Aile Yılı…Kanıksatmak!..

Çok tekrar ederseniz, alışırlar…

İlk başta tepki gösterirler, çok sert tepki gösterirler.

Sonra sonra…

Aynı şeyleri duya duya, kulakları alışır.

Duyarsızlaşmaya başlarlar.

İlk duyduklarında büyük tepki verdiklerini, tekrar tekrar işite işite normalmiş gibi görmeye başlarlar.

Kanıksarlar.

Kanıksattınız mı, “işin” büyük bölümünü halletmişsiniz demektir.

Misal mi?

Şöyle bir geriye dönüp bakın; çocukluk yıllarımızda, aileden “eşcinsel” çıkması, neredeyse bütün aileler için çok olumsuz bir durumdu.

Sonra sonra…

Bir takım “fondaş” örgütler, bir kısım medya organları üzerinden uygulamaya konulan sinsi propaganda yöntemleriyle, kulaklar alıştırıldı.

Cinsel tercih, cinsel yönelim, toplumsal cinsiyet eşitiliği, partnerlik vesaire vesaire lâflarla…

“Özgürlük” kılıfı altında…

Süslü ambalajlarla aldattılar!..

“A tabii, canım ne olacak ki, sonuçta herkesin kendi bireysel tercihidir!” noktasına getirilenlerin sayısı, oranı hayli arttı. Meselenin "bireysel tercih" meselesi olmadığı, "yaygın ve etkin propaganda meselesi" olduğu gözlerden kaçtı.

Şimdilerde…

Bir çok yerde, gayet normal bir “hâl” olarak görülüyor eşcinsellik.

Hatta, “Eşcinsel evliliklerin nikâh cüzdanına bağlanarak resmiyet kazanması!” da, olması gereken bir uygulama olarak takdim ediliyor.

Biz, eşcinsellere “şiddete” her zaman karşı çıktık.

“Şefkat”ten yana olduk.

Girdikleri yoldan dönmeleri için dua ettik, bununla birlikte bu eğilimin özendirilerek yaygınlaştırılmasının toplumu hangi noktalara getireceğini de anlatmaya çalıştık…

Çalıştık ama, karşı dalga o kadar büyüktü ki, o kadar büyük desteklerle üzerimize üzerimize geldi ki, maalesef baş edemedik.

Biz, “Kişi eşcinselse, bunu kimsenin bilmesine gerek yok. Biz tek tek kişilerle uğraşmıyoruz. Biz, bu halin propagandasının yapılmasına, yaygınlaştırılmak istenmesine karşı çıkıyoruz!” dedik ama…

Anlatamadık işte!

Kanıksatmalara engel olamadık!

EŞCİNSELLİK PROPAGANDASINDAN SONRA…

“Kanıksatma” meselesine bir başka misal…

Malûm;

Biz, eskiden evli çiftlere “karı-koca” derdik…

“Karı”, kelimesi adeta ayıplı kelime oldu.

Bu güzelim kelimemiz, en büyük haksızlığa uğrayan kelimelerden oldu.

“Hakaret için” kullanılır oldu!

Sonunda…

Karı-Kocalığı bıraktık, “eş” demeye başladık.

“Eş” kabul gördü, kabul ettirildi daha doğrusu.

Bizim inancımızda, kadın ve erkek eşit değildir, her biri farklı, her biri kendi alanlarında saygın birer Kul’dur.

Her birinin hakkı, hukuku vardır.

Kocanın karısına, kocanın da karısına karşı sorumlulukları vardır.

Her ikisinin de hakları vardır.

Mesele eşlik, eşitlik meselesi değil, adalet meselesidir.

Farklılıklar, rekabet unsurları olarak görülmez de, karı-kocanın birbirlerine destek verdiği, bir çatı altında “huzurun” inşasını sağladığı zenginlikler olarak görülürse, AİLE ayakta kalır.

Karı-koca birbirlerine rakip olarak konumlandırılırsa, orada “huzursuzluk” çıkar.

Nefisler öne çıkar, nefisler çatışır.

Yuvalar yıkılır!

Diğerkâmlık…

Bir başkası için fedakârlık yapmak, onun hukukunu koruyup kollamak, kendinden önce karşındakini düşünmek…

Bizde esas olan budur.

Bizim ninelerimiz, dedelerimiz kendi konumlarında, farklılıklarıyla güzeldiler.

Dedenin, ninenin saygınlıkları tartışılmazdı.

Aile büyüklerinden her birinin saygınlıkları vardı.

Küçükler de büyükler de yerlerini bilirlerdi.

“Eşitlik” diye bir şey yoktu, saygı-sevgi vardı.

Sonra sonra…

“Kavramlar” üzerinden, görüntüler, görseller üzerinden algılarımızı şekillendirdiler.

Yanlışlıkları kanıksattılar!

Erkek ile kadını birbirine rakip ettiler.

Para, pul, mal, mülk hesabı yapar; çıkarlarını en üst düzeye çıkartmak için ince hesaplar yapar, birbirlerine karşı taktikler geliştirir hale getirdiler.

“Sıktı mı canını sıktı mı, kov gitsin unutursun, aramaya kalktın mı daha neler neler bulursun!” diye diye…

“Hür doğdum hür yaşarım, sana ne sana ne!” diye diye…

Zemini kaydırdılar…

“ Her gün başka bir âlemde, her gün başka bir gönülde, sefam olsun oooh, oh!” diyerek, hedonizme, vefasızlığa sürüklediler.

Magazin figürlerini “çapkın sanatçı” diyerek, övdüler.

Özendirdiler.

Sadakatsizliği, maymun iştahlılığı beyinlere çaktılar, kalpleri ifsad ettiler.

Bizler de aileler olarak, hassasiyet sahibi olduğunu iddia eden aileler olarak, anafora kapıldık.

Çocuklarımızın sınav “başarılarını” her şeyin önüne aldık.

Namaz kılmadıklarında, “Aman ne olacak canım, yeter ki dersleri iyi olsun!” pratiğine yöneldik.

“Başarı, ille de başarı!” dedik.

Beyinlerimize, ruhlarımıza koca koca çivileri çıkmışlardı zira.

Bizler, anafora kapıldık.

Ve pek çok şeyi de kanıksadık!

Adeta duyarsızlaştık.

Ekranlardaki en rezil görüntüleri, en çarpık ilişkileri, “Bunları ikide bir karşımıza çıkartarak ne yapmak istiyorlar?”ın sorgulamasına girmeden, izledik.

İçine düştüğümüz, toplumun içine düşürüldüğü durumlara da “Eeee, küreselleşmenin gereği, bu dünyanın her yerinde böyle azizim” filan diyerekkılıf geçirdik.

Şimdi…

Bakalım…

Aile Yılı imiş…

Bakalım, sıklıkla işaret ettiğimiz MANEVİ VATAN’ın zeminin kayışı karşısında, ne gibi tedbirler alınacak, ne gibi adımlar atılacak?

Akit Gazetesi’nin manşetindeki ifadeyle, “Devşirme Kanunlar” yerine, Anadolu Ruhu’na uygun kanunlar mı getirilecek, neler yapılacak?

Biz nasılsak, o şekilde idare olunuruz, malûm.

Biz, toparlanır…

“Emrolunduğumuz gibi dosdoğru” olmanın gayretine yönelirsek…

Rabbim önümüze çok güzel yollar açar, İnşaAllah.

Yoksa…

“Biz onlara zulmetmedik, fakat onlar kendi kendilerine zulmettiler!” buyuruyor ya Rabbim.

Kendimize zulmeden ve felâkete sürüklenenlerden oluruz.