Batı'nın mı, tarihin mi sonu?
Francis Fukuyama, Sovyetler Birliği'nin dağılmasından hemen sonra, 1992 yılında "Tarihin Sonu" başlıklı tezi ile epeyce bir fırtına koparmıştı. Gerek İran'daki Amerikan/Humeyni Devrimi ve gerekse Afganistan'da "mücahit"lerin Sovyet Rusya'yı yenerek ülkede adına "İslami" dedikleri rejimin pratiğinin başlangıcında yazması, İslam dünyasının romantik kalemlerinin tepkisini epeyce toplamıştı.
Fukuyama, tezinde özetle şunları söylüyordu:
"Monarşi veya komünizm gibi yönetim biçimlerinin başarısızlığı, insanlara özgürlük ve refah sunmaktaki eksikliklerinden kaynaklanmaktadır. İslam'ın alternatif bir yönetim şekli olarak düşünülmesini engelleyen de, özgürlük ve demokrasinin bulunmayışıdır. İslam'ın, modernitenin bazı önemli değerlerini sağlayabilecek araçlara sahip olmaması, liberal demokrasi ve kapitalizmle tanımlanan moderniteyle bağdaşmasına imkan tanımamaktadır. Verili bir toplumda, özgürlüğün geliştirilmesini için, en elverişli sosyal ve siyasi sistem liberal demokrasidir ki zaten ideolojiler arasındaki mücadelenin de liberalizmin zaferiyle sonuçlandığı açıktır."
Fukuyama'nın bu tezi kaleme aldığı yılın, Sovyetlerin yıkılması ve ABD'nin Irak'ın hava sahasını üçe böldüğü 1991 sonrası olması ayrıca dikkate değer. Hatırlanacağı gibi I. Körfez Savaşı, 1991 yılında ABD'nin Irak'a saldırarak ülkeyi fiili olarak üçe böldüğü bir savaştı. Fukuyama'nın göklere çıkardığı Liberal Batı Demokrasisinin öncü ülkeleri o günlerde İslam dünyasında bir değişim dönüşüm rüzgarı başlamıştı.
O günler, Türkiye'de İslami hassasiyetleri olan halkın tercih ettiği Refah Partisi, siyasetin baş aktörü oldu. Filistin'de HAMAS, Sudan'da Hasan Turabi'nin teorisyenliğini yaptığı yeni çözüm modeli, Bosna Hersek'te Müslümanların kendi kimliklerinin farkına vardığı bir dönemdi.
Fukuyama, İslam dünyasındaki bu hareketliliğin boşuna olduğunu ve Batının bunu medeniyeti ve teknolojisi ile alt edeceğini, bu çırpınışlarının boşa olduğunu savunuyordu.
Maalesef Fukuyama haklı çıktı. Ancak haklılığı; zalimce ve çok eksikti.
İslam dünyasındaki özgürlükçü hareketler Batı medeniyeti tarafından değil, füzeleri, savaş uçakları, bombaları ve askerlerinin süngüsü ile bastırılmaya çalışıldı. İslam dünyasında insanlar keyfi olarak katledilirken, özgürlükçü/Liberal Batı medeniyetinin savunucusu düşünür ve yazarlardan hiçbir tepki gelmedi. Aksine bazı yazar ve düşünürler, Batı'nın bu saldırganlığını "önleyici savaş" teorisi ile kuramsallaştırdılar.
Batı, olası savaşı, bu değişim ve dönüşümün başladığı topraklarda, yani İslam dünyasında başlatmalıydı. Fukuyama'nın ardılı "aydın"lar, savaşın düşünsel meşruiyetini oluşturduktan sonra, Batı'nın silahlı kuvveti olan ABD ve İngiltere, daha önce destekledikleri ve hukuken tanıdıkları Afganistan'daki Rejimi, Somali'yi, Sudan'ı ve diğerlerini "şeytan" ilan ettiler. Girdikleri demokratik yarışta tamamen adil bir seçim sistemi ile ülkelerinde öne geçer Refah Partisi ve HAMAS'ın silahlı yöntemlerle, askeri darbe ile alaşağı edilmesini ellerini ovuşturarak izlemekle yetinmeyip ayakta alkışladılar.
Bosna'da Müslüman soykırımı, Afganistan, Irak, Suriye, Somali, Yemen, Libya'da 4 milyon civarında sivil öldürülürken yine milyonlarcası yaralandı. Batı Medeniyeti'nin "önleyici savaş" teorisiyle girdiği her karış toprak Müslümanların kanı ile yoğruldu.
Batı, "İslam Dünyası"ndan gelmesi muhtemel tehlikeye karşı tüm ölümcül teknoloji ve silahlarını kullanırken, bir anda kendi içindeki çürümüşlüğün çatırdaması ile sarsıldı. Irkçılık ve "ötekileştirme" düşüncesi hızla yayılıyordu.
Bugünkü Batı, Yalta Anlaşması ile kurulan Yeni Dünya'nın bir kanadıydı. 1991'de Doğu kanadı, yani Sovyet sistemi çöktü.
Batı kanadında ise emek-sermaye çatışması, adalet mekanizmasının toplumun tüm katmanlarına eşit dağıtılmaması, eşitler arasında daha eşitlerin olması, kendi sonunu doğurmuştur. Batı dünyasında "sağ" olarak gösterilmeye çalışılan nefret suçu, artık kendi evlatlarını yemeye başlamıştır. 1991'den beri fiili olarak İslam Dünyası'nın evlatlarını yiyen Batı değil, Liberal Batı medeniyeti için artık tarihin sonu gelmiştir.
Batılı siyasiler, Sayın Erdoğan'ın restinden sonra biliyorlar ki, Türkiye Cumhuriyeti Devleti eğer resmen ve fiili olarak Liberal Batı'nın kutsal birliği olan Avrupa Birliği'ne aday olmadığını açıkladığı gün, Liberal Batı Tarihi'nin sonu olacaktır.
Bu aslında tarihin mi kaderin mi bir cilvesi bilemiyorum. Ama o kutsanan, ulaşılmaz dünyevi bir ilah gibi bizlere sunulan Liberal Batı Medeniyeti'nin hayatının bir Müslüman ülkenin liderinin iki dudağı arasında olması ironiden de öte bir şey.
