Asım’dan geriye kalan
Zaman geçip de bizim yaşımıza yakın dostlar aramızdan ayrılmaya başladıkça acı gerçeği kabullenmek de zor oluyor. Asım Gültekin’in ölüm haberinin duyulduğu ilk saatlerde yaşanan şaşkınlık, üzüntü, panik hepimize bu karmaşık duyguları yaşattı. Ölüm zordur ama ani bir ölüm çalınca kapıyı inanmakta zorlanıyor insan.
Daha dün görüşmüştük diyoruz, attığı mesajları gösterip birkaç gün önce yazışmıştık diyoruz. İçimizde çırpınıp duran hüzün elimizi kolumuzu bağlıyor.
Asım Gültekin, aramızdan ayrılınca onu tanımayanlar, “Aramızda ne güzel insanlar da varmış, biz tanıyamamışız.” diye yaşadıkları pişmanlığı dile getirdiler. Maalesef, bu böyledir.
Güzel anılmak gibisi var mı? Asım’ın arkasından söylenen onca söz onun nasıl yaşadığını herkese göstermiş oldu.
90’lı yılların ortasından bu yana tanışır, görüşürdük Asım ile. İkimizi birleştiren ortak nokta dergilerdi. Ben Sivas’taydım ama öğrenci halimle ulaşabildiğim ne kadar dergi varsa Sivas’a getirdim o dergileri. Okudum, yazdım ve dergilerin köprü olduğu dostlar kazandım. Onlardan biriydi Asım Gültekin. Bana gelen dergilerde gördüğüm ortak isimdi Asım Gültekin.
Dergilerde yazmaya başladıktan sonra görüşmeye de başladık Asım’la. Yazılar gönderdim onun dergilerine, yazılar aldım çıkardığım dergilere ondan.
Sonra Dünya Bizim için ondan davet alınca tereddütsüz kabul ettim. O gün bugündür adım Dünya Bizim’le anılır Asım’ın sayesinde.
Dünya Bizim’de dergiler hakkında yazmaya başlamam da Asım ile karar verdiğimiz bir çalışmaydı. “Sana gelen dergiler hakkında yazsana Dünya Bizim için.” dedi. Başladım yazmaya. Hâlâ da ara vermeden okuduğum dergiler hakkında yazıyorum. Ara sıra “Acaba yeter mi artık yazdığım.” diye geçiyordu içimden. Bundan sonra artık hiç bırakamam herhalde bu yazıları Asım’dan bir hatıra diyerek.
Şiir programlarında, söyleşilerde, dergi fuarlarında görüştük. Hep aynı samimiyet ve içtenlikle hasbıhal ettik. Dergilerden, kitaplardan bahisler açtık.
Asım’ın samimiyetine, yüreğini ortaya koyarak yaptığı her işe onu tanıyan herkes şahittir. Ölüm haberinden sonra atılan twitleri görüp de şaşkınlığını gizleyemeyenler o kadar çoktu ki… Nasıl tanıyamamışız böyle bir güzel insanı deyip durdular.
Bazı şeyler nasipten öte olmuyor. Bazen yanı başınızdakinin farkına varmadan yaşıyorsunuz. Fark edince de çok geç oluyor.
Cenaze için Taşova’ya gidince “Acaba Taşova, Asım’ın farkında mıydı?” diye birbirimize sorduk. Belediye Başkanı’nın sözlerini duyunca biraz olsun içimize su serpildi.
Cenazesi İstanbul’a defnedilseydi belki daha büyük bir kalabalık olacaktı ama Taşova’ya uzaktan yakından çıkıp gelenleri görünce “samimi olmak” ne demekmiş daha iyi anlıyor insan. Davası uğruna gecesini gündüzüne katmak nasıl oluyormuş oradaki yüzleri görünce, sözleri duyunca tam olarak hissediyor geride kalanlar.
Eğitimci olmanın dört duvar arasında olmadığını herkese gösterdi Asım. Gençlerin dünyasına nasıl girileceğinin anahtarı onun kalbindeydi her zaman. Dokunduğu gençler de bunun farkındaydı. Tokat’a Yedi Güzel Okuma Programı için geleceği zaman günler öncesinden gençlerin heyecanına şahit olmuştuk. “Asım abi gelecek.” cümlesindeki heyecan, mutluluk, coşku program saatine kadar sürmüştü.
Hedefleri Türkiye sınırlarının çok ötesindeydi. Cenazesine dünyanın dört bir yanından selamlar gönderildi, ardından dualar okundu aradaki bütün sınırları ortadan kaldıran.
İnsanlar sizi nasıl biliyorsa öyle olun yeter dedim Asım’ın ardından. Geride kalanlar için aslında bir yol haritası olmalı bu “iyi bilirdik” sözü. Asım için söylenen her sözün doğruluk payına hepimiz şahidiz.
Asım’dan geriye kalan ne varsa hepsi de devam edecek. Çünkü o bir şeye başladıktan sonra o işi birilerine emanet edip yeni bir yola girmeyi seçti hep. Takipçisi oldu, destekçisi oldu, emeğinin zayi olmaması için gayretini hiç esirgemedi. Onun emaneti olan her şey devam ettikçe atılan her adım dua niyetine geçecek.
Biz Asım’ı iyi bilirdik, Rabbim de iyi bilir inşallah. Onun gibi güzel anılmak herkese nasip olmaz. Rabbim bizleri de bu nasipten mahrum bırakmasın.
Mekânın cennet olsun Asım kardeşim.
