Gerçekten geççek mi?
Siyaseti çok konuşuyoruz, ara ara da siyaset yapma usulleri konusunda birbirimize hayıflanıyoruz.
“Ya arkadaş bu siyasetçilerdeki dile baksana ne kadar da kutuplaştırıcı değil mi?” minvalinden cümlelerde uzlaştığımız sohbetlerimiz oluyor.
Bazen yanlışta ittifak ediyoruz bazen de doğruda...
Bazen kin tutuyoruz bazen de merhametten celladımıza kıyamıyoruz.
Biz böyleyiz, ne yapalım...
Uçlarda yaşıyoruz.
Sevdik mi tam seviyoruz.
Söversek de âlâsını yapıyoruz.
Bunlar toplumumuzun kronikleşmiş kodları...
Ama ölçüsüzlük hâli biraz da "ben merkezli" olmaktan kaynaklanıyor.
Hepimizin her şey hakkında bir fikri var, her sorunun çözümü konusunda bir yaklaşımı var.
Duruşumuzu müzakere etmek yerine yanımızda duran insanları karşımıza alarak dikte etme zeminine ne kadar da çabuk geliyoruz, değil mi?
Dün New York’ta dairede kalan, Batı’nın imkânlarını sonuna kadar tüketen Tarkan’ın -çocuğunun olmasından mı yoksa yaşının ilerlemesinden mi bilinmez- bir anda gelecek kaygısı ile “Geççek” dediğini gördük.
"İmparator" dediğimiz Fatih Terim ile İbrahim Tatlıses’e yakışan şeyler neden Mega Star Tarkan’a da yakışmasın ki?
Yakışır, yakışır tabii de...
Türk Sanat Musikisine olan ilgisini bildiğimiz ve birçok eserinde Türkçe hâkimiyetine ihtimam gösteren Tarkan, “Geççek”ten daha iyisini yapabilirdi.
Bu haliyle mesleki körelme ile muhalefetin satın alacağı ürünü çıkarıp pazara oynadığı düşüncesi kaçınılmaz bir şekilde oluşuyor.
Yaşları ilerleyen, aynı zamanda çocukları olan ünlüler kervanına katılanlar arasında çok dikkat çekenlerden biri de Cem Yılmaz...
O da son performansıyla çok konuşuldu.
Bir iki derken; “Ünlüleri evlatlarının geleceği korkusu sarmış” demek geliyor içimden...
İşin latifesi bir yana hepimiz evlatlarımız, yani geleceğimiz için endişeleniyoruz.
Onlar için daha iyi bir gelecek kurulmasını istiyoruz.
Ama daha çok hayatın bize dayattığı ve doymak bilmez o “Başarılı” unvanına erişmek için yaptıklarımızın getirdiği yetersizlik hâlini çocuklarımız üzerinden elde edeceğimiz başarılarla gidermeye odaklıyoruz.
Zamanın sorumluluğunu ne de güzel üzerimizden atıp, “Yaptığımız her şey çocuklarımız için” deyiveriyoruz.
İç dünyamızda bastırdığımız bu ağır gerçeklik ile yüzleşmekten kaçmak için meydanlarda bağıranlara nasıl da teslim oluyoruz değil mi?
Eleştirmek güzel bir şeydir.
Muhalefet ya da iktidar destekçisi olmak koşulsuz itaat etmek değil.
Beceriksizlik ve korkaklığın getirdiği ruh hâlini topluma mâl etme çabası sadece...
Nasıl ki elektrik zamları konusunda muhalefetin tutumu iktidarın adım atmasına neden olduysa daha fazlası da yapılabilir.
Keskin olmak kimse için fayda sağlamıyor.
“Ya sev ya terk et” mantığından uzaklaşarak adım atmamız gerekiyor.
Muhalefetin iktidar ile masaya oturacağı alanlar hâlâ var.
Parlamenter Sisteme dönüş yerine ortak akılla hangi sorunların çözülebileceğini konuşmak muhalefete de iktidara da daha fazla puan kazandırır.
Başkanlık Sisteminde en büyük belirleyicinin "kararsızlar" olduğu kimsenin aklından çıkmamalı.
SURİYELİLER GERİ DÖNMEK İSTİYOR MU?
Türkiye’deki Suriyelilerin düzenlemiş olduğu “Güvenli Ortam ve Suriyelilerin Onurlu Geri Dönüşü” sempozyumunda önemli konulara değinildi.
Uzmanlar tarafından geri dönüş için yeniden imarın ve demokratik ortamın sağlanması gerekliliği üzerine birçok konuşma yapıldı.
İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’ya geri dönüş konusunda Suriyelilerin ne düşündüğünü sordum.
Yaptıkları araştırmayı açıkladı.
“Gelecek ile ilgili nasıl bir planınız var?” sorusuna verilen cevaplar:
Yüzde 3,1 Suriye’ye hiç geri dönmeyi düşünmüyor.
Yüzde 28 savaş biterse ve istediği yönetim olursa dönmek istiyor.
Yüzde 18 Suriye’de savaş biterse ve istedikleri bir yönetim olmazsa bile geri dönmek istiyor.
Yüzde 12 Suriye’de güvenli bölge oluşursa dönecek.
Yüzde 4,1 Suriye’de savaş devam etse de dönecek.
Yüzde 38’i ise daha kararını verememiş.
Şu an Türkiye’de 5,5 milyon yabancı yaşıyor.
4 milyonu mülteci ve bunların 3 milyon 700 bini de Suriyeli.
Ne dostlar ne de düşman; sadece mazlumlar.
