Ömer Vural’ı, Çarşamba Kitap Fuarı vasıtasıyla tanımıştım. Özverili, sıradışı bir eğitimci olarak, okumaya değer veren, gençlerle anlamlı faaliyetler içinde olan gayretli, entelektüel bir öğretmen olarak tanımıştım. Okuma aşkı, edebiyata verdiği değer, onu yazının kıyılarına taşıdı. İlk öykülerini yirmili yaşlarda yayımlayan Vural, yazdığı öykülerde içinde bulunduğu muhitin insanlarını, hayatı, yaşanmışlıkları, sahici bir bakış açısıyla anlatırken, gündelik hayatta varolan şahsiyetleri, olayları, tabiatı ustalıklı bir kurgu ve gözlem gücüyle ilk kitapta anlatmayı başarmıştır. Anlatımında yer yer fazlalıklar göze çarpsa da zamanla bunu aşacağını düşünüyorum. Şehrin insanını, doğayı, küçük kasabaların yalnızlıklarını,  amaçsız kalabalıkları anlatırken öykülerinde bazen büyülü gerçekçiliğe yaslı bazen de gerçekçi bir anlatımı tercih edebiliyor. Öyküdeki ısrarı sürerse Ömer Vural büyük emek vererek yazdığı ilk öykü kitabına eklemeler yapabilir. Pek çok konuya değindiği öykü evreninde, konu bulmakta zorlanmadığı gözlenen Vural’ın bereketli, kuşatıcı, ustalıklı nice eserler yazmasını umuyoruz bu maya onda var çünkü.“Dağın, taşın, ağacın, kuşun, bismillah denip başlanan günün çocuğuyum ben. İzler taşırım her birinden; ağaç kökleri nasıl sızlatırsa toprağı, öyle acır tenim. İyice bak bana, dünya tuvalinde göğe yansıyan renk takını yeşile verdim. Çocuktum, en yumuşak cennet düşünü yeşille sırladım. Kâh bir ağacın serininde kâh bir çiçeğin seyrinde, sustum ve dinledim. Her anlatıdan bir ülke çizdim, kuzeyde kocaman bir dut ağacı, güneyde elma, batıda muşmula, doğuda kiraz, ara yönlerde armut, erik, ıhlamur, ayva. Bir de uzak coğrafyada incir ağaçları.”