Elini rahmete aç dost!
Başı rahmet, ortası mağfiret, sonu kurtuluş olarak nitelenen Kur’an ayının son on günü içine girdik. Yarım asırlık çınar misali ömrümün demlenmesinin arifesinde, yazdığım makalemin çay gibi tat vermesi, dostlarımın gönüllerinde hoş bir seda bırakmasıdır hayalim.
Dün ramazan geldi derken şu günlerde kurtuluşu umduğumuz oruca veda etmek üzereyiz. İnsanları huzur ve güvenlik ortamına, esenlik yurduna çağıran ve dileyeni dosdoğru yola ileteceğini vaat eden, vahyin indiği ayın sonuna doğru yaklaşırken üzerimizde devamlı etkin olmasıdır hayalim.
Oruç; düşüncelerimizin vahiyle buluşmasına, başlarımızın secdeyle durulmasına, gönüllerimizin sabırla yumuşamasına vesiledir. Vahiyle buluşup secdeyle durulaşan, sabırla yumuşayıp bedene hakim olan kalp bize dengeli bir hayat sunar. Aksi takdirde kendimiz ile mütemadiyen savaş halinde oluruz.
Evlerimizde alışık olmadığımız bir şekilde kalışımız, bütün dünyada zengini- fakiriyle, doğusu- batısıyla, güzeli-çirkiniyle, okumuşu- okumamışıyla, modern hayata adapte olmuşu- olmamışıyla, Müslüman olanı- olmayanıyla hep beraber büyük bir imtihan veriyoruz.
Bir yandan ömür su gibi akarken yaşanan küresel acıya, her gün ailelerin parçalanmalarına, insanlığın hızla bitişine şahit olurken, diğer yandan da dağların kaldıramadığı dünya yükünü insanın nasıl kaldırdığına hayretlerle, içim kavrularak dinliyorum.
Dağların kabullenmeyip parça parça olacağı yük bu olsa gerek deyip, gözlerindeki akan yaşa, dillerinden dökülen dualara “amin” demenin yanında, kendi elleriyle, dilleriyle neler yapabileceklerini görmesine sebep olmanın verdiği huzur ile yine iç dünyama dönüyorum.
“Rabbim! Aciz kullarını sen yalnız bırakmazsın. Hastaların hastalıklarına şifa veren sensin. Dertlilerin derdine derman olan sensin. Mazlumun ahını yerde koymazsın. Haksızlığa uğrayanlara yardım edersin. Ne olur tut ellerinden, yardım et yaralı gönüllere. Gönüllerine su serp. Korkuları ile baş başa bırakma. Ümitlerini bitirme. İhtiyaçlarını karşılayabilmemiz için bizleri vesile kıl. Ellerimizle, dillerimizle, gönüllerimizle dertlerine deva olmayı lütfet.” diye dua ediyorum.
İki kapılı handa öncelikle acılarımızın sebebi kendimizin olduğunu bilmeliyiz dostlar!
Bu farkındalıkla anı yaşamasını, andan kalmayı becerebilmeliyiz. Aksi takdirde geçmişin acıları ile kavrulur, geleceğin kaygısı ile günümüzde yaşadığımız güzelliklere kör ve sağır oluruz.
Bizler kendimize yakışanın peşinde olmalıyız. Güvenmeli ve güvendiğimize teslim olmalıyız. Şartsız teslimiyet elbette yaratıcıya aittir. Buradaki teslimiyet, sevdiğimize sevgimizin göstergesidir. Bu olay aslında kendimize yapabileceğimiz en güzel hediyedir. Zira insanın bendeni ancak bu şekilde sükûna erer.
Tekrarı olmayan bir hayatı yaşıyoruz. Eşlerimizin ve çocuklarımızın, sevdiklerimizin bu günlerini bir daha görmeyeceğiz. Hiç geçmeyecekmiş gibi geçen günler bile geçmekte, arkaya bizim söylemlerimizin verdiği iç acısı kalmaktadır.
Mutlu olmanın yollarını bulmalıyız dostlar!
Şartları zorlamalı, her yaşadığımızı fırsat bilip hayatımıza çeki düzen vermeliyiz. Her krizi, her kavgayı, her mücadeleyi imkan bilip, kazanmak için daha çok emek vermeliyiz. Kötülüğe karşı iyilik yapmalıyız. Zira iyilik yapmanın iyileştirici bir özelliğinin varlığını unutmamalıyız.
Rahmet ayının içindeyken, rahmete vesile olacak vahye verdiğimiz yüreğimiz bizi elbette yalnız bırakmayacaktır. İyilikle kötülüğün bir olmadığı, kötülüğü iyilikle def etmemiz gerektiği, aramızda düşmanlık bulunan kişi ile sabırla, iyiliğe devam etmekle yakın bir dost olunacağı müjdesi vardır.
Kendimize merhamet etmeliyiz dostlar!
Bu kadar acıları kendimize yaşatmamalıyız. İçimizde dağ kadar büyüttüğümüz söylemleri, yaşanmışlıkları, öfkeyle savruluşlarımızı görmeliyiz. Bu savruluşa artık dur demeliyiz.
İçimizden geçirdiğimiz her şeyi duyana, her şeyin sahibi olana güvenmeli, teslim olmalı ve sadece O’ndan yardım istemeliyiz. Sabırla zor dediğimiz bu günleri geçirmeliyiz. Zira kötü gördüğümüz her şey zamanla hayırlara dönüşecektir.
Hasılı rahmet ayında ellerimizi açmalıyız dostlar!
Mağfiret olup kurtulmayı dilemeliyiz. Bütün beklentilerimizi, yakarışlarımızı bizi duyduğundan şüphe duymadığımız Rahman’a tam olarak sunmalıyız. Zira Hak Teala sunduğumuz dualarımıza icabet edendir...
