Acıkmadan yedirdik! Üşümeden giydirdik! Şimdi...

Şimdi o çocuklar büyüdü! Bizden gördüklerini uyguluyorlar

Bebekken başladık “Aç aç ağzını, yoksa kuşlar kapacak mamanı” dedik. Kuşlara bile yemeğini kaptırmak istemeyen çocuklardan 5 yaşında anaokulunda paylaşmasını istedik.

Haklı olarak paylaşmadı boyalarını, vermedi oyuncağını.

Kafasını duvara çarptığında 2 yaşında, duvara vurduk. “Eh eh! Al sana!” diye intikam duygusunun ilk tohumlarını attık kalbine.
Sonra canı yandığında can yaktı. İtildiğinde itti. Bak! Gördün mü? O çocuk ezilmiyor, eziyor şimdi!

Ağlar ağlamaz koştuk çıngırağı verdik eline. Ağlar ağlamaz kucağımıza aldık, açtık TV’den bir program, sussun diye. 3 yaşında tabletle tanıştırdık sessizce otursun diye...

Şimdi duramıyor, sabredemiyor hikâye saatine.

Maçta takımı yenilen babanın öfkesini gördü. “Yenilmek çok kötü bir şey demek ki!” Böyle bildi.

Şimdi sandalye kapmacada son sandalyeye oturamadığı için çılgına dönen 5 yaş çocuklarımız oldu, nur topu gibi!

Otobüste yer vermedik yaşlıya, hamileye. “Bana kadar başkaları versin” dedik.

Şimdi o da yer vermiyor metrobüste. Gözlerini kapatıyor, uyudu sansınlar diye.

Acıkmadan yedirdik! Üşümeden giydirdik! Sıkılmadan değiştirdik! Bitmeden aldık! Korkularıyla yüzleşmesindense, ışığı hep açık bıraktık!

Bir gün elektirikler kesilir de karanlıkta kalırsa… O zaman baş edebilecek mi korkularıyla?

Şimdi elindekini ortadan bölemiyorsa, düşene, aç olana, üşüyene merhamet edemiyorsa, sıraya girip sabır gösteremiyorsa…

Kızma!

Sayıları elbet öğretir, şiirleri ezberletirim de... Daha henüz geçemedim oralara!

Şimdi sevgiyi, sabrı, merhameti öğretmeliyim çocuklarıma…

RÖPORTAJ: Ben sana özgürlüğü veriyorum, sen de bana özgünlüğü ver çocuk!