Abid adam ve İblis

Uzun, çok uzun yıllar önce birbirine yakın köylerin birinde abid ve zahid bir adam yaşıyordu. Adı anıldığında herkesin hayırla yad ettiği bu adam köylülerin bir anlaşmazlığı olduğunda “adil karar veriyor” diye hakem kabul ediliyordu.

Bu abid adam odunculuk yaparak ailesini geçindiriyor, sair zamanlarda da köyün gençleri ve kimsesizleri ile ilgileniyordu.

Abid şahsın yaşadığı köyün komşu köylerin birinde insanlar “kutsal” diye kabul ettikleri bir ağaca tapıyorlardı. Abid adam bu köylüleri ağaca tapmaktan caydırmak için çok kere uyarsa da bu köyün sakinleri, “Bu ağaç mübarek bir ağaçtır. Dedelerimizden de böyle duymuştuk.” Diyerek o ağaca tapmaya devam ediyorlardı.

Komşu köylerin ağaca tapmalarına çok üzülen abid adam bir gün yine ağaç kesmek için dağa doğru yürürken bu köylülerin kutsal dedikleri ağacın yanına varıyor. O esnada aklına, “Bu ağacı keseyim de onları Allah’a isyan etmekten kurtarayım.” fikri geliyor.

Abid şahıs kararını verir, ağaca yaklaşır, baltasını çıkarır tam ağaca vuracakken aniden abidin iki elini tutan suratsız, nursuz, çirkin mi çirkin bir adam, “Ne yapıyorsun?” diye bağırır.

Oduncu:

Köylülerin Tanrı dedikleri bu ağacı kesiyorum, der.

Çirkin şahıs:

Asla bu ağacı kesmene müsaade etmem, der.

Abid adam, şaşırır:

Neden?

Çirkin adam: benim işim bu, diye cevap verir.

Abid adam; “Kimsin, neden bana mani olmayı düşünüyorsun? Hem sen bu köyden de değilsin ki…” der.

Çirkin şahıs hiddetlenerek, “Ben İblisim, ağacı kesmene izin vermem!” deyince abid adam öfkeyle İblise saldırır ve onu yere yatırır.

Abid adamın altında kalan şeytan kurtulmak için çare bulamayınca abid adama; “Bak, yanlış yapıyorsun, sen beni öldüremezsin çünkü Allah kıyamete kadar yaşamama müsaade etmiş. Gel o ağacı kesmekten vazgeç, seninle bir anlaşma yapalım.” der.

Abid adam kızar, ”Ey lanetli! Seninle nasıl anlaşabiliriz? Sen ki Âlemlerin Rabbine isyan ederek yalan ve hilelerle insanları kandırmayı meslek edinmişsin…” der.

Lanetli İblis sakin bir sesle, “Çok kârlı çıkarsın” der ve devam eder: Bak şimdi, ben her gece yastığının altına bir altın bırakayım sen de ağacı kesmekten vazgeç. Bol altınların olacak, fakir insanlara yardım ederek çokça sevap kazanırsın. Hem el ağaca tapıyormuş, günah işliyormuş sana ne? Üstelik senin bu köylüleri defalarca uyardığını Allah da biliyor. Sen üzerine düşeni yapmışsın” der.

Abid adam biraz gevşer, sözlerini tekrarlayan İblis adamın dikkatini altınlara çeker. Abid adam, “Doğru ya, bu altınlarla fakir-fukaraya yardım da ederim” diye düşünür.

Şeytan başarmıştır, abid adam şeytanı bırakır. Şeytan abid adamla her gece bir altın karşılığında anlaşır ve ayrılırlar.

Abid adam ağacı kesmekten vazgeçip evine döner. Gece ibadetinden sonra tekrar uyur, sabah namazına uyandığında yastığının altına bakar ve iblisin bıraktığı altını görüp memnun olur. İkinci gün de iblis altını yastığın altına bırakır ancak üçüncü gün yastığın altına bakar fakat altın yok, “belki unutmuştur” deyip bekler abid adam ancak sonraki gün de yastığın altında altını göremeyince öfkeli bir şekilde baltasını aldığı gibi dağdaki o ağacı kesmek için yola koyulur.

Adam ağacın yanına varınca ne görsün? Karşıda İblis sırıtıyor mu?

Abid adam ağacın yanında şeytanı görünce daha da sinirlenir, “Seni gidi yalancı sahtekâr seni, kandırıyorsun öyle mi? Ağacı keseyim de gör!” diyerek önce şeytanın üzerine yürüdü.

Fakat bu sefer evvelkinin tam aksine şeytan adamı tuttuğu gibi yere yatırır ve dizlerini abid adamın göğsünün üstüne koyar. Abid adam şaşırmış, bu nece iştir, bu ne haldir, der gibi şeytanın yüzüne baka kalır. Altında çaresiz yatan abide bakarak sırıtır şeytan ve parmaklarıyla abid adamın burnuna vura vura, “Şaşırdın değil mi? Tabi, neden bana yenildiğini merak ediyorsun, anlatayım: Geçen geldiğinde sen sadece Allah rızası için ağacı kesmeye gelmiştin. Seni değil ben, dünyadaki bütün şeytanlar bir araya gelsek yine yenemezdik. Ama sen mala, altına yenik düştün. Şimdi ise artık sen Allah rızası için değil, sana altın vermediğim için ağacı kesmek istiyorsun. Bu yüzden bana yenildin. Artık asla ağacı kesmene müsaade etmeyeceğim…” der.