Ferman senin

Ferman senin

sessizce akan zamanın hükmü

sonsuzluğun derinliğindeki

yankılanmış gerçekler

sır patikalarda kaybolmuş izler senin.

rüzgârın hiddetine teslim olan

yapraklar gecenin karanlığında

kaybolmuş umutlar derin bir nefes

gibi başlayan sonsuzluk kervanına uzanan

ferman senin benliğimi alan gerçeklik senin.

•

AĞIR AĞIR

kalben çıkardım

bir soluk alış

verişle

düşlerimin içinden

ağır, ağır.

bulutların

derinliğine süzülüyorum

yavaş yavaş.

sensiz olan

yıldızlara ve aya.

sonsuzluğuna hoş geldim.

•

HÜZÜN

kaybolduğun anlarda

sensiz olduğum her anda

yeniden bir parçam eksiliyor.

hüzün kaplıyor her bir yanı

yalnız hayallerinle kaybolurum

senle kaybolurum.

her an hüznünü

daha da keşfederim

uçsuz bucaksız hüznünü.

•

KENDİN AL

kendin al

kalbimin mahzunluğunu,

buruk hüzünlerimi avuçlarında sakla aydınlansın karanlığım

bir daha solmamak üzere.

•

SEN KALIRSIN

sen meyve verirsin

kırılmış dallarımda

su yeşerten bir pınar gibi

söylemesen de bilirim.

senle şenlenecek günlerin hayaliyle yaralansa da gövdem yalnızca senle

bilirim herkes gitse

bir sen kalırsın yanı başımda.

•

OTURDUYSAM

öyle çok uzak kalamam

çok uzun da hep oturamam

daha iyi, daha dolu, mutlu umutluyumdur her seferinde.

artık ne için oturduysam fark etmez ama bilirim ki orası ‘’benim’’dir.

ve her seferinde bir şekilde yol bulur ‘’ben’’den çıkar ‘’o’’na giderim

sözüm o ki bu geceye

daha çok gidecek yolumuz var.