaratılış hikmetini ''akletmeyen'' insan. Gelişigüzel yaşayan ya da yaş alan, ''aldanan'' insanu2026
Aklın ve kalbin fonksiyonlarını aynı öğreti paradigması içerisinde disipline edememenin sonucudur bu çirkin kasırga ve bu çetin çile. Ruh ve bedeni, toprak ve suyu, hamur ve mayayı, üslup ve endamı, naz ve niyaz alametlerini kendi varlığının dehlizlerinde yaşamamaktır, YAŞAMAMAK! Kendi sanatkarane hilkatinin bilincinde olmamak, olan da bu bilince yakışır bir estetizmle davranmamanın bedelini ödüyor olabilir mi şu dünya darında!?
Kibir ukalası. Gösteriş ahmağı. Cehlini görmeyen aciz. Zavallılık alametlerini kendine yazılım diye yükleyen. Siretsiz suretini cilalamakla meşgul olmanın israfındaki tür.
İnsan. ''Yaratılmışların en şereflisi''. Mimarlar mimarının, padişahlar padişahının, yaratmanın sadece o tek olan yaradana mahsus olduğu o kusursuz eser. İnsan.
Adaleti, merhameti, tefekkürü, kendini, aslını astarını düşünmeden, düşünüp düşündüğüyle yaşamadan insan olmanın hakkını vermeyecek o canlı. İnsanu2026
