Diasporaya yatırımcı misyonu

Osmanlı döneminde Türkler, uygulanan iskân politikası nedeniyle Balkanların dört bir yanına dağıtılmıştı.

Yüzyıllar boyunca bulundukları toprakları vatan belleyen Türkler, 1800’lü yıllar boyunca Osmanlı Devleti’nin yaşadığı küçülme ile bambaşka bir şok yaşadı.

Avrupa’nın Haçlı Seferleriyle ötekileştirdiği Osmanlı’ya duyduğu kin, Avusturya hezimeti sonrasında politikaya dönüştü.

Faturası da Balkanlardaki Türklere kesildi.

Göç etmeyen ya da “Burası benim vatanım” diyerek terk etmeyenler büyük zulümlerle karşılaştı.

Yurtdışında kalan Türklerin Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra kurulan düzende daha büyük bir risk olarak görülmesi bu insanlara yapılan zulmün daha da artamasına neden oldu.

İkinci Dünya Savaşından sonra ise Türklere karşı “kırım” politikası hayata geçirildi.

Naim Süleymanoğlu’nun sinema filminde Bulgaristan’daki Türklere yapılanlar detaylıca işlendi.

Sovyetlerin batı sınırlarında yer alan Bulgaristan’da yaşananlar bir tarafta doğu sınırlarında; Çerkeslerin, Tatarların, Kırımlıların, Ahıska Türklerinin ve daha nicelerinin yaşadıkları ise başka bir tarafta yaşanan acı oldu.

Kısmi mübadelelerle Yunanistan ve Bulgaristan’daki nüfusun bir kısmını Anadolu’ya getirdik.

Ama bir kısım soydaşımız “vatanım” dediği Balkanlardan ana vatana göçmeyerek zor olanı seçti.

Nereye gitseler “gavur” damgası yediler.

Yaşadıkları zorluklar Anadolu halkının Millî Mücadele döneminde yaşadıklarından pek de farklı değil.

Biri ana yurdu tutarken bir diğeri de hayalleri, geleceği tuttu.

Nitekim onlarca yıllık bir sürenin sonunda Türkiye’nin bugün gelecek vizyonunu ortaya koyacak zemin oldular.

Bazıları Osmanlı’dan kalanlar olarak, bazıları da çalışmak için gittikleri Fransa, Almanya, ABD, Kanada, Avustralya’da Türk diasporası kimliğine kavuştular.

Bugün, Libya’daki Kuloğlu(Köroğlu) Türkleri olmasa Türkiye’nin Doğu Akdeniz’de hali nice olurdu!

Türkiye’nin yurtdışında yaşayan Türk soydaşlar için genel yaklaşımı barışçıl oldu.

Dışilişiklerde İlgili ülkelerle iyi ilişkiler geliştirilme ana hedefler arasında yer alırken yerleşik Türkler için ise mütekabiliyet ilkesi esas politika oldu.

Bu konuda hala sorun yaşadığımız iki ülke var.

Biri Yunanistan bir diğeri de Almanya...

Önce Ayasofya’nın açılması ardından Taksim Camii’nin açılması toplumda farklı seslerin çıkmasına neden oldu.

Hukuki zeminde ilerleyen bir süreç ile hareket edilmesi tartışmaları bir miktar frenlese de yine de toplumda ayırma neden olduğu ortada...

Tam bu süreçte Taksim Camii’nde Alevi vatandaşlar için Cemevi de bulundurulduğu yönündeki haber dikkati çekiyor.

Alevi vatandaşları harekete geçiren bir yaklaşım var burada. Çok tehlikeli.

Bana sorarsanız bu işin arkasında başka bir şey var.

Almanya’da One House” adıyla semavi dinlerin temsil edildiği bir ibadethane projesi hayata geçirildi.

Müslümanlar adına da Almanya’daki FETÖ yerleşiklerinin muhatap alınması aslında bu projenin amacını ortaya koyuyor.

Diasporamızın oluşumdan bu yana samimiyeti sürekli olarak sorgulanan, üstelik dine mesafeli bir tarihi oluşuyla da böyle bir projeye imza atan Almanya’ya Dışişleri Bakanlığından açıkça gösterilen tepki sonrasında Taksim Camii için suyu bulandırma ve kardeşi kardeşe kırdırma adımı gelmesi ister istemez “Bir bağlantı var mı acaba?” sorusunu aklıma getiriyor.

Diyanet İşleri Başkanlığı’na konuyu sordum.

Taksim Camii için ortaya koyulan iddiaların asılsız olduğunu söylediler.

Daha Cemevlerinin statüsü tam olarak belirlenmemişken bu yapılanın Ergenekon’da olduğu gibi Alevi vatandaşları yıpratmak üzerine kurulu bir oyun olduğu hissine kapılıyorum.

Aman dikkat!

Yunanistan ve Almanya ile sıcak tutulmaya çalışılan ilişkilerde önemli bir denge unsuru olarak yer alan Türk diasporasının ülkeler arasındaki ticarette daha fazla rol alması gerekiyor.

Bu yolla Avrupa’nın ekonomik entegrasyon sürecindeki gibi bir süreçle sorunların daha kolay çözülmesini beraberide getirebilir.

Gurbetçilere bedelli askerlikten ya da dönercilikten daha fazla bir misyon biçmemiz gerekiyor.