Ahde vefa

“Antlaşma yapma, söz verme, vaat ve taahhütte bulunma, sorumluluk, sözüne bağlılık” gibi manalara gelen

ahit kelimesi ile “sadakat, bağlılık, samimiyet, yerine getirme” gibi anlamlara gelen vefa kelimesinin birleşimi

olan “ahde vefa”, “Sözünde durmak, verdiği sözlere bağlı kalmak, özü ve sözü doğru olmak” anlamlarına gelir.

İslâm ahlâkının en önemli prensiplerinden biri olan ahde vefa islâmi şiarlardan biri ve belki de en

ehemmiyetlisidir. Bir dostluk borcu, Müslüman şahsiyetine ait şiarların en mühimlerinden biri olan ahde vefa

beşerî hayata seviye kazandıran manevi bir haslettir.

“Müminler anlaşma yaptıklarında sözlerini tutarlar; darlıkta, hastalıkta ve savaş zamanında sabrederler.

İşte doğru olanlar bunlardır ve işte takvâ sahipleri bunlardır.” (Bakara; 177), “Yine o müminler emanetlerine ve

ahidlerine sadakat gösterirler.” (Mü'minûn; 8), “Müminlerden bir kısmı Allah’a verdikleri sözü yerine

getirdiler” (Ahzâb; 23), “Emanetlerine ve ahidlerine riayet edenler.” (Meâric; 32) buyuran Yüce Allah ahde

vefayı müminlerin karakteristik özellikleri arasında sayar. Ahde vefa gösteren kulların ebedi alemde makamını

Adn cennetleri olarak müjdeler.

Ahde vefa sadece müminler arasında değil, Müslüman olmayan taraflara dahi verilen söz istikametinde

uygulamada bulunulması emredilmektedir. Ümmet için örnek bir yaşayış sürdürmüş olan Hz. Peygamber’in

Hudeybiye Antlaşması’ndan hemen sonra, yanındaki Müslümanların itirazlarına rağmen, kendisine sığınan Ebû

Cendel’i antlaşmanın gereği olarak müşriklere iade etmesi hem sözünün eri olduğunun hem de ahde vefa

gösterdiğinin örneğidir. Çünkü ahde vefa ile sadakat arasında kopmaz bir bağ vardır. Ahde vefa müminin ahlâkî

bir borcudur. İster insanlara ister Allâh'a karşı verilmiş olsun her ahid ve söz, yükümlülük şartlarını taşıyan her

insanı borçlu ve sorumlu kılar. İnsan öncelikle kendisini yoktan var ederek ona iman nimetini lütuf ve ihsan eden

Cenâb-ı Hakk’a karşı, ikinci olarak Peygamber Efendimize, daha sonra da ana-babaya, hısım-akrabaya ve bilhassa

din kardeşlerimize vefâ sâhibi olmalıdır. Sözün özü bütün mahlukata karşı da vefâ hisleriyle davranmak lâzımdır.

Çünkü mahlukata vefa Halik’a vefadır. Yaratılmışlara vefa sadakatiyle davranan müminin varacağı son menzil

Yaradan’dır. Vefalı olmak Allah’ın emirlerinden, Peygamberimizin hasletlerinden ve erdemli Müslüman olmanın

gereklerindendir. Vefakarlık peygamberler, veliler ve faziletli insanların bir vasfı olup manevi hayatı yücelten bir

haslettir. Vefa Müslümanın en belirgin özelliklerinden biri olduğu gibi vefasızlık fıtrata ters düşen bir huy ve

münafıklık alametlerindendir.

“Anne-babamı ardımdan ağlar bırakıp Sana geldim ya Rasûlâllah!” diyen bir gence; “Onların yanına geri

dön ve ikisini de nasıl ağlattıysan öylece güldür!” diyerek geri göndermesi, anne ve baba için “İyiliklerin en

değerlisi, insanın babası öldükten sonra, baba dostunun ailesini kollayıp gözetmesidir.” sözü, huzuruna Hz.

Hatice’nin yaşlı bir arkadaşı geldiğinde onun hatırını sorup iltifat ederek “Hatice’nin arkadaşı olup onun

sağlığında bize gelip giderdi. Kuşkusuz ahde güzel bir şekilde vefa göstermek imandandır.” Buyurması, kendisini

sık sık ziyarete gelen Ebû Leheb’in câriyesi Süveybe’ye izzet ve ikramda bulunması, sahabenin arasında vuku

bulan küçük tartışmalarda onları koruması, Habeşistan’dan Necâşî’nin gönderdiği heyet için “Onlar benim

ashabıma iyilik yaptılar, ben de bizzat onlara iyilik yapmak istiyorum.” Demesi peygamberimizin ahde vefasından

Vefakârlık ve kadirşinaslık imandandır, vefasızlık ise nifak alametidir. Vefakârlık asil insanların

özelliğidir. Peygamber ahlâkına sahip kişilerin, kumaşı has olanların yapabileceği bir yiğitliktir ahde vefa…

Allah’ım! Bizleri vefalı olanlardan eyle…