Gerçek yöneticiler!

Beşiktaş Kaymakamı Sayın Önder Bakan, Etiler Anadolu Lisesi’nde katıldığı bir etkinlik sırasında o an orada bulunan öğrencilerden biri fenalaşıp bayılıyor. Bayılan öğrenciye müdahale etsinler diye dönüp 112’yi arayın talimatı vermiyor. Okul idaresine dönerek “Sizin ilk yardım ekibiniz kim, çağırın bakayım; bayılan öğrenciye müdahale etsinler” de demiyor. Ya da kendi bildiği/tanıdığı bir sağlık çalışanını da arayıp teknik destek istemiyor. Direkt kendisi olaya müdahil olup, bayılan çocuğa ilk müdahaleyi yapıyor. Bununla da yetinmiyor, toplum olarak hepimizin takdirini toplayan davranışta bulunuyor; takım elbisem kirlenir, karizmam çizilir, prestijim sarsılır demeden ilk müdahalenin ardından çocuğu kucaklayarak kalabalık ortamdan uzaklaştırıyor, sakin ve gölgelik bir alana alıyor. İnsan izlerken “İşte gerçek yönetici, helal olsun!” diyesi geliyor. Sanırım birçok vatandaşımız içinden, benim dediğim gibi “Allah böyle idarecilerimizin sayısını arttırsın” diye geçirmiştir.

Değinmeden geçmek isterdim ama sanırım bu satırlara dökmezsem, vicdanen kendimi suçlu hissedeceğim. Bir yandan karizmam çizilir, kıyafetim kirlenir demeden, bayılan öğrenciyi kucağına alan, müdahale eden kaymakam, diğer yandan kendisine hoş geldiniz diyerek el uzattığı sırada “haddini bil” diye öğretmeni azarlayan kaymakam… Her ikisi de kaymakam! Ama arada dağlar değil, yüzbinlerce dağlar kadar fark var, değil mi? Demem o ki, bir makama namzet olup elde etmek, oturmak, yetkilerini kullanmak yetmiyor; bizi biz yapmıyor! Asıl bizi biz yapan değerler üslubumuz, yaklaşımlarımız, takındığımız tavırlar, sergilediğimiz davranışalar, sunduğumuz bakış açıları, vizyonumuz, baktığımız penceredir.

Vaktiyle, oğlunun yaptığı her yaramazlığa ve yanlış işlere sinirlenen baba, kendisine yönelik “Senden adam olmaz oğlum!” dermiş. Belli bir süre sonra bu çocuk, okuyup vali olmuş ama babasının söylediği söz her zaman kulağında ve aklının bir köşesindeymiş. Derken kendi memleketine vali olarak atanmış. Göreve başladığı ilk gün babasını ayağına, makamına kadar çağırtıp “Bak baba, bana senden adam olmaz diyordun; gör bak vali oldum!” dediğinde babası ise “Evladım, ben sana sen kaymakam veya vali olamazsın demedim, sen adam olamazsın dedim. Nitekim adam olsaydın, babanı ayağına kadar çağırtmaz, sen babanın ayağına giderdin” demiş ve ortamı terk etmiş. Bu temsilde verilmek istenen mesaj, yukarıda değindiklerimdir esasında; takındığımız, sergilediğimiz, gösterdiğimiz ne varsa bizi, kişiliğimizi ve karakterimizi ortaya koyar.

Oysaki insanoğlu ne de çok yanılır; sahip oldukları makam ve mevkiinin, şan ve şöhretin, para ve saltanatın kendi kişiliğini veya karakterini yücelttiğini zanneder. Oysaki yanılır; makama güç katan yöneticiler güçlü, makamdan güç alan yöneticiler zayıftırlar!

Yukarıda iki farklı kaymakam örneği sundum. Kamuoyunun artık yakından tanıdığı ve ne yazık ki “öğretmeni fırçalayan kaymakam” olarak hafızalara yer edinen kaymakam var ya, sizce özür dileyerek doğru olanı yapmış mıdır?

Şahsen ben özür dilemesinden öte, özrü nasıl dilediği ile ilgilendim. Kendi makamına çağırarak mı özür diledi yoksa okula gidip ilgili öğretmeni ziyaret ederek mi gönlünü aldı? Okula giderek bunu yapması doğru olan davranış olurdu ki kaymakam bey de bunu yapmış. Şayet makamına ilgili öğretmeni çağırıp gönlünü almış olsaydı bir yanlış davranışı daha sergilemiş olurdu.

Keza Beşiktaş Kaymakamı Önder Bakan Bey için de geçerli. İsteseydi o an oraya bir yığın sağlık ordusu toplayamaz mıydı? Veya öğrenciyi taşıyıp götürecek yüzlerce kişi bulamaz mıydı? Müdahale edecek birilerini bulup sağlığına kavuşmasına vesile olabilirdi belki ama o en doğru davranışı yaparak, bizzat kendisi öğrenci ile ilgilenerek takdirleri toplamadı mı? Diğer seçenekleri yapsaydı takdiri toplar mıydı, elbette ki hayır!

İşte bu nedenle bir makama gelen insanların bulundukları makam veya mevkiden ziyade sergiledikleri tutumları, davranışları, olaylara yaklaşımları, yaşananları yorumlamaları çok daha önemli olup hem kendi kişiliklerine hem de temsil ettikleri kurum kültürüne değer katmakta.

Egosuyla, ihtirasıyla, kaprisleriyle, kişisel çıkarlarıyla, küçük hesaplaşmalarla iş gören yöneticiler elbette ki bir gün yok olmaya doğru yol alacaklardır.

Ne mutlu tevazu sahibi yöneticilere, mütevazı liderlere!