"Hasene" Anneler, Ne "Güzel" Anneler…

Hz. Peygamber (s.a.v.), Allah (c.c.)’ın kullarına şefkatini dile getirmek için “anne şefkatini” misal veriyor:

“Hiç şüpheniz olmasın ki, Allah (c.c.)’ın kullarına şefkati, bir annenin evlâdına şefkatinden (kıyas kabul etmeyecek kadar) fazladır.”

Anne şefkatine bakınız ve “En Güzel”in şefkatini tefekkür ediniz.

Gazetemiz MİLAT’ın Genel Yayın Yönetmeni Ali Adakoğlu Kardeşimiz’in Muhtereme Vâlideleri Hasene Hanımefendi, bir süredir yoğun bakımdaydı.

Önceki akşam vefat haberi geldi.

Allah (c.c.) rahmet eylesin.

Mekânı Cennet olsun.

Rabbim Ali Adakoğlu Kardeşimiz’e ve Merhume Hasene Hanımefendi’nin diğer yakınlarına sabırlar versin.

Şimdi…

İmkânınız varsa eğer…

Yüreği merhametle, şefkatle dolu annenizi güzel ellerinden, yanaklarından öper misiniz?

Uzaklardaysa, hemen arayıp kendisini ne kadar çok sevdiğinizi söyler misiniz?

Vefat etmişse, kabrinin “cennet bahçelerinden bir bahçe” olması için dua eder misiniz?

Ah ölümler…

Hanımefendim’in Validesi’ni kaybetmemizden kısa bir süre sonra, Evlât gibi sevdiğim Damadım vefat etti.

Kısa bir süre evvel de, uzun yıllardır birlikte çalıştığım Mustafa Karahasanoğlu Ağabey’i toprağa verdik.

Bu sıralar, yaman hastalıklar geldi başımıza.

Hayli vakittir mezarlıklar ile hastaneler arasındayız.

Ölümde, hastalıkta güzellikler var, görebilmek nasip ise eğer.

Büyük acılarımız, yaralarımız “kalbimize” dönmemize vesile oldu şükür.

“Dünyadaki işlerimiz ille de şöyle olsun, ille de böyle olsun!” derdimiz bitmesiyse de, hayli azaldı.

Neticeyi tayin edecek olan biz miyiz yani?

Şimdi, Annemiz’in, Evlâdımız’ın, kardeşlerimizin mezarlarına gittikçe, dünya küçülüyor gözümüzde.

Hastanelerde hastalıklarımızı unutturan hastaları gördükçe…

Tefekküre dalıyoruz:

Hepsi hepsi kaç sene?

Mesele teslimiyet meselesi.

İnsan ya nefsine teslim oluyor, ya da Hakk’a.

Teslimiyet nasıl olur, Enes ile Muhtereme Validesi’nde gördüm ben.

Rahmetli Damadım Enes ağır hastalığından dolayı sekiz ay hastanede kaldı…

O süreçte hepimiz çok üzüldük, çok yıprandık.

Şüphe etmem ki, Allah Dostu idi Enes.

Kimsenin kalbini kırdığını duymadım, duyan olmamış.

Acılar içinde kıvranırken namaz aksatmayan Merhum Enes, hastalığından bir an bile şikâyet etmemişti.

Merhameti, hamiyeti, teslimiyeti ile kalplerimizi fetheden Enes’ın çektiği acılar hepimizi yakıyordu.

Annesinin ise yanmaya vakti yoktu.

Gece gündüz yanındaydı, evlâdının yanından bir an bile ayrılmadı.

Kronik hastalıkları vardı, sürekli olarak “kontrol” altında olması gerekiyordu ama burasını hiç düşünmedi.

“Eşi bakar, hadi sizin kontrolleri yaptıralım” dediğimde, teşekkürle mukabele etti.

“Ayrılamam. Elbette Eşi çok iyi bakar ama süreç boyunca her ilacını ben tâkip ettim, eksik bırakılan olur, unutulan olur!” dedi ve bir gün bile hastaneden, Merhum Enes’in yatağının başından ayrılmadı.

Şimdilerde, Evlâdı’nın Mezarı’na “çiçekler gibi” bakıyor.

Sürekli olarak dua ediyor, O Mezar’ın “cennet bahçelerinden bir bahçe” olması için.

Merhum Enes’in Muhtereme Validesi’nin yüreğindeki yangının ne kadar büyük olduğunu çok iyi biliyorum…

Anlıyorum.

Dışarı vurmamak için elinden geleni yapsa da…

Ben anlıyorum.

Tek Çocuğu’nu toprağa vermiş bir Hanımefendi.

Hakk’a teslim olmuş bir Hanımefendi.

Ağır başlı, tebessümü eksik etmiyor.

Yardıma ihtiyacı olanın yardımına koşuyor.

Hayır işleriyle meşgul oluyor.

Teslim olmuş bir Kul.