Besleyelim mi, keselim mi?

Umuttan bahsediyorum. Geleceğe dair umut besleyelim mi, yoksa umudumuzu keselim mi? Ülkenin karanlık bir tünele girdiği algısını zihinlere nakşetmek isteyenler yarınlara dair umut beslememizi istemiyor.

Ama ısrarla, umudun yerine koyacak hiçbir ikame kavramımızın olmadığını bilmemiz gerekiyor.

***

Bu ülkede, geçmişte acı çekmeyen bir kesim kaldı mı? Hayır! Dindarlar, Aleviler, Kürtler, azınlıkların tümü vs.

Haklı olarak gizliden gizliye öfke taşıyan bir toplum olduk.

Kimi bu öfkesini şiddete, kimi şiire, kimi söyleme, kimi de içine döktüu2026

***

Bize işkence eden, yasak koyan, öldüren devletin her şeyine alışmıştık ama özür dilediğine hiç mi hiç şahit olmamıştık. Sonra bu da oldu.

Asimilasyon ve inkar politikalarından dolayı Kürtlerden, Dersim katliamı için Alevilerden, Vakıf mallarının iadesi ile azınlıklardan, eğitim yasakları kaldırılarak İmam Hatiplerden filan özür dilendi.

Nazlanarak da olsa devlet, milletten özür diliyordu ilk kez.

***

28 Şubat'ta devlet denen hırsızın gasp ettiği geleceğini geri alamayan başörtülüler, anadilde eğitim göremeyen Kürtler, devletin şablona uyduramadığı Aleviler, Ruhban okulları açılmayan Ortodokslar vs. kızgın hala.

Ama "Özür diledi ya devlet, yavaş yavaş diğerleri de olur" diyorlar.

Millet, TRT Şeş'in ve Kürdoloji Enstitüsü'nün ardından Kürtçe'nin seçmeli ders olması gibi bazı şeylerin tedricen çözülebildiğini görüyor çünkü.

Örneğin "Açılım" kanla karşılanmasaydı, belki de anadilde eğitim yürürlükteydi bugün.

Kapısına kilit, öğrencisine yasak vurulan İmam Hatipler, düşmanlık yerine sabır göstermenin karşılığını gördü.

***

Allah'ın verdiği temel hakların, devlet tarafından ağırdan alınarak verilmesine kızanlar haksız değil. Rabb'in ayeti olan anadilin, kendine tanrılık vehmeden bir devletçe yasaklanmasının kabul edilebilir yanı yok.

Ancak kabul edelim ki yüz yıllık tanrılaşmış bir paradigmanın yıkılması, bugünlere gelinmesi de kolay değil.

***

Diyoruz ki, her şeye rağmen geleceğe dair umut besliyorum.

Diyorlar ki "Çok hayalperestsin."

Diyoruz ki, çocukların gözlerinde huzurlu yarınların, barışın parıltısını görüyorum.

Diyorlar ki "Terör okul servisini vurunca ölen çocuklara ne diyorsun?"

Diyoruz ki, 40 yıldır bizi birbirimize düşürmeyi başaramayanlar avuçlarını yalayacak.

Diyorlar ki, "PKK başardı işte, bu gidişle bak terör toplumsallaşacak!"

***

Hayır, inatla umut, kardeşlik, barış demek zorundayız.

Mahallemiz, evlerimiz, işlerimiz, okullarımız, sokaklarımız aynı. İsimleri farklı olsa ne yazar, caddeyi sel alsa birlikte boğuluyoruz.

Yarın sular çekildiğinde birbirimizin yüzüne bakabilmek için umutlu olmalıyız!

Hem umut demesek ne diyeceğiz? Varsa sözü olan buyursunu2026