İki Gözümün Çiçeği

Sözün inceliği kalbin hassasiyetine bağlıdır. Konuşma merkezi kalpte değil ama her kelimenin yüklendiği anlam kalpten doğar. İnsan kalbiyle sever, onunla taşır sevdiğini ve kalbinde gizler. Sevilenin çok da aşikâr edilmeden sevilmesi bundandır. Göstererek değil de içten ve kalpten sevmek samimiyettir, ihlâstır. Suskundur âşık, biraz da mahcup…

Aşikâr etmeden, onu satırlarda değil de sâdırda, içinizde yaşatmak. Merhum A. Karakoç’un kâğıtlara yazılmıyor dediği ve en güzel söyleyişle beynimize kazıdığı dizeleri anımsayalım:

“Yar, deyince kalem elden düşüyor
Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor
Lambada titreyen alev üşüyor
Aşk kâğıda yazılmıyor Mihriban”

“Sen bir tarafa, dünya bir tarafa” diyorken bile gizli bir tartı vardır, bu kıyas bile yersizliktir. Sen teksin, gözümün gördüğü, ruhumun duyduğu tek sevgili… Gerçi Cahit Sıtkı bunu öylesine güzel ifade eder ki:

“Dünya bir yana, o hayal bir yana;
Bir meşaledir pervaneyim ona.
Altında bir ömür döne dolana
Ağladığım yer penceresi midir?”

İnsan duygularının esiridir biraz da. Kontrolsüz, sınırsız ve coşkun duygular. Sevdiğinizi tasvir ederken onun güzelliğini, yüceliğini anlatmakta kelime bulamıyor ve zorlanıyorsanız onu kalbinizle seviyorsunuz demektir. Şöyle de bir ifade vardır: “Tüm kalbimle…” Turgut Uyar tam da bunu söylüyor: “Kimselere benzemesin isterim seni övdüğüm/Seni övdüğüm zaman”

Tüm kalbimizle ifadesi nedir? Biraz da bunu açmak gerekir. Sevginin evi kalptir. Kalp, aynı zamanda gönül manasında da kullanılır. Kalbin tasviri, tanımı zordur. Metafizik bir anlamı da ihtiva eder. Tasavvufta da kalp mühimdir. Kalbin arınması, dünyadan uzaklaşması gerekir.

Hakikî sevginin evi kalp… İşte dostluklarda da kalp bu sebeple kıymetlidir. “Temiz kalpli” diyorken neyi anlatmak istiyoruz? Sevgisinde samimî olanı ancak böyle ifade ederiz. Kalbe ağır gelen, onu yoran, kirleten, karartan şeyler bizi samimiyetten uzaklaştıracak ve sevgimize zarar verecektir. Kalbimizle sevebilmek, bir şeyi bir şey için feda etmekle mümkün. Kalbiyle seven kişinin gözü hiçbir şeyi görmez. Sadece sevdiği vardır onun gözünde.

Şimdi sessizce sevelim. Kimseyi, hiçbir varlığı, hiçbir canlıyı huzursuz ve tedirgin etmeden sevmek, sevebilmek… Zor mudur? Kolay değil sanırım. Biz konuşurken saksıda bir çiçek açıyor olabilir, bir kuş yavrusunun ağzına yemek bırakıyor olabilir, bir kalp sevdiği bir kalbin titreyişini duymaya çalışıyor olabilir, bir anne bebeğini uyutuyor; bir bebek uykuya dalıyor olabilir. Gözümüzün çiçeği bildiğimiz sevdiklerimizi kalbimizde gizlemenin ve yaşatmanın yolu da sessizce sevmektir. İki gözümüzün çiçeği olanlarla güzelleşiyor dünya. Yoksa neye yarar ki fâni olan…