​Adamı Hasta Etme!

Hastanelerin amacı hepimizi hasta etmek midir?

Değildir elbet.

Öyleyse, niçin “hastane” diyoruz ya da

“hastahane” diyoruz?

Hastaların bir arada getirildiği mekân, hastaların toplandığı, ayakta ya da yatarak tedavi edildiği yer.

Bir yerin ismi, rengi, oraya yüklenen anlam, ya olumlu mesajlar verir ya da olumsuz.

Mesela…

Ankara’nın “gri” binalarına baktığınızda, suratı asık “kamu otoritesi”ni hatırlarsınız.

Kamu “heykellerini” hatırlarsınız!

“Devlet Konukevi” yazısını gördüğünüzde, bir “sınıfa” verilmiş imtiyazı düşünürsünüz ve o sınıftan değilseniz kendinizi dışlanmış hissedersiniz…

“Kreş” kelimesinin, hayvanların otlanması için kullanılan “yalak” anlamına geldiğini ve Hz. İsa’nın bir samanlıkta doğuşuna işaret ettiğini bilirseniz, bambaşka şeyler düşünürsünüz.

“Muhafaza-KÂR” kelimesini “Müslüman” olarak anlarsanız, O’nun bir “Güzel istikametten saptırma ideolojisi” olduğunu ıskalarsanız, zokaları kolaylıkla yutarsınız!

Kalvinistleşirsiniz!

Kelimeler ve kavramlar, duruşumuzu, istikametimizi belirler.

Hayal dünyamızın sınırlarını çizer.

Algılarımızı şekillendirir.

“Hastane” kelimesinden girmiştik söze.

Bu kelimeyi “yerleştirenler”in maksadı, insanları daha da hasta etmek midir acaba?

Niye Hastane diyorsunuz da, “Şifahane” demiyorsunuz?

Oralar hasta etme evleri değil de, “şifaya vesile olma evleri” ise eğer, niçin “hastane” diyorsunuz?

“Pislikleri” temizleme işleriyle görevli olana “temizlikçi” diyoruz , “pislik giderici” ya da “pislikçi” değil!

Olumlu düşün ki, sonuç iyi olsun.

Güzel kelimeler kullan ki, güzellik olsun.

Bilemiyorum; “hastane” dendiğinde, kafaya olumsuz çağrışımların üşüştüğünü, insanların adeta daha da hasta olmaya sevk edildiğini düşünenlerin oranı ne kadardır?

Herhalde çok azdır, bu "azınlık" çoğunluğun olumsuz yönde etkilenmesine engel olamaz.

“Hastane” lâfını duyduğunuzda içiniz ürperir.

“Şifahane” dense, “tabelâlara böyle yazılsa Osmanlı’daki gibi”, ne güzel olur değil mi?

Sağlık Bakanlığı, acaba böyle bir adımı atar mı?

Yani, bütün hastaneleri "şifahane"lere dönüştürür mü?

Bu yazının esas maksadı, “hastane”ye bundan böyle “şifahane” denmesini sağlamak değil elbet.

Yan maksadımız bu.

Esas maksadımız, kelimelerin, kavramların, duygu ve düşünce dünyamızda oluşturduğu etkilere dikkat çekmek.

Bizi buradan vurdular, zeminimizi kelime ve kavram dünyamızı iyice daraltarak, kısırlaştırarak kaydırdılar.

Bizler, "bereket'i bile unuttuk!

Bereketli beşin, bereketsiz 155’ten çok daha güzel olduğunu unuttuk!

“Kıl beşini bil işini” Müslümanları olduk!

Muhafaza-KÂR’laştık!

Böyle olunca da, hepimiz birer politikacıya dönüştük.

“Dün dündür, bugünse bugün”eiman eder olduk!

Evet, bereket.

Bu kelimenin karşılığı yok!

“Bolluk” değil, “çokluk” değil, “win-win” hiç değil!

Bereket.

İçinde ne güzellikler saklı.

Bir başaktaki bereket.

“Bereketini gör!”, “Allah bereket versin!” dualarındaki bereket.

Biz “bereket”i unutunca, ne yaptık?

Her yanımızı betonlarla doldurduk.

Toprağı betonlarla kapladık, sağanak yağışlarda sellere kapıldık!

“Bereket” olmayınca “merhamet” de kalmadı.

Çok daha fazlasına sahip olma yarışı, “merhametimizi” tüketti!

Kazandığının bereketi, kalbinin merhameti olmayanın adaleti olur mu?

Maalesef, ”adaletimiz” de kalmadı!

Makamla, mevkiyle, şanla, şöhretle imtihanımızı kaybettik.

Kibirlendikçe kibirlendik, tevazumuzu kaybettik!

Dere kenarında abdest alırken bile suyun her damlasına dikkat etmekle mükellefken, israfın dibine vurduk, milyarlarca açın rızkını boş yere tükettik!

Bizi kavramlarımızdan vurdular.

Mesela…

“Müsamaha”, hoşgörü değildir asla.

“Müsamaha” kelimesinin içinde, hem merhamet vardır, hem de kararında “azamet”.

“Müsamaha”, hoşgörülmemesi emredileni hoşgörmek değildir asla.

Biz, "müsamaha”nın yerine “hoşgörü”yü koyanların oyununa geldik!

Öyle olunca da, “Anadolu Kriterleri”ni unuttuk, “Kopenhag Kriterleri”ne bel bağladık.

Avrupa’dan “müzakere tarihi” aldık diye, fener alayları düzenledik, havalara uçtuk!

“Vizesiz Avrupa artık çok yakın!” manşetleriyle avunduk!

Kavramlarımızı, kelimelerimizi kaybettik.

Ve bugün…

Bizler 400 kelimeyle…

Gençlerimiz ise, 100 - 150 kelimeyle anlaşmaya çalışır olduk.

Şimdi…

Ben bunları yazdım ya…

Birileri çıkar, “İçinde bulunduğumuz sıkıntılarla bunların ne ilgisi var?” diye sorar!..

Beni iyice “hasta” eder!