"Allah rızası için" mi kırıyoruz birbirimizi!

“Boş ver şu pisleri, onlar yola gelmezler!” diyen bir “dini bütün” arkadaşa,

“Bundan 35 yıl evvel görseydiniz, beni de boş verilmesi gereken pislerden biri olarak tavsif ederdiniz!” karşılığını verdim.

“Estağfurullah” dedi.

“Sizin soyunuz temiz, bu belli” diye ekledi.

“Soyumu, sopumu nereden biliyorsunuz? Belki de ben, hiç de makbul olmayan bir soydan geldim?”

“Olur mu hiç!” diye itiraz etti.

“Niçin olmasın?” dedim ve ekledim:

“İnsanın kendi gayretiyle, çabasıyla elde edilmemiş olan özelliklerinden dolayı övünmesi ya da üzülmesi mi gerekiyor? Rabbim bize ‘Üstünlük soyda sopta değil, takvadadır!’ buyurmuyor mu?”

Arkadaşımız, etrafını kırıp döker hale gelmiş.

Sosyal medyadan ona buna “çakıyor” kendi ifadesiyle.

Hatta “kapak” yapıyor af edersiniz!

Ona buna “soysuz, sopsuz, kafir, şerefsiz” diyor.

Hatta…

İmam hatiplileri hedef alanlara “Pamuğu onlar tıkayacak sana!” yollu yapıştırmalarla had bildiriyor!..

Allah rızası için zorlaştırıyor, Allah rızası için nefret ettiriyor!..

Böyle bir hâl!..

Oysa…

Rabbim’in emri tam tersi…

Şöyle buyuruyor Rabbim:

“(Rasûlüm!) Sen, Rabbinin yoluna hikmet ve güzel öğütle çağır ve onlarla en güzel şekilde mücâdele et!..”

Ve…

“Yumuşak bir lisan ile tebliğ et.”

Hazret-i Peygamber (s.a.v.),

“Müjdeleyin, nefret ettirmeyin; kolaylaştırın zorlaştırmayın." buyuruyor bizlere.

Hal bu iken…

Allah rızası için kalp kırmak, Allah rızası için nefret ettirmek!...

Cehenneme gitmesi için uğraşmak!

Rabbim, “kimin cennete, kimin de cehenneme gideceğine karar verme yetkisini” bir vakitliğine bize verse…

Kendimizden ve çok yakın aile fertlerimizden başka herkesi cehenneme atacağız galiba!..

Atacağız ki, bize cennette daha fazla “arsa” kalsın!..

İşin en güzel tarafı da, cenneti garantilememiş olmamız!!!

Osman Nuri Topbaş Hoca, halimizi ve mesuliyetimizi anlatırken şöyle diyor:

“Kalpler yangın yeri; merhametten, şefkatten, zikirden mahrum bir kitle.

Gönüller bir yangın yeri; îman ve rûhâniyet pınarından mahrum.

Yuvalar bir yangın yerine döndü; hâle rızâ, kanaatten mahrum. Devamlı boşanmalar artıyor.

İşte böyle bir zamanda hakkı ve hayrı tebliğ etmek, çok daha mühim, kazançlı bir hizmet oluyor.”

Hakkı ve hayrı tebliğ…

Nasıl olacak?

Nasıl olmalı?

Ön şart:

İnsan, önce yaşamalı söyleyeceğini!..

“Mü’min yaşayacak, yaşayarak tebliğ edecek.

Rasûlullah Efendimiz iki sarhoşluğu bildiriyor. Birincisi cehâlet sarhoşluğu, tabi mecâzî olarak. İkincisi dünyaya aşırı düşkünlüğün sarhoşluğu.

Bahâüddîn Nakşibend Hazretleri, yedi sene hasta hayvanlara, insanlara bakmış ve mahlûkâtın, insanların geçeceği yolları temizlemiş…

‘En çok dereceyi de burada aldım’ buyurmuş.

Asrımızda -maalesef- vicdanlar dumura uğradı.

Virâneye döndü vicdanlar.

Ne güzel bir “Rehberimiz” var oysa.

Bir misal:

Efendimiz bir sefere iştirak etmişlerdi. Hava pek sıcaktı. Sahâbenin bir kısmı oruçluydu, nafile oruç, bir kısmı da değildi. Oruçlu olanlar yorgunluktan uykuya dalıyorlardı. Oruç tutmayanlar ise, onlara su taşıyorlardı abdest almaları için. Hayvanlarını sulamak için su taşıyorlardı. İftar vakti geldiğinde Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurdu:

‘Bugün, oruç tutmayanlar (daha fazla) ecre nâil oldu.’

Oruç çok mühim bir ibadet. İnsanın merhametini bileyliyor, Cenâb-ı Hakk’a yaklaştırıyor. Fakat demek ki hizmet, onun da ötesine geçiyor.

Buhârî Hadîsi:

‘Bir şahıs yolda yürürken önünde bir diken dalı gördü, biri buna takılır dedi, o dalı aldı, kenara koydu. Allah ondan râzı oldu ve kusurlarını affetti.’

Efendimiz’in hayatında hizmet ne idi?

Ravza yapılırken, Efendimiz de kerpiç taşıyordu.

‘Biz taşıyalım Efendim’ dediler.

‘Yok dedi, siz taşıyın, beni serbest bırakın, ben de Allâh’ın rahmetine muhtacım.’

Bedir’e gidilecek, 150 km mesafe.

Tabi o zaman yokluk vs., bir deveyi üç kişi kullanıyordu, sırayla biniyorlardı. Ebû Lübâbe, Hazret-i Ali ve Efendimiz’e bir deve düştü. Ebû Lübâbe ile Hazret-i Ali,

‘Yâ Rasûlâllah! Biz yürürüz dediler, bizim mukâvemetimiz var. Deveye siz binin.’ dediler.

‘Yok beraber, sırayla bineceğiz’ buyurdu, Resulullah.

…

Koyun kesilip pişirilecekti.

Efendimiz:

‘Ben keseyim.’ dedi.

‘Yok yâ Rasûlâllah, dediler, biz keser, yüzer, pişiririz.’

‘Ben, dedi o zaman, çalı-çırpı, odun toplayayım.’

Şöyle buyurdu Efendimiz, nasıl bir tevâzu:

‘Sizin, benim işimi de yapabileceğinizi biliyorum. (Yani odun toplayabileceğinizi biliyorum.) Fakat ben, size göre imtiyazlı bir durumda bulunmaktan hoşlanmam. Çünkü Allah Teâlâ, kulunun, arkadaşları arasında imtiyazlı durumda olmasını sevmez.’

Yine Efendimiz’e, Habeşistan’dan elçiler geldi. Sahâbe dedi ki:

‘Yâ Rasûlâllah, biz ikram edelim.’

‘Yok dedi, Habeşistan, benim ilk Müslüman kardeşlerime hizmet etti, ben de onlara kendim hizmet edeceğim.’

Vefâ…

Efendimiz’in mescidini temizleyen siyahî bir hanım vardı, kadıncağız. O gün göremedi:

‘Nerede bu kadıncağız?’ diye sordu,‘Hasta mı, başka bir şey mi var?’

‘Vefat etti.’ dediler.

‘Niye haber vermediniz” dedi..

‘Peki o zaman bana kabrini gösterin.”’buyurdu.

Kabrine gitti, duâ etti.

Hizmet edene ne büyük ehemmiyet.

…