Ağlama!
Belki bir nehir yeşerir içinde. Bir Rabia, Bir Esma, bir dua filizlenir. Sıcacık gülümser ötelerden, buz tutmuş kalbine vefa. Olur ya bir gözyaşı, sinenin buzullarını titretir. Sonra seni, yokluk kayığına bindirip, uzak diyarlarda yaralı bir çocuğun omzunda indirir. Her gece kırıp bentlerini, her sabah göçersin kendinden.
Ağlama!
Önünde boylu boyunca bir kavga uzanmışken ve ötekileştirilen için hüzünlenmek nefsine bunca zülken kardeş kanı için ağlamak yakışmaz sana. Sen ağlarsan ardınca bir yağmur sürüklenir. Belki vesilenle yüzlerdeki kahkaha güneşi gölgelenir. Gözlerinden Musa hasretiyle düşen her damla, Firavun tahtını yıkıp merhamet inşa eder Suriye'de, Irak'ta, Türkistan'da, Mısır'da. Yetim hüzünlere teselli olacak yakarışlar yapışır avuçlarına. Hacca gitmeye niyet eden karınca misali, ateşe su taşımak canına eziyet gelir.
Ağlama!
Gayriihtiyari bir damla düşmesin yanağına. Kınadığınla kınanır, bir kavmin sahiplerince(!) tüm insanlığı kucakladığın için dışlanırsın. Özlenen, beklenen, dilenen ama dillendirilemeyen duaları katleden o sloganik cümleler, muhterem zatın için de sıralanır; "Sen ve ötekiler Türkler için kaç kere ağladınız?" Desen ki;
"Onlar, Müslümandan dökülen her damla için senden ziyade ağladılar. Kardeş kanı üzerinden kavga etmek, hakaret yolunu seçmek daha kolay gelirken lisanına, onlar senin yapamadığını o zaman da yaptılar"
u00c2h, atomu parçalamaktan daha zor olan önyargıyı parçalamakla uğraşmak zorunda kalırsın.
Ağlama!
Bir annenin feryadıyla kucaklaşır da hıçkırığa taşınır gözyaşların. Yeni doğmuş ve kaderinin adı Rabia konmuş cılız bir bebeğin sesi daha cazip gelir belki dinlediğin melodramdan. Nice büyük sözün, nice umursanmaz közün yaratamadığı ağırlığı bir gözyaşı bırakmaya kalkar vicdan terazine. Gözkapaklarının üzerine bağdaş kurar da hakikat, sonra uykusuz kalakalırsın!
Nerede nefes alan bir zulüm, nerede kanayan bir yangın görürsen çevir başını gel-geç sevdandan yana.
Felahın en güçlü anahtarı gözyaşıdır oysa akıl reddeder aşkı. Şefkat, rikkat, nezaket gibi duyguların öncülüğünü yapan muhabbetin karşısında hep mantık fısıldayan nefsin demir parmaklarını görürsün. Ağlamanın anlamak olduğunu unutanların mütemadiyen unutturmaya çalıştığını da.
Ağlama!
Maddeye aşina bir devran yaralanır.
Ağlama!
Dünyaya müptela bir kavram karalanır.
Ağlama
Makyajın yüzüne küser
Ağlama; masken düşer.
u2026
